Ik had me er veel van voorgesteld. (Hopelijk) kleine muizenpootafdrukken die in de meest waanzinnige patronen kris kras door mijn huisje zouden lopen, maar uiteindelijk genadeloos de entree annex uitgang zouden blootleggen. 
Niets van dat alles. 
Het gif onaangetast. De verf droog. 

Toen ik mijn fiets losmaakte, stond een oude man al te wachten op mijn plek. Het was vroeg, dus ik zei wat aardigs, dat geeft extra zin aan de dag, en hij reageerde met: 'Je hebt een bekend gezicht.'
Ik scande het zijne, dat half verborgen was onder een ijsmuts. Licht ingetrokken mond, wellicht een slecht-passend gebit, grote neus, kleine, vriendelijke ogen. Forse man. Nu ik zo eens naar hem keek, kwam hij me ook wel bekend voor. 
'Het moet van dansen zijn.'
Ik schudde mijn hoofd en keek op een heel andere manier naar dat onbehouwen lichaam. 
'Toch denk ik van wel.'
'Ik heb heel lang geleden gedanst, dat kan het niet zijn.'
'Ik heb hier ook lesgegeven,' hij knikte met zijn hoofd naar de Balletacademie. Nogmaals schudde ik mijn hoofd. 
'Ik schrijf en ik geef les.'
'Aha!' riep hij alsof hij een ingewikkelde moordzaak ter plekke had opgelost. 'Daar ken ik je van!'
Van die paar maanden dat ik lesgeef kan ik nog wel onthouden wie ik allemaal ben tegengekomen. Deze man zat daar niet bij.
Hij toeterde door en wilde weten op welke school ik lesgaf.
​Nu kwam het moment der waarheid. 'Invaller op verschillende hier in Amsterdam en ik geef les in Zaandam.'
Dat had hij ook. Op dezelfde school. 

We zitten in het al niet meer zo nieuwe tuinhuis van B&W. W scharrelt een beetje rond met hout en vuur, opent zijn mond om iets te zeggen, maar B onderbreekt hem. 'Wordt dit weer een zelffelicitatie?' 
Tegen mij: 'Het houdt niet op met die zelffelicitaties van hem.'
W: 'Daar ben ik toevallig goed in.'

Zeven jaar, maar nog steeds wil ik hem over van ​alles vertellen. 

Het feestgevoel van een rechte boot verminderde enigszins toen ik onder de douche stond en al het water door de badkamer heen mijn slaapkamer inliep. 

Mijn boot ligt al zo'n twintig jaar hartstikke scheef. Zo scheef dat ik met mijn hoofd naar de onlogische kant slaap. Het is een verschil van twaalf centimeter. 
Genoodzaakt door de verzekering (de waterleiding zit op de waterlijn en dat is blijkbaar gevaarlijk) moest ik actie ondernemen. Er werd besloten de boot met 1000 kilo te verzwaren. Die nacht droomde ik van een overstroomde woonboot, ik liep naar de gangboorden om te zien hoe erg het was, en door mijn verplaatste gewicht liep alles naar binnen.
Dat was de stemming. 
Door de mannen die het werk uitvoerden werd ik uitgelachen. 'Paniek om niets,' zeiden ze terwijl ze stug doorwerkten. Intussen lieten ze mij met een handdoekje zwaaien. Door de regen waren al die zakken grind nat en omdat ze gestapeld werden dacht ik dat dat nooit meer droog zou worden in die koude kruipruimte. 'Je kunt ook problemen zoeken, hè' zeiden ze, maar lieten mij intussen de grindzak die ze in hun armen hielden afdrogen, 'Je moet doen waar jij je goed bij voelt.'
Ik voelde me duidelijk goed. Nog nooit meegemaakt dat bouwers het aan mij lieten in plaats van me het gevoel te geven dat ik een neurotisch wijf was en te zorgen dat ik van mijn onnodige plannetjes werd afgebracht. 

In het donker over de Keizersgracht rijden is een feest. Ik had het lang niet gedaan, en genoot van alle huiskamers waar ik naar binnen kon kijken. Bij het grachtenpand waar ik moest zijn, scheen ik met mijn telefoon op het bellenpaneel. Geen naam, maar het moest D zijn. 
In de gang verbaasde ik me over het marmer. Ik was er een keer eerder geweest, maar dit herinnerde ik me toch niet. Ook vond ik de trap wat ver naar achteren geplaatst. Over de leuning van die trap kwam een hoofd op z'n kop hangen. 'Jij hebt bij mij aangebeld.'
Dat was een adequate constatering van de handeling. Alleen had die handeling bij de buren moeten plaatshebben. 

In 2000 begon ik met schrijven. Op een lentedag liep ik door de straatjes achter de Prinsengracht en Hanneke Groenteman fietste me tegemoet. Ik dacht: jij weet niet dat ik binnenkort als gast van De Plantage aan jouw tafel zit. 
In 2017 zat ik aan haar tafel. Haar keukentafel wel te verstaan. Het programma was in 2001 al gestopt. 
Ik zette mijn zinnen op DWDD. In 2018 zat ik er bijna. De redacteur had Waantje in zijn tas gestoken, gemeld dat Matthijs erg van kinderen in de uitzending hield en dat het waarschijnlijk wel goedkwam. Er kwam niets goed. Persoonlijk vind ik dat die programma's veel te snel stoppen. Maar als ik in 2037 aan zijn keukentafel zit, hoor je mij niet meer. 

Nadat ik een paar weken geleden een woelrat in mijn bed had gevonden, is het strijd. Met R stopte ik alle spleten van mijn tuinhuisje dicht met staalwol. Het hielp niet. We liepen nog een keer alle mogelijkheden langs, vulden nog wat gaten en dachten dat dit afdoende zou zijn. 
Dat bleek niet het geval. 
Gisteren stapte ik over op plan b. Rond het gif spoot ik knalgroene verf. Straks hoef ik alleen maar het spoor te volgen. Gat dichtstoppen. Klaar.