B vindt de allermooiste spullen bij het vuil. Nou woont ze in Zuid, dus dat scheelt, maar het is onvoorstelbaar wat zij allemaal naar huis sleept. De meest unieke dingen, stoelen van Vitra waar nauwelijks wat mis mee is, ladenkastjes waar je alleen maar van kunt dromen, vazen, ornamenten, je kunt het zo gek niet verzinnen. Ik kreeg gevonden Marokkaanse ovenschalen van haar.
De volgende ochtend kwam ik bij het grof vuil een mooi kastje tegen. P liep door. Ik aaide, keek en twijfelde. Totaal geen ruimte, in geen van mijn huizen. En P was duidelijk niet geïnteresseerd.
Ik wilde al jaren twee dingen: een bakfiets en een busje. De bakfiets is binnen, die staat op de tuin, maar het busje was een uitkomst geweest.   

Door het gesjouw van al het veel te zware materiaal dat naar m'n tuinhuis moet, vond ik het legitiem om een bakfiets te kopen. Ik had er twee op het oog. De een in Lisse de ander in Ter Aar. In Lisse mocht ik meteen komen proeffietsen. Ik dacht toen nog: ik fiets em wel terug naar Amsterdam, leuk toch? Maar na overleg met mijn verstandige helft, zag ik er met spijt in mijn hart vanaf. Ik keek nog even of er misschien nog nieuwe aanbiedingen waren, en ja hoor: daar stond ie pontificaal te stralen voor een vriendenprijsje. Gelukkig waren bieders te krenterig geweest, ik belde op, zei dat ik de vraagprijs wilde betalen en dat ik meteen de volgende ochtend om tien uur voor de deur zou staan. Ik was als de dood dat mensen toch nog gingen overbieden en dat ik mijn kindje weer kwijt zou zijn.
Niet het geval. De Karl bleek een aardige Turk. Na mij had hij zoveel mensen gehad die hem wilde hebben (de bakfiets, al was de man zelf ook geen onaardig idee), maar ik was de eerste. Of ik ervaring had met bakfietsen? Had ik niet. Dus kreeg ik bakfietsles. Ik vond dat het toppunt van integratie: een Turk die een Nederlandse leert fietsen. Ik reed een wankel rondje en begreep zijn opmerkingen dat je denkt dat je ervan af valt, maar dat dat dan toch niet gebeurt en ging op weg. Ik slingerde als een gek, kneep te hard in de handremmen waar ik niet aan gewend was en in West reed ik bijna een geparkeerde auto aan. Maar voor de rest hadden de lessen haar vruchten afgeworpen.  

Toen ik in januari het boek over een pluktuin las en hoe je dat idealiter moet aanpakken, noteerde ik allerlei opdrachten voor mezelf in mijn agenda.
Vorstgevoelige eenjarigen voorzaaien + de tweejarigen. Mag vanaf 30 maart. Toen ik bij die notitie aankwam had ik dat al lang en breed gedaan. Ala. Ik sloeg de bladzij van mijn agenda gewoon om.
Bij het volgende weekend stond: april-mei-juni zaaien tweejarigen.
Ik had voor de verandering nog niks gedaan. En nog alle tijd. Dat is ook wel eens fijn in plaats van al die te vroeg geboren zaailingen. 
Aankomend weekend staat er: vanaf hier kan lathyrus direct in de grond. 
Opluchting. Want ach, wie kijkt er op een weekje.  

F en ik huurden een bus om een gratis keuken te demonteren en mee te nemen. Ik was pas een keer heen en weer gelopen en F wist al dat de vrouw beroepsmilitair was en in Afghanistan had gediend. Ze sjouwde in haar eentje de halve keuken naar beneden omdat F blijkbaar ook al had verteld dat ik niet mocht tillen.
Ik kreeg onmiddellijk de stem van Ray in m'n hoofd, maar dan een variatie op het thema. 'Dit is inderdaad waar we op zitten te wachten, dít is wat we karakter noemen, dít is iemand die wel wíl janken omdat het zwaar is, maar dat niet doet.'

We gingen lopend, P droeg de rugzak - ik mocht luxepopje spelen - en. kwamen na drie kwartier aan bij kasteel Limbricht. 
We werden rondgeleid door de uitbater, die ons in lieflijk Limburgs over motte, löss, heksen en kastelen vertelde. We hadden de blauwe kamer. Dat klonk van tevoren al romantisch en dat was het ook. We namen een bad, deden een dut en vervoegden ons toen aan het diner, alwaar wij de enigen waren. P werd ziek, toch was het niet heel erg om in zo'n mooie kamer ziek te zijn.
De volgende ochtend aan het ontbijt werden we wederom met zwaar Limburgs accent ontvangen. We kregen uitleg bij de dingen die op het buffet stonden. Toen ik even later zocht naar kaas was de vrouw in no time weer bij me. Wat ik zocht. De kaas...
​Ze schreeuwde: 'Hier! Wete gij da nie wa ka es?!
Het kan aan mijn noordelijke herkomst liggen, maar ik dacht dat het de boter was.