Op station Haarlem bleken de treinen niet te rijden, dus nam ik de bus. Ik had niet door dat die al behoorlijk volgestroomd was en had de papieren zak met kleding nog op de stoel naast me liggen. Daar ging een ballerige jongeman pontificaal op zitten. Hij lichtte alleen één bil op, alsof hij een enorme wind ging laten, om mij mijn zak te laten weggrissen. Grote bos krullen, wit shirt. Te knap voor een goed karakter. Hij stond op om aan de chauffeur te vragen waarom er geen treinen reden. De chauffeur wist van niks. Ik vertelde hem dat het vanwege een aanrijding was. 
'Dat is niet best.'
Ik vroeg me af wat ik van de jongen vond.
Hij trok de Labradoodle die hij bij zich had op schoot. Het beest nestelde zich in zijn armen en keek over de bovenarm van zijn baasje naar mij. De jongen werd er meteen sympathieker van. 
Bij station Zuid vergat hij zijn trui. Ik nam hem mee, maar er waren best veel mensen tussen ons in en het had geen zin om hem te roepen. Ik zag hem heel snel verdwijnen totdat hij paniekerig omkeerde en naar de bus terug rende. Ik hiel de trui al als een trofee omhoog. 
'Ik heb je gered,' zei ik, negerend dat ik een vervelende oude vrouw aan het worden ben.
'Geweldig! Die trui was namelijk heel erg duur.'
Ik keek naar het vodje in mijn hand en knikte begripvol. Hij pakte de trui en rende weer weg.
Ik wist nog steeds niet wat ik van de jongen vond. 

Een jong gezin zit in de metro. De moeder, in verwachting, laat haar dochtertje van ca. drie zitten. De kinderwagen staat er ook. Een vrouw met een groot verband om haar knie zit tegenover het dochtertje. De kinderwagen knalt bij het optrekken tegen de vrouw haar knie. Die vraagt nog heel beleefd: 'Kunt u een beetje uitkijken?'
De jonge vrouw: 'Wat denkt u van het gevaar voor dit kind!?' op een toon alsof het oorlog is. 
Ik knik de knievrouw even begripvol toe, denkende dat we de ellende wel gehad hebben. Maar er zit een rood knopje tussen de kniemevrouw en het meisje. In het midden. De moeder zegt tegen het meisje dat ze daar niet aan mag komen. Ik denk nog: zou ik niet zeggen, het was haar niet eens opgevallen. Maar goed. Wat weten wij generaals van de oorlog.  
Twee seconden later drukt een klein vingertje op het rode knopje. De moeder snauwt het kind af, met geschreeuw alsof ze een inbreker op heterdaad betrapt.
De stem van de bestuurder galmt door de ruimte. Wat er loos is.
Ik hield me in. Maar had graag met mijn hoofd voor dat verleidelijke knopje willen hangen om te zeggen dat er sprake is van een agressieve moeder, die niet een, niet twee, maar godverdomme drie kinderen op de wereld zet, maar intussen uit elkaar spat van woede over die beslissing.  

W en ik deden een rondje Bijlmer. Bij de Gaasperplas was een veldje waarop het toegestaan was naakt te recreëren. W twijfelde geen moment: hij ging zwemmen, gooide zijn kleding op een stapel en sprong in het water. Ik zat nog een beetje te aarzelen toen er een jonge man naar mij toekwam. 
'Je kunt je gewoon .....'
'Pardon?'
'Je kunt je gewoon uitkleden. Er is toch niemand.'
Ik bedankte hem voor de suggestie, hij liep weg. 
Toen zag ik W die niet lekker op en neer zwom, maar de blik op mij gericht hield. Ik keek om. De man was vlak achter mij gaan zitten en wachtte. Toen wist ik het zeker. Hier werd niets gewoon door mij uitgetrokken. 

Afgelopen week volgde ik een Masterclass, het klasje bevond zich op de eerste etage van boekhandel Athenaeum. Dat betekende elke dag tussen al die stapels laveren, en net doen alsof mijn boek-in-de-maak een waardevolle aanvulling zal zijn. Mijn vader zei vroeger dat alle psychologen gek zijn*, maar waarschijnlijk zijn schrijvers dat. 
Ergens na een trapje omhoog en dan een hoekje om, bevond zich de smalle deur naar die andere wereld. Stijle trap op, door de keuken, naar de ruimte met over de hele lengte ramen. Er werd ander licht op ons werk geschenen. 
*voor iedereen die beledigd is: hij is daarvan teruggekomen. 

W's neef van 19, die in Spanje woont, was over en zijn 2 weken verse Engelse vriendin kwam speciaal een dag eerder naar Nederland om hem te ontmoeten. Ze moesten ergens logeren. Dat had in een gewoon huis met bakstenen en een bitumen dak gekund, maar W, suikeroom, was van mening dat het ook kon in een stenen huisje omringd door groen, afgesloten voor gluurders, met tuin volop in bloei.
Dat betekende dat hij het veld moest ruimen en zijn bivak wilde opslaan, en wel in mijn tuin.
De vriendin was nog niet gearriveerd, maar W leidde zijn neef even rond in z'n huisje. Hier de keuken, daar de wijnglazen, hier de wijn, daar... enz. De neef knikte bedeesd. We namen een drankje en toen werd het tijd de vriendin van het station te halen.
Toen was het de beurt aan de neef om het paradijs te introduceren. Van een bedeesde, bescheiden jongen veranderde hij in iets wat ik nog niet in hem had gezien. Zijn alter ego herhaalde met grote gebaren en luide stem alles wat W had gezegd. De vriendin, 18, kon haar geluk niet op. 
De volgende ochtend verzorgde W als rechtgeaardige suikeroom het ontbijt met croissants, jus en weet ik veel wat voor lekkernijen. Tijdens het ontbijt hadden ze het over de toekomst. Zij wilde ofwel filosoof worden of wel kunstexpert. Kwam ze uit een kunstzinnig nest? Dat niet speciaal. Vader advocaat, moeder eigen bedrijf, maar haar opa speelde in een bandje.
O leuk, zei W, hoe heet dat bandje? 

Een fietser rijdt me eerst bijna omver, maar het blijkt de bedoeling, want het is mijn oude buurman, die ik niet zo snel herkende. 
'Hey, leef jij nog?!'
En als je dat in een boek wilt verwerken is het ongeloofwaardig. 

Gelukkig heb ik niet alleen een flexibele man, maar ik had ook flexibel geboekt, dus kon het appartement nog afzeggen. En om met Bob Ross te spreken, 'There are no mistakes, only happy accidents.' En die maak je niet, maar die heb je.
Olé. 
Ik had al getwijfeld om een cursus te gaan doen omdat de school in Cádiz in mijn ogen onovertrefbaar zou zijn. Dus was opgelucht dat we rappie klappie onze invulling veranderden. P vond een geweldig hostel midden in een natuurpark in de bergen waar je ongelofelijk mooie wandelingen kunt maken, dan boeken we nog ergens een weekje bij de kust en de laatste wordt in het appartement in Santa Cruz. Op La Palma, welteverstaan. 

Vorig jaar zaten we in Jerez de la Frontera om een cursus Spaans te doen. Er bleek maar 1 school te zitten en die was nauwelijks open. Dus weken we uit naar Cádiz. Wijs geworden door deze ervaring, checkte ik eerst of er wel scholen op La Palma waren. Ja hoor, een overvloed aan keuzes.
Maar als ik beter had opgelet op school, dan had ik geweten dat Las Palma, met s dus, de hoofdstad van Gran Canaria is. En om het dan helemaal alleen bereikbaar te maken voor mensen die in het verleden hebben opgelet en het ook nog hebben onthouden, is Santa Cruz niet alleen de hoofdstad van La Palma, maar je hebt ook een Santa Cruz van Tenerife.
Dus inderdaad genoeg Spaanse cursussen, alleen niet daar waar ik wilde.