Tijdens de camino Frances duurde het van Pamplona tot Burgos (210 km) voor ik instortte. In het klooster bracht ik mijn derde slapeloze nacht door, maar we hadden zo’n geweldige avond gehad, dat het allemaal niet uitmaakte.
Met z’n negentienen werden we in een slaapzaal gepropt, daar stond een tafel tussen de stapelbedden, geen plaats om een vork op te heffen, maar we lieten onze pret niet drukken. Er stond een gigantische pan op tafel met pasta en hier en daar wat groenten.
In de ochtend stond het ontbijt voor ons klaar. De toast en de jam naast de pan met pasta. Toen begrepen we pas hoe het hier toeging. Die monniken weten dat pelgrims gelukkig zijn met elk stuk brood en dat ze ook niet mogen klagen. Komt bij dat het klooster geen vaste prijzen rekent, maar donativo is, dus wat kun je verwachten. Inderdaad. Een pasta die voor de avond wat zou worden aangevuld voor de volgende lading pelgrims.