Als tot gehandicaptgemaakte maak je snel vrienden. Niet alleen Cantarijders groeten vriendelijk, op de stoep gaan tegenliggers een stap opzij, wenken dat ik als eerste door een vernauwing mag, schreeuwen me 'Succes!' toe en knikken alsof ze het net zo belabberd vinden als ik dat het eindelijk in staat zijn mijn teennagels te knippen een mijlpaal is. 
Voor het AVL kwam een vrouw met krukken me tegemoet. 
'Dat is stoer! Alsof je op wintersport bent.'
Ik loop met m'n wandelstokken omdat krukken teveel pijn in mijn armen opleverde, en raadde de vrouw hetzelfde aan. Daar moest ze niks van weten. Ze liep zo weinig met die krukken, dat dat niet nodig was. Gelegenheidsinvalide, dacht ik vilein, terwijl ik verlangend naar haar staat van zijn keek. 

We reden in de Max naar Naarden. Ik wilde graag via de scenic route. P aarzelde, hij had het in de boot al koud. Ik had sokken die je aan kunt zetten, echt het bestaat, zodat het lijkt alsof je voeten op een bankje voor de haard liggen op te warmen.
Ik wilde graag onze inwijdingstocht overdoen, inclusief schapen die weigerden aan de kant te gaan, een wandelaar met oortjes in die ons tegemoet liep maar ons niet hoorde en bijna tegen ons aanbotste, ergens koffie met appeltaart of voor mijn part patat of pannenkoeken eten. Ik kreeg hem niet om. Hij stapte wel in, maar van patat, pannenkoek, appeltaart of koffie was geen sprake. Ook niet van schapen, trouwens. 

P steekt de haard aan. Tevreden zegt hij dat hij een pagode heeft gemaakt, en duikt de keuken in. Binnen no time is het vuur uit. Ik meld het. 
'Je hebt kokers en stokers, hè, dat gaat niet samen.'
'Is dat een betrekkingsboodschap?'
'Nee, een leermoment. Dat zeiden we bij altijd bij de zeeverkenners.'
Ik knik lauwtjes.
​'Eigenlijk ben ik een wandelende Teleac-cursus voor jou.'

Ondanks de icecap is er veel haar dat mijn hoofd heeft verlaten. Ze dachten waarschijnlijk als het zo moet, heb ik er geen zin meer in. Dus werd de pruik uit de kast gehaald en moest ik mezelf opnieuw uitvinden. Toen ik hem voor het eerst op mijn kop zette, op een gemoedelijke avond die ik naar God vloekte en schreeuwde - arme P - omdat ik op Oboema (Jiskefet) leek, kon ik de teleurstelling niet accepteren. Na de 12 pruiken waaruit ik kon kiezen, leek deze het meest geschikt. Tja. Vergelijk slecht met slechter en nog slechter en je hebt al gauw iets goeds. Maar niet als die andere 11 opties wegvallen.
Ik wilde dingen kapot gooien, vernielen, een destructief pad hakken en alles vernietigen wat me maar in de weg stond.
En... hielp het?   

Ik reed met mijn gehandicapte autootje naar Naarden. Onderweg kruiste ik een Canta. Een oude man, chagrijnige kop, verbeten kaakbeet, kwam me tegemoet. Ik stak mijn hand op. De ene gehandicapte groet de andere gehandicapte, dat schept een band, zoals zeilers elkaar groeten, of motorrijders. Maar gezien zijn uitdrukking was ik niet helemaal zeker van mijn zaak.
De man, voorovergebogen over zijn stuur, handen klemmend om het stuur, wist toch even los te laten. Zijn hand ging omhoog. Plotseling vond ik het zo'n eenzaam gebaar. Ik wilde mijn autootje aan de kant zetten, hem naast me uitnodigen en in de berm een goed gesprek beginnen over afhankelijkheid, over doorkruiste dromen, over gemiste kansen, over liefde, over leven zonder toekomst, over overleven.  

Na deze periode van niet-schrijven, geen werk, dus alle mogelijkheid om de dingen te doen waarnaar een werkend mens verlangt, is het me wederom duidelijk geworden dat dat maar voor een korte periode geldt. Althans voor mij. Het verlangen om iets te betekenen, in mijn schrijven, met lesgeven, is een niet te onderschatten element om geluk te ervaren. 

Vanavond zat ik met W en M aan mijn keukentafel. Het was zinderend. Ultiem. Het was precies dat waarvan ik denk, voel, weet dat het is waar het leven om draait. Een keukentafel met vrienden. En aan die tafel werden gedachten gewisseld, ideeën geopperd, steun verkregen, gegeven, ontvangen. 
Met die twee mannen die afwisselend grof en gevoelig zijn. Juist die combinatie. De harde grappen die relativeren, en dan plotseling gaan ze de diepte in en verkennen wat het is om een kunstenaar te zijn. Om te creëren, wat ervoor nodig is, waarom een kunstenaar in hart en nieren het niet voor elkaar krijgt om zichzelf te verkopen, maar waar het ook niet om draait. Het genot van creëren is niet afhankelijk van succes. 

Er was veel. Gekreun tijdens het lopen, draaien in bed niet te doen, medicatie die niet de stilling gaf waarnaar werd verlangd, een fysio die vond dat ik door de pijn moest gaan, er waren tenslotte meer mensen die pijn hadden, maar zij deden extra oefeningen zonder opdracht, waarom ik dan niet? Een goede vraag die maakte dat ik mezelf weer eens de maat nam. Ik had zoveel verder kunnen zijn: in lopen, in flexibeler zijn, in vertrouwen dat het allemaal goed zou komen. In verlicht zijn. 

Vandaag weer een "blog". Vrees dat het wel duidelijk is dat ik geen last had van goede voornemens.