De actie met het achterlaten van exemplaren van Russisch water gaat onverminderd voort. Ik zat in de trein toen een man voor mij ging zitten. Ik zag hem op de rug.
Hij installeerde zich. Jas uit en aan het haakje, deodorant onder zijn oksels, tijdschrift uit zijn tas, koptelefoon op, lezen. Hij zou naar alle waarschijnlijkheid niet op Sloterdijk uitstappen. 
Ik bedacht dat het grappig zou zijn om een boek tussen de stoelen door te steken. Maar het probleem was dat het een aantrekkelijke man was.
Op alle boeken die ik achterlaat zit een post-it met daarop: Voor jou! Maar in dit geval was ik bang dat het verkeerde ideeën zou opwekken. Toen volgde er een discussie in mijn hoofd. Dat ik daar schijt aan moet hebben. Dat het ook nog wel eens grappig zou kunnen uitpakken. Dat ik es uit mijn comfortzone moest. Dat ik laatst een artikel over faalangst las waarin juist het expres falen gepromoot wordt. 
Ik krabbelde toch nog even snel: En als je niet van lezen houdt, laat je hem dan liggen voor een ander? stak het boek tussen de leuning door en wachtte tot hij het uit zijn ooghoek in de gaten kreeg. 
Hij draaide zijn hoofd een slag, glimlachte, en nam het aan. Geroutineerd. Alsof hij elke dag briefjes uit de lucht pakt.

Door vriend M werden M en ik gekoppeld. Dit omdat zij niet schrijft met kinderen in het ziekenhuis, zoals ik, maar tekent. M vond dat een mooie overeenkomst. M en ik ook.
Of ik zin had haar kant op te komen, omdat ze 'hier' niet zo lang meer zou wonen. Dat 'hier' bleek een klooster te zijn. Zij bewoonde de rechtervleugel. Na de busreis werd ik in een andere tijd geslingerd. M haalde me van de bushalte met haar grote witte hond, en we liepen door het bos tot dat bos van het klooster werd. We zagen tien herten rennen. Via de nonnen die op de heuvel begraven waren, liepen we naar haar vleugel waar we - tegen de verwachting in - niet aan het zelfgebrouwen bier gingen, maar aan de zelfgemaakte geelwortel/sinaasappelthee. ​

Na 23.00 uur vertrok de metro vanaf Gaasperplas. Vlak bij mij stonden twee vrouwen waarvan er een sjans had van een man. Het ging er heel gemoedelijk aan toe tot het niet meer gemoedelijk ging. Toen had de man zijn beide handen om de keel van de vrouw gelegd. Ik sprong erop. Tegelijk met twee andere mannen. Iedereen had wel iets te zeggen of te schreeuwen. En dat doorkruiste het schelden van de vechtende partijen.
Ik pakte de kin van de man en wrikte uit alle macht. Mijn poging die kin mijn richting op te krijgen en zo ook zijn aandacht, mislukte jammerlijk. Zijn pupillen waren planeten. 
In de kluwen waarin ik verkeerde was ik een opvallend witte vlek.
De metro stopte, de vrouwen rukten zich los en struikelden het perron op. De man stond even doodstil en glipte er op het allerlaatste moment achteraan. 
Ik had niks uitgehaald. Toen zag ik de brokken roti verspreid over de vloer liggen, ik keek naar mijn laarzen en zag dat die verpest waren door dit staaltje zinloos ingrijpen. Had ik toch ergens een indruk achtergelaten. 

Wat doet een schrijfster als ze eigenlijk moet schrijven? In café Latei een lamp kopen voor een zomerhuisje waar nog geen enkel lichtknopje is te vinden, afspreken dat ze hem einde middag komt halen, bij thuiskomst bedenken dat ze geen korting heeft bedongen, bellen om haar eisen op tafel te leggen en er dan pas van overtuigd raken dat ze toch beter kan schrijven dan zakendoen. 

Ik was een beetje een verlate Sinterklaas of een witte Zwarte Piet aan het spelen. Met een tas vol boeken liep ik het Centraal Station in en legde her en der exemplaren van Russisch water. Dat deed ik zo nonchalant mogelijk.
Bij de vleugel stond een hele meute te kijken naar een jongen die ingewikkeld danste op makkelijke muziek. Ik haalde adem, drong me door de massa en legde een stapeltje op de vleugel.  
Ik vond het een leuke actie en ergerde me aan mezelf omdat ik me bewust was van al die mensen en dacht: wat zullen ze wel niet denken. 

Ondanks de systeemstoring van Schiphol, werden we het vliegtuig in gedreven. Ik zat aan het raam en al snel kwamen twee gigantische IJslanders de rest van de rij vullen. De armen van mijn buurman puilden over de armleuning.
Er werd omgeroepen dat we minimaal een uur vertraging zouden hebben. De man trok zijn schoenen uit. Dat vond ik geen goed idee, behalve dat het herinneringen aan de Camino opwekte. De schoenen waren uit, maar die geur alleen was blijkbaar niet voldoende. Zijn trui ging uit. Dat vond ik eigenlijk ook niet zo'n goed idee. Toen werd het wachten geblazen terwijl ik klem zat tegen het raam.
Na bijna twee uur was het zo ver. We gingen de lucht in. Dat veranderde jammer genoeg niets aan de houding van mijn buurman. Ik had een prettige stemming met alles wat ik in het vooruitzicht heb, dus vermaakte ik me kostelijk daar bij het raam.
In Reykjavik miste ik net de shuttle, maar kon toen helemaal voor in de volgende bus plaatsnemen. Dat leek prachtig tot er een dikke vrouw naast mij kwam zitten. Zij was twee keer zo dik als de dikke man. Met mijn wang tegen het raam vroeg ik me af of hier een boodschap of een thema achter zat. Ik verblijf in Kexhostel. Uit voorzorg nam ik het bed bij de deur.

De sprinter stopte in Muiderpoort. Ik nam de trein terug en had precies 2 minuten om over te stappen op de trein naar Castricum. Voor CS bleef  de sprinter 3 minuten staan. Dat betekende dat ik pas om 12 uur in Castricum zou aankomen terwijl op het strand verderop de mensen klappertandend de zee in zouden rennen. 
Op het station Castricum bleek dat ik 45 min moest wachten op de bus. Ik stond te aarzelen. Was zo'n koude duik al deze obstakels wel waard? 
Een jongeling parkeerde zijn auto. Hij kwam met een grote bos bloemen weer uit de kiosk. Ik vroeg of hij toevallig richting het strand ging. Ging hij niet, maar hij bracht me wel even. Bij het afscheid merkte ik dat mijn leeftijd parten begint te spelen. Ik zei dat hij een schatje was. Hij lachte beleefd. 

Op 1 januari wilde ik meedoen aan een nieuwjaarsduik in Castricum. Ik had een tas met exemplaren Russisch water bij me om in de trein achter te laten als nieuwjaarscadeautje. Ik ging even een sprinter in om boeken neer te leggen, dacht: ik moet wel op tijd er weer uit. De deuren gingen dicht. Ik dacht: ik dacht nog, ik moet er wel op tijd weer uit.