W was genomineerd voor de Gouden Strop met zijn boek Verloren pelgrim. www.wimbax.nl 
​Ik had al tijden een goed voorgevoel: hij zou gewoon winnen en binnen luttele dagen van gewone voetganger doorstoten naar BN'er waar crowd control aan te pas zou moeten komen.  
Toen alle vijf genomineerden op het podium zaten, en de jury-voorzitter riep:
'De winnaar van de Gouden Strop 2024 is....' kregen we de voorkant van W's boek te zien. Maar na een paar seconden kwamen ook alle andere boeken voorbij.
Ik vond eigenlijk dat je, net als schrijvers van goede boeken, precies zou moeten weten wanneer je moet stoppen. 

Voor de verjaardag van mijn vader gingen we met z'n allen naar de tentoonstelling van Frans Hals in het Rijksmuseum. Mijn moeder kreeg daar een rolstoel te leen en we wielden er lustig op los. Daarna aten we met z'n allen rijsttafel bij Sama Sebo. Toen we klaar waren werden we wakker en keken wat verwilderd naar de rolstoel waar heel groot Rijksmuseum op stond. 

Mijn zus heeft een cateringbedrijf en had niemand om haar te helpen bij een 21-diner. Ik bood aan te assisteren. Ze accepteerde, hetgeen al heel bijzonder is want de keuken is niet mijn natuurlijke biotoop.
​Ik rolde kip met salie in spek dat het een lieve lust was (28x), kreeg het voor elkaar de slagroom net niet tot boter te maken, sneed de groenten in de aangewezen stukken en was zeer tevreden met m'n werk. 
Het diner was voor 26 meisjes en de ouders. Veel roze. Dat was ook de bedoeling vertelde de gastvrouw, maar hardroze was uit den boze. Ik keek even naar mijn zus die in haar hardroze shirtje in de weer was, en begon er plezier in te krijgen.
De roze meisjes werden ontvangen met prosecco en ik was benieuwd of keukenpersoneel ook wat aangeboden zou krijgen. Het duurde even, maar toen kwam het. Ik zei enthousiast 'ja' mijn zus ook, maar had daar spijt van. Zij moest die hele roze bende nog voederen, dus dronk ik die van haar ook op. Evenals de spoom die onaangetast terugkwam in de keuken. En nog wat onaangetaste prosecco. Het werd gezelliger en gezelliger. Ik dacht soms wel bij het opmaken van de borden: dat had ik beter niet kunnen doen, maar ach, amateur keukenpersoneel mag ook genieten van de dingen des levens. Zo dacht ik erover. Totdat ik een Portobello op z'n kant wist te gooien, gelukkig in de oven (op de grond was mijns inziens ook geen probleem geweest, er is niet voor niets de 3-secondenregel) dus draaide ik hem zonder paniek rustig om, propte de inhoud met een stalen gezicht weer netjes terug en vond mezelf heel geschikt voor het vak. 

Bij de bingo op de tuin zijn - afgezien van een chocoladefontein - altijd mooie prijzen te winnen. Ik verheugde me er zeer op. Met W & R besprak ik de mogelijkheden. 
'Ik wil graag de ....bank,' zei ik. 
W verontwaardigd: ' Hoezo?! Je hebt toch al kanker?!'
Hij dacht dat ik een zonnebank wilde. Maar ik had het eigenlijk alleen maar over een schommelbank. 

De osb-vloer in m'n huisje was eindelijk gelegd. Ik kon gaan schilderen. Ik had bedacht dat die gewoon bruin moest worden, maar  ik vond de kleuren toch niet goed genoeg en koos zonder eerst dagen met mezelf te overleggen voor iets totaal anders. Pruim. Ik was me ervan bewust dat het of helemaal de bom zou zijn of echt het allerergste ooit. 
Na drie keer schilderen wist ik het zeker. Het was het allerergste ooit. 

Er was russen drie en vijf uur 's nachts noorderlicht voorspeld. P wilde dat zien, maar mijn ervaring met noorderlicht is zodanig dat ik het niet de moeite waard vond om daarvoor op te staan. Geheid weer hetzelfde liedje als op IJsland: wat wit schijnsel en pas als je de sluitertijd openzet krijg je die groene pracht. P was echter overtuigd van zijn zaak. Elk uur zat hij omgekeerd op z'n knieën voor het raam boven ons bed om te kijken of er al wat te zien viel. Ik vond hem best onrustig, terwijl hij normaal gesproken achter elkaar doorslaapt.
's Ochtends werd duidelijk waarom.
Of ik nog koffie wilde op ons eigen terras. Ik twijfelde, maar hij drong aan. Ga even lekker zitten. Toen hij de koffie voor me neerzette mompelde hij iets in de trant van nu gaat het gebeuren, zakte op één knie en stelde de vraag.
​Al had hij dit hele gebeuren eigenlijk onder het noorderlicht willen doen. 

P had een verrassingsuitje gepland. We gingen met de trein. Ik probeerde het ook nog voor mezelf ook geheim te houden en keek niet naar de borden, moeilijk (ik kan me de vrouw van Lot zo voorstellen!) maar het lukte. Totdat de conducteur roet in het eten gooide en meldde in welke trein we zaten. Maar na het overstappen wist ik weer niets, al was mijn allereerste gok toen P vertelde dat hij een verrassing had, de goede geweest. 
We stapten in Holten uit. De verrassing ging naar De Swarte Ruijter, een waanzinnige plek midden in het bos, restaurant met ster en de kamer bevond zich in  een klein huisje met eigen terras. Romantiek ten top. Ik stuiterde als een klein kind door de kamer. Beter kon niet. 

M en ik spotten niet alleen op het Bovenijfestival, maar werden ook gevraagd voor het Holland Festival. Of we een dansvoorstelling wilden spotten in de stadsschouwburg? Dat wilden wij wel. Er vanuitgaande dat dit ook vrijwilligerswerk was.
De Duitse lichtcrew commandeerde ons van links naar rechts, schreeuwde opdrachten en jargon door de schouwburg, het leek in niets op de vriendelijke Bovenijsfeer. We begrepen het pas toen we vaststelden dat zij dachten dat wij professionals waren. Dit was mijn tweede productie en erg lampvast vond ik mezelf niet. En natuurlijk hadden ze mij uitverkoren om de lamp te bedienen die nadat de zaal volledig werd verduisterd, een danser die ergens op de vloer op het toneel lag - maar waar - in mijn licht moest zien te vangen.
Ik had geen idee.
Vlak voor de voorstelling kregen we via de headset ook nog even te horen dat de koningin in de zaal zat. Ik kreeg visioenen van een grote cirkel licht die niets anders liet zien dan een zwarte toneelvloer. 
In het pikkedonker zei ik een schietgebedje en rukte mijn lamp in een keer helemaal open. Hij lag er in. En ook nog in het midden.  

In de AH werd ik vriendelijk gegroet door een jonge vrouw. Ik groette terug, maar had echt geen idee wie het was. Ze liep door. Ik scharrelde nog even tussen het brood, maar bedacht dat ze zeker niet iemand uit de buurt was, en besloot over m'n gêne heen te stappen. Ik spoorde haar op en zei dat ik wist dat ik haar kende maar dat ik me god niet meer wist waarvan.
Bleek dat ik zo'n 25 jaar geleden samen met haar volgspotter was geweest bij de opera Dido en Aeneas op het Bovenijfestival.
Ik herinner het me nog heel goed. Hoog boven op een steiger, ieder op een hoek, we staken net boven de rand van het zogenaamde schip uit zodat we de zon langzaam aan de overkant van het IJ in de stad konden zien zakken.
​Magisch.  

Ik ben nu zo ver op de ladder van het patiëntendom geklommen, dat mijn huisarts me belt om te horen hoe het met me gaat. Ik was zo'n tien minuten aan het woord en het gesprek werd afgerond, maar dat voelde niet goed. 
'Ik vind dit zo bevreemdend dat we het alleen over mij hebben. Ik zou nu wel willen horen hoe het met jou gaat.'
Kort lachje. 'Dat geeft niet, dat is nou eenmaal onze taak.'
Ik legde me erbij neer. 
'Oké. Tot ziens, en dan hoop ik wel dat het goed met je gaat.'
Ze lachte, maar gaf geen antwoord.