Het feestgevoel van een rechte boot verminderde enigszins toen ik onder de douche stond en al het water door de badkamer heen mijn slaapkamer inliep. 

Mijn boot ligt al zo'n twintig jaar hartstikke scheef. Zo scheef dat ik met mijn hoofd naar de onlogische kant slaap. Het is een verschil van twaalf centimeter. 
Genoodzaakt door de verzekering (de waterleiding zit op de waterlijn en dat is blijkbaar gevaarlijk) moest ik actie ondernemen. Er werd besloten de boot met 1000 kilo te verzwaren. Die nacht droomde ik van een overstroomde woonboot, ik liep naar de gangboorden om te zien hoe erg het was, en door mijn verplaatste gewicht liep alles naar binnen.
Dat was de stemming. 
Door de mannen die het werk uitvoerden werd ik uitgelachen. 'Paniek om niets,' zeiden ze terwijl ze stug doorwerkten. Intussen lieten ze mij met een handdoekje zwaaien. Door de regen waren al die zakken grind nat en omdat ze gestapeld werden dacht ik dat dat nooit meer droog zou worden in die koude kruipruimte. 'Je kunt ook problemen zoeken, hè' zeiden ze, maar lieten mij intussen de grindzak die ze in hun armen hielden afdrogen, 'Je moet doen waar jij je goed bij voelt.'
Ik voelde me duidelijk goed. Nog nooit meegemaakt dat bouwers het aan mij lieten in plaats van me het gevoel te geven dat ik een neurotisch wijf was en te zorgen dat ik van mijn onnodige plannetjes werd afgebracht. 

In het donker over de Keizersgracht rijden is een feest. Ik had het lang niet gedaan, en genoot van alle huiskamers waar ik naar binnen kon kijken. Bij het grachtenpand waar ik moest zijn, scheen ik met mijn telefoon op het bellenpaneel. Geen naam, maar het moest D zijn. 
In de gang verbaasde ik me over het marmer. Ik was er een keer eerder geweest, maar dit herinnerde ik me toch niet. Ook vond ik de trap wat ver naar achteren geplaatst. Over de leuning van die trap kwam een hoofd op z'n kop hangen. 'Jij hebt bij mij aangebeld.'
Dat was een adequate constatering van de handeling. Alleen had die handeling bij de buren moeten plaatshebben. 

In 2000 begon ik met schrijven. Op een lentedag liep ik door de straatjes achter de Prinsengracht en Hanneke Groenteman fietste me tegemoet. Ik dacht: jij weet niet dat ik binnenkort als gast van De Plantage aan jouw tafel zit. 
In 2017 zat ik aan haar tafel. Haar keukentafel wel te verstaan. Het programma was in 2001 al gestopt. 
Ik zette mijn zinnen op DWDD. In 2018 zat ik er bijna. De redacteur had Waantje in zijn tas gestoken, gemeld dat Matthijs erg van kinderen in de uitzending hield en dat het waarschijnlijk wel goedkwam. Er kwam niets goed. Persoonlijk vind ik dat die programma's veel te snel stoppen. Maar als ik in 2037 aan zijn keukentafel zit, hoor je mij niet meer. 

Nadat ik een paar weken geleden een woelrat in mijn bed had gevonden, is het strijd. Met R stopte ik alle spleten van mijn tuinhuisje dicht met staalwol. Het hielp niet. We liepen nog een keer alle mogelijkheden langs, vulden nog wat gaten en dachten dat dit afdoende zou zijn. 
Dat bleek niet het geval. 
Gisteren stapte ik over op plan b. Rond het gif spoot ik knalgroene verf. Straks hoef ik alleen maar het spoor te volgen. Gat dichtstoppen. Klaar. 

Het was best een pittige week met 11 workshops. Maar de laatste drie op vrijdag waren een inkoppertje. Ik onthulde het kunstwerk dat ik van hun tegeltjes had gemaakt, liet ze een verhaal schrijven en voorlezen en vroeg ze ook even te evalueren. 

Door het succes van de les op dinsdag, stond ik opgewekt voor de donderdaggroep in de achterstandsbuurt.
Of ik de brieven had gekregen? De klachten die ze naar aanleiding van de eerste workshop hadden gestuurd omdat ze het allemaal te saai voor woorden hadden gevonden. Er was echt niemand die het leuk vond. En het duurde ook belachelijk lang. 
Het werd duidelijk oorlog. 
Mijn wapen: de eigen schriften waar ze stuk voor stuk in hadden geschreven hoe leuk ze het hadden gevonden. Zelfs de leukste les ooit. 
De jongen had zich niet goed uitgedrukt. De kinderen uit zijn eigen groep, die in andere kunstworkshops zitten, die bedoelde hij. Maar hij vond er nu ook niets meer aan. 
Het werd een gezellige les. Ik ging op de dictatorstand, iets wat me verbluffend makkelijk afgaat zonder mezelf in de weg te zitten door het allemaal te serieus te nemen. 
De pauze was lastiger. Een jongetje wilde ondanks herhaaldelijk vragen, niet stoppen met het kapotmaken van purschuim. De man van twee meter die ik erbij haalde, lukte het evenmin. Ik moest weer naar binnen. Na een half uur kreeg ik het kind weer terug. Het was gelukt. Of hij mee mocht doen. Het mocht. Al duurde dat op z'n hoogst een kwartier omdat hij niks wilde. Hij ging er weer uit. Probeerde toen via de nooduitgang te vluchten en sloeg en passant keihard op een deur. Ik begon iets van de moeilijkheden van deze doelgroep te begrijpen. 
Het laatste kwartier legde ik stil om het erover te hebben. Ze vonden het helemaal niets, zo'n stom stripverhaal maken. Ik herinnerde ze fijntjes aan het feit dat ze hier vorige week zelf om hadden gevraagd. 
Toen wilden ze een pauze van een uur in plaats van een kwartier, en wel samen met alle andere kinderen zodat ze tenminste konden praten. En nu we het er toch over hadden, wilden ze ook de mogelijkheid om in de kantine koffie of thee te nemen en dan weer even bij te kletsen met de andere kinderen. 

Stel je kon niet slapen omdat je je de hele nacht afvroeg hoe je de volgende ochtend je workshop in goede banen moest leiden. 
Ala. 
Maar stel dat je dan om 08.10 uur wakker wordt terwijl je daar om 08.00 uur had willen zijn om alles rustig in dat lokaal klaar te zetten. 
Stel je dan ook even voor dat jij je de afgelopen twintig jaar, als het er geen dertig zijn, nooit hebt verslapen. 
Hoe word je dan wakker?
En stel je je dan maar niet voor hoe ik eruit zag om precies 08.20 in dat betreffende lokaal. 😂

Omdat ik enorme zin had in een hartige taart en ook nog eens bezoek kreeg, leek me het een perfect plan om daar eens serieus werk van te maken. Mijn broer gidste mij zoals wel vaker door de benodigdheden. Hij raadde me aan het deeg vol te gooien met bonen, dan werd het goed gaar. 
Ik volgde zijn instructies en eindigde een hartige bonenbodem met bonen die ik er met geen mogelijkheid meer uitkreeg.