Voorlinden op sokken is een ervaring die je eigenlijk niet mag missen. Ik zeg het voorzichtig omdat ik niet wil dat het uurtje voorafgaand aan de normale openingstijd te populair wordt.  
Je schopt je schoenen in een kluis, doet lekkere sokken aan, zet je telefoon uit en loopt de doodstille ruimtes in.
Het is ongelofelijk wat die stilte doet. Ik ga altijd met J&A en merk elke keer weer wat een ouwehoer ik ben. Wil continu zeggen wat ik ervaar, voel of concludeer, maar dat mag dus niet. You're on your own. Daardoor komt anders binnen; sterker, imposanter, grootser. Nu ligt dat wellicht ook aan wat er geëxposeerd wordt. Bij Kiefer vond ik het al een indrukwekkende ervaring, maar nu met Kwade was het nog mooier.
Halverwege de tentoonstelling stond een gigantische kubus waar je met z'n tweeën in mocht. Geen idee wat ons te wachten stond. We liepen het donker in over een korte zwarte loopplank omgeven door water. De deur ging dicht en tientallen kleine bolletjes veranderden van licht, het geheel werd gereflecteerd door spiegels. We mochten 45 seconden genieten, toen klopte de suppoost op sokken beleefd op de deur, alsof wij in die korte tijd automatisch waren overgegaan tot wat intiemers dan alleen kijken.
​J vroeg of we nog een keer mochten. 
Het mocht. 

Met mijn vader ging ik een aanrechtblad ophalen dat ik had gekocht op Marktplaats. Het bleek een aannemersbedrijf te zijn. We stonden aan de balie te wachten terwijl de telefoniste de magazijnmedewerker belde. 
Er stond een bakje met pennen op de balie. Mijn vader zei: 'Ik heb geen goede pennen, dus pik in, het is donker,' en stak heel tevreden een in de binnenzak van zijn jasje. 
'Pap! Zo heb je mij niet opgevoed. Ik zou het even vragen als ik jou was.'
'O ja?' vroeg hij. Verder niets.  

Pottenbakken les 6. Ik krijg het nu voor elkaar om geen schoorsteenpijpen meer te produceren, maar iets wat ergens op lijkt. Eigenlijk de fase die alle anderen al halverwege de eerste les achter zich hadden gelaten. Bij mij stapelen de scheve eh, zeg maar 'bakjes' zich nu rap op. Ik vind het prima, al die schuine randen incluis. Mijn medecursisten denken er anders over. Die piepen als een vaas per ongeluk een mooie draai heeft gekregen waardoor het echt, serieus, meer een kunstwerk is dan een vaas. Nee. Het moet en zal allemaal een herkenbare en bruikbare vorm hebben. Ik praat als brugman dat ze het zo moeten laten, dat het juist prachtig is. Ze luisteren niet naar een voormalig schoorsteenpijpendraaier.
Ik hoop dat ik tegen les 12 net zulke mooie kunst kan maken. Toch vind ik het draaien van misbaksels leuk. Vooral als ik tegen alle instructies in, mijn vingers naar eigen inzicht in de klei duw en er dan niet eerder bestaande vormen ontstaan die door mijn optimisme ook weer kapotgedraaid worden, maar daar trek ik me inmiddels ook niks meer van aan.  

De kartonnen doos met windmolen was onbehoorlijk groot. Zelfs ik kon er niet mee fietsen (ik verhuis stoelen en tafels met m'n fiets). Rondom mijn boot zijn veel wegen opgebroken, ik worstelde me over een bruggetje, langs auto's die midden op de weg stonden, mijn handen in een kramp van het pakket in bedwang houden. Uiteindelijk arriveerde ik bij een post-nlafgeefpunt. 
Dus niet. 
Ze waren gestopt. De dichtstbijzijnde was op de Nieuwezijds Voorburgwal. Met zo'n pakket een teringeind weg. Ik wist me tegenover de winkelier in te houden, maar raadde hem wel aan zijn punt van de site te halen. Goede informatie voor mensen met zware spullen is iets wat wel handig kon zijn. Hij begreep het volkomen en nam nog een hap van zijn broodje. 
Vloekend van pijn en frustratie balanceerde ik terug. Om de hoek van de boot stopte een post-nlbus. Ik vroeg de man of ik het onding ook aan hem kon meegeven. Hij reageerde uiterst sympathiek en nam het ding over. Het scheelde niet veel of ik had em plat op den postnlbek gekust. 

Ik had een windmolen besteld, alleen voldeed die niet aan de verwachtingen, zoals dat zo mooi heet. Ik mocht het gratis retourneren, maar er zat geen retourlabel bij. Drie mailtjes en twee telefoontjes verder kwam ik nog een keer bij de helpdesk terecht die blijkbaar dit soort zaken voor het bedrijf regelt. 
Ik benoem mijn klacht. 
'O, en nu denkt u dat ze u expres zitten te pesten en dat moeten we natuurlijk niet hebben, een ogenblik.'
Het was dat ik superchagrijnig was van het gebeuren, anders had ik dit een geniale opmerking gevonden. 

B, die mij had meegenomen naar de opvoering van derdejaarsstudenten bleek de vrouw van Carré goed te kennen. Samengewoond. Jawel. Ik wist van niks. Zoals ik wel van meer niks wist. 
Of ik had verteld dat ik hem kende? Nee, natuurlijk niet, ik moest me eerst even een paar jaar in een hoekje gaan zitten schamen om mijn overtuiging te maken te hebben gehad met een huisvrouw die ook eens wat wilde... 

Ik zat ooit in een training met iemand die op mijn vraag wat ze deed antwoordde: 'O, ik zing...'
Toen ik wilde weten hoe en wat reageerde ze wat afhoudend. Hier en daar. Dat zal ze niet letterlijk gezegd hebben, maar zo heb ik dat onthouden. Dat nonchalante, afhoudende waardoor ik... nou ja, ik had daar een mening over. 
Maar toen ik met haar meereed naar Amsterdam en zij zei dat ze nog even langs Carré moest om iets af te geven, begon het me te dagen.
'Ben jij misschien heel erg beroemd en dat ik dat dan niet weet?'
Ze knikte. Niet eens minzaam. Had van mij gemogen.  

Best lastig om je eigen weg te bewandelen als ziekenhuizen, drukte van specialisten of wetgeving je in de weg zitten. 
Ik heb de kans gekregen om een second opinion te laten uitvoeren door echt een top top top arts. Vierentachtig, gelauwerd en eigenwijs. Precies wat ik nodig heb nu ik an het einde van de medicatiemogelijkheden ben gekomen. 
AVL werkte niet echt mee. Ik wilde graag mijn anamnese laten opsturen. Dat was te simpel gedacht. De second opinion arts moest die aanvraag zelf doen. De rechterhand van de so-arts zei dat ze dat nooit deed. Ik moest als patiënt mijn toestemming geven. Leek me logisch. Dus opnieuw het AVL gebeld. Nee hoor, dat kon allemaal helemaal niet zoals ik het me voorstelde. Mijn behandelend arts moest de verwijzing schrijven, zij moest toestemming geven om mijn medisch dossier te sturen, maar zij vrijdag pas weer aanspreekbaar. Maar mijn so-arts had tijd nodig om mijn lijf te bestuderen, dus er was haast bij geboden want a.s. dinsdag afspraak.
​Het haalde allemaal niets uit. Ik mocht bij gratie gods een mailtje aan mijn arts sturen, niet rechtstreeks natuurlijk, nee, wat denk jij nou, maar via ik weet niet hoeveel poortwachters. Poortwachters. Had dat niet alles met K te maken?

Ik mocht mee naar een voorstelling van derdejaars studenten. Zes stukken van eigen makelij. Pogingen tot zelfmoord, opgesloten in een toxische relatie, jezelf worden, jezelf durven zijn, inspiratie die je uiteindelijk uit jezelf kan halen, wat wil ik nu echt?
Ik zat op de voorste rij en genoot. Van de jongeren rond de twintig die mij lieten zien dat ik het toen op mijn twintigste heel anders had kunnen doen.  

Mijn vader had een plan, een oplossing en actie ondernomen. Tot zover alles goed. Maar voor alle geniale plannen geldt: er zijn krachten die dat willen en gaan testen. In dit geval mijn moeder. 
De regenton was besteld omdat mijn vader ervan overtuigd is dat er een sproeiverbod gaat komen deze zomer, en regeren is vooruitzien. 
Voor mijn moeder is dat vooruitzien nog niet zo makkelijk te onderkennen. 
De regenton was groot. Lelijk. En ook nog eens grijs. 
Eerlijk gezegd voelde ik met haar mee, terwijl aan de andere kant de redenering van mijn vader naar mijn idee klopte als een bus, en uiteindelijk was het juist voor die planten van mijn moeder dat mijn vader deze actie ondernam. 
Kortom: tja. 
In de kleine binnentuin was er vanzelfsprekend geen andere plek mogelijk dan naast de regenpijp. Alleen stond daar een Haddonstonevaas. Die mocht ab-so-luut niet verplaatst worden, al was het maar vanwege de clematis die zich voorjaarsadequaat omhoogkronkelde. Ik bemiddelde. 
De clematis overhevelen naar de tweeling Haddonstone, die pot daar, dat hier en dit weer daar. Intussen m'n moeder kalmerend. 
Het lukte. Zowaar. 
Uiteindelijk staarden we allemaal naar de toch echt wel een beetje saaie regenton met kraantje. Maar ik zag mogelijkheden. Een hanging basket erboven. En eigenlijk vond ik het ook wel gezellig zo'n ton. Juist door dat kraantje. ​Met wat bloemen komt alles goed. Of reg. 

Er waren meer hulptroepen op komen draven. S nam me mee naar haar moeder.
S ken ik vanaf mijn 12e, dus ook haar moeder I. I woont in een onwaarschijnlijk appartement. Alles klopt: perzik.
De banken: perzik. De vloerbedekking: lichtgeel. De lampen: perzik. De muren precies de goede mosterdachtige kleur. Koffietafelboeken: Van Dongen en andere bijzondere meesters. 
Bij binnenkomst word ik meteen zenuwachtig: wat voor sporen laat ik hier na? Schoenen hoef ik niet uit te doen, maar eigenlijk zou dat veel beter zijn. In de wc staan diverse parfumflesjes, en natuurlijk ook geurstokjes, er zijn twee zitkamers, twee dakterrassen, een walk in closet waar al I's tasjes worden bewaard (ik schat zo'n 40) maar er is maar één I. ​En samen met S trokken ze me de avond door, door aandacht, vragen te stellen, mee te leven en mee te drinken. Dat is eigenlijk alles wat je nodig hebt.  

Het lager vliegen was niet zomaar. Mijn voorgevoel was helaas adequaat. Gestegen tumormarkers. Maar de ploeg helpers stond alweer klaar. I nam me mee naar Pilates. De Pilatesjuf geeft licht. Blonde krullen, lang, slank, begeerlijk, maar vooral: een en al liefde. Ze geeft les in Haarlem, dus ik kom sporadisch, en alleen als er plek is. Maar vandaag had ik het geluk dat ik mee kon doen.
Ze is groter dan ik, dus ik verdween in haar armen. Zij hoeft niet te weten wat er aan de hand is, ze weet gewoon. Alles.
Ik kon me eigenlijk niet goed bewegen, één arm over mijn hoofd en naar links buigen: forget it. Eén arm boven mijn hoofd en naar rechts buigen: non plus. Dat was wel een schrikbarend verschil met de laatste keer, maar ach, daar maakt het allemaal niet uit. Ik kan ook als ik dat wil op mijn matje gaan liggen chillen. Of huilen. Of schreeuwen. Al doe ik dat dan ook weer niet al te snel.
​Maar een paar stille tranen en zij die naast me knielt en zegt: 'Ik zie je, ik voel je,' daar kan niets tegenop. 

K belde: 'Hoe is het met mijn superheld?'
'Ik voel me verre van heroïsch vandaag.'
'Dat kan gebeuren. Of staat er iemand op je cape?'
K is altijd in staat om me uit het slop te trekken. Een tijd geleden had ik net zo'n stemming en toen zei hij: 'Kom ik toch even een zeepaardje langsbrengen.' Ik vroeg me niet eens af hoe of wat. Hij kwam met een gekrulde deurklink aan. Het zeepaardje vergezelde mij in de tijd dat ik injecties in m'n toges moest laten zetten en daar als de dood voor was. De aanblik werkte rustgevend. 
Als hij op bezoek komt spring ik altijd in zijn armen. Hij is 1.97 en sterk. Toen ik dat een keer op de Nieuwmarkt deed vlak voor een vol terras en een vrouw ons geïnteresseerd bekeek, riep hij: 'Wilt u ook? Kom maar dan!'
Hij krijgt altijd alles voor elkaar. 
Vandaag was het: 'Zelfs superhelden hebben mindere dagen.'
De cape schoot los. 

Ik hield weer een Tafel. Ik nodig dan een gast uit die veel van een onderwerp weet plus mijn intelligentste vrienden die dan de hele avond vragen mogen stellen.
Dit keer was het een ai-specialist. 
Type Robert Dijkgraaf, even aimabel en goed in het verwoorden op een niveau waarop iedereen in staat is het te begrijpen, alleen de uitwendige uitvoering was wat anders: broodmager, rossig en coladrinkend. 
Of we met open ogen in een onpeilbare val lopen? Hangt van onszelf af. 

We gingen naar een biercafé, J werd omhelst door een barman met dubbele omvang. J wilde bier, maar ik houd er niet van. De barman had wel wijn, maar of ik niet toch een biertje wilde proberen. Dat wilde ik niet want ik vind het te bitter en wil het trouwens ook niet leren drinken omdat ik niet nóg iets wil hebben waar ik weer moeite voor moet doen om het te laten staan. 
De man begreep dat niet. Gezien zijn omvang volkomen begrijpelijk. 
Of hij niet toch iets mocht inschenken? Dat mocht. Ik was er toch zeker van dat ik het goor zou vinden. Hij zette een Bacchus framboos voor m'n neus. Ik vond het niet eens een beetje lekker, maar écht lekker. De barman keek naar het plafond, prees de heer, ik kreeg een hand en de complimenten voor het openstaan voor iets nieuws.