Ik heb een regel en die luidt: je mag een bepaalde periode zeuren en zeiken, maar dan moet je ofwel stoppen met zeikzeuren ofwel er iets aan doen. 
Ik krijg het echter niet voor elkaar met die drukte in de stad. Ik zeik en zeur maar door. Al jaren. 
Maar nu heb ik een oplossing gevonden! Ik loop door de stad als een toerist. Ik meng me tussen de opgewekte mensen die midden op straat lopen, die niet vooruit te branden zijn, die genieten van de stad. Ik verkneukel me omdat ik het voor elkaar heb gekregen de allerbeste Airsbnb van de stad te bemachtigen. Terras op het water, leven op een boot. 

Zullen we stoppen met het toedichten van ruimtelijk inzicht aan mannen? 

Ik ben regelmatig ontzettend blij dat ik niet in een of ander reality show zit. Dat mijn gestuntel met gebruiksaanwijzingen geheim blijft, dat niemand ziet hoe scheef ik zaag, niemand ziet hoe de planken uiteindelijk onder afschot komen te hangen terwijl dat absoluut niet de bedoeling was, niemand me kan uitlachen om mijn niet-werkende oplossing bij het ophangen van een spiegel voor welke ik niet de juiste haken had, geen hond die het gek vindt dat ik de afstandsbediening van de tv van mijn ouders niet kan bedienen, het zijn er NB twee, niemand die er weet van heeft dat ik dingen op z'n kop hang of andere dingen die eigenlijk niet de bedoeling zijn. 
Aan de andere kant ziet ook niemand mijn plezier, geluk, extase als die grasmaaier dan eindelijk in elkaar zit, de scheve planken uiteindelijk hangen, net zoals de spiegel, en ik uiteindelijk toch een programma tevoorschijn tover. 

K belde. Hij had net een begrafenis achter de rug, zat eens na te gaan wie er allemaal op het punt van sterven stonden, dus wilde hij even checken of ik nog leefde.
​Dat deed ik. 
Dat was fijn.  

Mijn huisje is ietwat te serieus geworden. Vroeger was het één grote bende van kitscherige schilderijtjes kris kras aan de muur, plastic rozen te pas en te onpas, engelen, elfen, noem het op, het was er. Maar de pest is dat als alles er min of meer normaal uitziet, de keuken, de vloer, de muren, het lastiger wordt om dat te verstieren. Nou heb ik op de achterkant van het dressoir wel een collage gemaakt, maar die is goed gelukt, dus je kan op z'n hoogst van een beetje kitch spreken. 
Nu zag ik een schilderij op marktplaats, engelen of nee, eerder nimfen, die met z'n achten een rondedansje maken. Die moest ik hebben om de boel weer een beetje krom te trekken. De eigenaar had intussen per ongeluk het glas gebroken, dus het werd steeds beter. Binnenkort kan ik weer zonder moeite alle muren volhangen.

Ik ben toch meer 'anal' dan ik hoopte. Ik heb het goed geheim kunnen houden, veronderstel ik tenminste, maar nu toch tijd voor een bekentenis. 
De vorige blogs zijn niet adequaat gedateerd. 
Het ontbijt, het museum, de lunch en het eten gebeurde allemaal op één dag. Maar met dit blogprogramma kan ik de volgorde van drie blogs op eenzelfde datum niet bepalen.
Voor de goede orde: dit gebeurde allemaal op 9 juli.  

Met J&A ging ik naar de Hermitage om Kandinsky te bekijken. Ze hadden het echt goed gedaan, allerlei filmpjes waarbij een acteur de schilder verbeeldde, en een overzicht van veel meer figuratief werk dan ik op voorhand vermoedde. Ik had kronkelige lijnen en associaties met notenbalken in mijn hoofd.
A zit in een rolstoel en wij moesten via omwegen de eerste verdieping bereiken. In de lange gang nam ik een sprint en schreeuwde dat ik hem gebruikte als bowlingbal. Het doel was het doorschijnende kunststof hekje. Hij vond alles best, gewoonweg omdat hij geen keuze had, en ik hield net voor het hekje halt. In gedachten was het full strike. 
Daarna lunchten we in de Hoftuin en werden we bediend door een vrouw die geboren was voor het vak. Alles aan haar straalde lust in het leven uit, alles wat ze zei had een kwinkslag, zelfs toen wij vroegen welke gepocheerde eieren beter waren die van benny boy of çilbir. Zij bood A aan hem even naar een rustige plek te rijden als hij teveel last had van zijn vrouw en mij. 
Ik haalde de zojuist gekochte broek uit mijn tas om aan J&A te laten zien, zij kwam onmiddellijk terug naar de tafel om haar bewondering uit te spreken, zich af te vragen wat voor stof het was en uiteindelijk een lezing te geven hoe je het verschil tussen linnen en ? (ik lette helemaal niet op de inhoud, alleen maar op haar mimiek en tatoeages) kan vaststellen. Iets met een aansteker.  
Toen we weggingen werden we door het voltallig personeel gegroet alsof wij er al jaren kwamen en persoonlijk verantwoordelijk waren voor het geluk dat elk van hen ten deel viel.   

M was ook alleen en ik werd uitgenodigd om te gaan eten in Maydanoz. Een Turks restaurant in Zuid. Ik twijfelde nog of ik niet buiten moest gaan zitten, maar met code geel groen of paars koos ik toch voor binnen. Een tafeltje voor twee. M kwam binnen met z'n vrouw in zijn kielzog, en we verkasten naar een grote tafel voor het raam. Ik bevestigde nog even dat het geen teleurstelling was dat zij erbij was en daar dronken we dan op. Voor het raam konden we precies volgen hoe het bestek en de glazen wegwaaiden tijdens de eerste windhoos, en hoe tegelijk met het  kletteren van de regen de gasten die optimistischer van aard waren naar binnen snelden.   

M heeft na zes jaar zijn leven bij DNB opgezegd, sowieso science fiction voor een ADHD'er als hij is. Kent hij het kunstje wil hij het nog even uitvoeren en dan raakt hij extreem verveeld. Hij verklaarde deze lange zit door het feit dat hij wel intern drie keer van baan was gewisseld. Maar toch.
Hij had zin in een full English breakfast, alleen had ik al ontbeten. Dat mocht de pret niet drukken en we belandden bij een van de vele English breakfast cafés op de Nieuwezijds Voorburgwal. Was me nog nooit opgevallen. Maar ze zitten zo'n beetje aaneengeschakeld.
De bediening was zowaar Nederlands, waar wij verbaasd over waren, en zij op hun beurt waren verbaasd dat wij Nederlands spraken. Dat kwam toch echt niet vaak voor. M werkte dat full gedoe naar binnen, terwijl ik me dan toch liet verleiden tot een croissant en we genoten van weer een andere kijk op de stad. Alsof we toerist waren.  

P was met zijn dochter weg, dus ik was weer even alleen op de boot. Ik moet zeggen dat dat ook wel iets heeft, al moet dat niet al te lang duren.
Ik ging met mezelf ontbijten in het Loosje op de Nieuwmarkt, altijd en eeuwig dat bruine stokbroodje tonijn en een koffie verkeerd, liep toen naar het Stedelijk en bleef anderhalf uur gefascineerd naar de overzichtstentoonstelling van Abramović kijken. Dat is toch wel heel lekker om alleen alle tijd te nemen en geen last te hebben van vermeende inschatting van het uithoudingsvermogen van een ander (niet per se P).
Ik wilde meteen een reis plannen om de Chinese muur te bewandelen zoals Marina en haar partner dat deden, elk vanaf hun eigen zijde, elkaar tegemoetkomend om het op het kruispunt uit te maken en ieders zijn weegs te gaan. Dat laatste was het laatste wat ik wilde, maar die tocht: die wil ik nog steeds. 
Toen ging ik een goedkope, lelijke vaas kopen bij Xenos om die te beschilderen, omdat de vaas die ik zag in de Spiegelstraat 1200 euro kostte.
Het werd een waar debacle. Echt een huisvrouwenhobbyproject, maar ach, tijdens het schilderen had ik er lol in. En als afsluiter van deze gouden dag ging ik zowaar aan de kook: een voedselpakket van de AH, wat ze ongetwijfeld anders noemen, maar makkelijk en snel. Al wilde ik de curry die zij in die pakketten doen niet gebruiken, echt niet zo lekker, en gooide er curry paste in uit 2021.
​ 

Als een boer met een koe. 

Er liep daar een aardige vent rond, die als ik het moest inschatten volwaardig en prominent lid van het orkest was. Ik schatte hem in als oud-balletdanser, modeontwerper of iets anders wat in mijn clichébrein omhoogkwam en waar ik me natuurlijk wel voor geneer. 
Ik reed even met hem mee op een golfkarretje om een vliegtuig de heuvel op te trekken en wilde weten wat hij in zijn werkende leven had gedaan. 
F16 piloot. 
Ik stuiterde bijna uit het golfkarretje van het mezelf inwendig uitlachen. Wat een mooie wereld is dit toch.
​Aan het einde van zijn carrière was hij overgestapt naar de KLM, natuurlijk onmetelijk saai, vergelijkbaar met Verstappen die buschauffeur wordt. 
Ik schatte dat hij daar ongeveer vijf jaar aan had moeten wennen. 
Deze keer had ik het dan wel bij het rechte eind. 

Afhankelijk van de thermiek zouden de vluchten tussen de 5 en 20 minuten duren. Ik deed een schietgebedje. 
Het vliegtuigje (300 kilo hout en linnen) werd aan een lier omhooggetrokken en binnen drie seconden zaten ze op 100 meter hoogte. En weg was P. Ik besteedde mijn tijd met het uithoren van jonge jongens, die zonder uitzondering piloot wilden worden. 
Mijn favoriet was de jongste, 12, die buiten gehoorafstand van de anderen zei: 'Als je iets wilt weten, moet je maar naar me toe komen,' hij knikte er vaderlijk bij. Bij hem zou ik de enige juiste informatie krijgen. Die andere jongens, 14, 16, 18, daar moest ik me maar niet te veel van aantrekken.
Dus verzon ik allerlei vragen en ging naast hem zitten. Hij vertelde me van alles, dat zijn moeder een van de slechts drie vrouwen van de vereniging was, dat hij had gevlogen, maar bang werd. Daarna nog wel een keer gevlogen, maar hij was er niet gek van. Dat hele piloot-zijn moest hij ook nog maar zien. Hij legde alle signalen uit die tijdens het opstijgen werden uitgevoerd, hand opsteken, knipperende lichten van de bus, walkie-talkie connectie, wat zijn dagindeling was als ze volgende week naar een vliegkamp in Frankrijk gingen, enz, enz. 
P was inmiddels tot 1200 meter gestegen en kwam pas na 35 minuten weer op aarde. Het was uitzonderlijk lang geweest. En het mooie was, hij mocht nog twee keer.