De middag werd door twee vriendinnen georganiseerd. Een make-up workshop met acht vrouwen. Dat is niets voor mij. 
De tafel stond vol met spiegels en flesjes, allemaal zwart met grote letters Chanel, dozen met tientallen lippenstiften, mascara's en oogschaduw. Er lag zelfs een opschrijfboekje om te noteren wat goed bij je stond. Er konden geen spullen gekocht worden. We kregen les.
We gingen schilderen dat het een lieve lust was. We werden mooier en mooier. De prosecco vloeide. 
En wie vond het het allerleukste? 

Ik ben lid van de Vereniging Waterwonen en ging naar de vergadering. De mensen die er komen dragen afgeragde kleding. Ik had een jurkje aan en hoge laarzen en voelde me totaal misplaatst. Bij de kapstok kom ik een andere waterwoner tegen. Ik, kuddedier, zeg dat ik er normaal heel anders uit zie. Dat ik nu vermomd ben. 
'Dus in het echt bij jij een onvoorstelbaar lelijke kerel? Dat doe je goed.'

Ik moet elk jaar 2x in de MRI. Een keer voor het hart, een keer voor de borst. Dat is niet mijn hobby.
Vandaag kreeg ik uitslag of mijn hart nog goeie zin had. De cardioloog checkt of alle aansluitingen nog gesloten zijn en of de naad nog goed dichtgenaaid zit. Dat was het geval. 
Mijn arts is het type kakkineuze zeiler, en hij verblijdt altijd enorm als hij mij ziet, maar probeert dat tegelijkertijd te verbergen. Om eerlijk te zijn: het is handig.  
'Hoe lang moet ik nog onder controle staan?'
'Dat gaat gewoon door.'
'O, echt?' Onschuldige verbazing. 
'Nou ja... Hoe lang is het nu geleden... Vijf jaar. Tja. We laten u niet graag los.'
'Ik laat u ook niet graag los. Maar misschien kan het wel ietsjes losser? Zeg om de twee jaar? Dan blijft het toch nog gezellig.'
Glimlach van oor tot oor. Het meteen weer in de plooi van het gezicht vanwege de co die naast hem zit. 
'Heeft u medicijnen?'
'Nee.'
'Nee?!' Hij begint met zijn muis te klikken.
Dat had ik al voor elkaar gekregen, buiten het protocol om. Maar dat was hij blijkbaar weer vergeten.
'Ik heb een perfecte bloeddruk.' 
De co-assistent krijgt de opdracht mij op te meten. De perfecte bloeddruk is bewezen. 
'Ehm, ja, nou ja. weet u, maakt u een afspraak voor over twee jaar.'
'Zal ik doen. Jammer dat ik u zo lang niet ga zien. Maar dan hebben we wel weer wat om naar uit te kijken.'

Ik schreef ooit in een toneelstuk: 'De begrafenis wordt een geweldig succes.'
Dat ging dan wel om een vrouw die haar man om het leven bracht, dus echt gezellig was het niet, maar de begrafenis die ik vandaag had, was dat wel. Het was vlak bij ons oude huis in het bos. De tocht erheen was al genieten. 
Op de Valkeveense laan staan alleen kasten van huizen met tuinen waar mijn 320 m2 datsja-retraite niks bij is. Toen ik met een goed glas witte wijn in mijn hand op het terras stond dat uitkeek over de weilanden, besefte ik dat ik mijn prioriteiten weer even anders moet rangschikken.  

De klad zit duidelijk in de blog. Als excuus voer ik T-Mobile aan, die ondanks het feit dat ik een onbeperkt abonnement heb, toch vindt dat onbeperkt niet echt onbeperkt is. Zij trekken ergens een grens en vertragen dan de internetsnelheid aanzienlijk. Daar kan ik mij zo pissig om maken, om al dat belazeren overal. Maar deze week krijg ik weer uitslag of mijn hart nog steeds optimaal functioneert, en dat zal wel het geval zijn, dus laat ik het maar zo houden.

Op zondag was iedereen op het honk. Dat betekende met R de te koop staande huisjes becommentariëren, met A gelijktijdig het paadje schoffelen, R&andere A helpen met het sjouwen van tegels van 30 kg per stuk, het met de hele laan bewonderen van hun nieuwe keuken en stopcontacten (wil ik ook), het oppassen op hun zoon die prompt een plank op zijn kop kreeg toen we gingen timmeren, het geweldige resultaat van dat timmeren delen op de groepsapp, het gras maaien met de nieuwe maaier, het vloeken omdat de grasopvang niet bleef hangen, het thee drinken met C&R, het laten bewonderen van mijn nieuwe gordijnen en de opruimwoede (rozen eruit, zigeunerinnen erin), het door het hek staan praten met de kappertjes (=A&R), het niet helpen met de gigantische stronk die uit hun tuin werd gezaagd, en het wel aannemen van het glas wijn dat over het hek naar mij toe kwam zweven.