Of ik de brieven had gekregen? De klachten die ze naar aanleiding van de eerste workshop hadden gestuurd omdat ze het allemaal te saai voor woorden hadden gevonden. Er was echt niemand die het leuk vond. En het duurde ook belachelijk lang.
Het werd duidelijk oorlog.
Mijn wapen: de eigen schriften waar ze stuk voor stuk in hadden geschreven hoe leuk ze het hadden gevonden. Zelfs de leukste les ooit.
De jongen had zich niet goed uitgedrukt. De kinderen uit zijn eigen groep, die in andere kunstworkshops zitten, die bedoelde hij. Maar hij vond er nu ook niets meer aan.
Het werd een gezellige les. Ik ging op de dictatorstand, iets wat me verbluffend makkelijk afgaat zonder mezelf in de weg te zitten door het allemaal te serieus te nemen.
De pauze was lastiger. Een jongetje wilde ondanks herhaaldelijk vragen, niet stoppen met het kapotmaken van purschuim. De man van twee meter die ik erbij haalde, lukte het evenmin. Ik moest weer naar binnen. Na een half uur kreeg ik het kind weer terug. Het was gelukt. Of hij mee mocht doen. Het mocht. Al duurde dat op z'n hoogst een kwartier omdat hij niks wilde. Hij ging er weer uit. Probeerde toen via de nooduitgang te vluchten en sloeg en passant keihard op een deur. Ik begon iets van de moeilijkheden van deze doelgroep te begrijpen.
Het laatste kwartier legde ik stil om het erover te hebben. Ze vonden het helemaal niets, zo'n stom stripverhaal maken. Ik herinnerde ze fijntjes aan het feit dat ze hier vorige week zelf om hadden gevraagd.
Toen wilden ze een pauze van een uur in plaats van een kwartier, en wel samen met alle andere kinderen zodat ze tenminste konden praten. En nu we het er toch over hadden, wilden ze ook de mogelijkheid om in de kantine koffie of thee te nemen en dan weer even bij te kletsen met de andere kinderen.