Op kantoor werd mijn bloeddruk gemeten en toen gingen we de taxi in.
's Nachts had ik al bedacht dat mijn fantasieën over dat ik van alles zou eisen en anders niet naar binnen zou gaan, pure controledrang was die ik op zou moeten geven. Juist het niet weten, het onverwachte zou mij naar alle waarschijnlijkheid van de angst af helpen.
De instructie die ik via mail had gekregen - een stroomdiagram waar ik heel blij van werd omdat het zo ongelofelijk duidelijk in elkaar zat, zelfs voor mij - had ik bestudeerd. Geen koffie, alcohol en dat soort zaken. Maar midden in de nacht viel mij het volgende zinnetje pas op.
Neem je voor om tijdens de behandeling voor één keer in je angst te duiken en verder kun je het best maar zo veel mogelijk over je heen laten komen.
Oké. Geen leiding willen nemen: zij zijn de experts, het is een beproefde methode, en vertrouwen... Vooral vertrouwen. De hoogleraar wilde tenslotte zelf ook niet opgegeten worden (zij zou tijdens dit hele feest naast me staan). En de eigenaar van de hond zou het vast lastig vinden als er een opengereten klant op de vloer zou liggen die de boel alleen maar zou ophouden.
We gingen naar het asiel. Natuurlijk! Daar was ik dus niet opgekomen. Maar het versterkte de onrust wel. Asiel = niet één punt-oortje, maar hele verzamelingen, bijgestaan door doberman pinchers, herdershonden en pitbulls.
We wachtten buiten op degene die het zou begeleiden. Tegen de tijd dat ze aan kwam lopen en me vertelde dat ze het zo stoer van me vond, was ik al in tranen. M was het alles-is-normaal-mij-maak-je-echt-niet-gek-type waar ik onmiddellijk een goed gevoel bij kreeg. Als zij mij iets zou garanderen zou dat ook gebeuren. Niet dat ik daar rustiger van werd, maar voor mijn vertrouwen was het goed. Toch verifieerde ik of er geen mensen met losse honden rond zouden lopen. Daar was ze duidelijk in. Als dat zou gebeuren dan kregen ze het met haar te stellen. De orders waren duidelijk. Ik kreeg de hele vechthond-sectie voor mij alleen.
Tussen de kooien die voor het grootste deel afgeplakt waren met plastic, maar waarachter ik diverse agressieven kon onderscheiden, liepen we naar een andere vleugel. Honden achter glas.
Hoe het voor me was?
Het was niet extreem eng. Dus moest er een tandje bij. Er zou een vechter aangelijnd worden. Ik bezweek al bijna bij het idee, maar ik was het er mee eens.
Met trillende benen liep ik achter M aan langs de kooien. We gingen aan mijn ultieme angst voorbij: exact de hond van de foto van mijn eerdere blog. Ik dacht even: hé, daar heb je hem, maar zei niks. M stopte bij een soortgenoot met langere oren, was al bezig met de kooi, maar zei opeens: 'Of moeten we die met die punt-oortjes doen?'
Ik dacht: 'Huh?! Heeft ze mijn blog gelezen?
's Nachts had ik al bedacht dat mijn fantasieën over dat ik van alles zou eisen en anders niet naar binnen zou gaan, pure controledrang was die ik op zou moeten geven. Juist het niet weten, het onverwachte zou mij naar alle waarschijnlijkheid van de angst af helpen.
De instructie die ik via mail had gekregen - een stroomdiagram waar ik heel blij van werd omdat het zo ongelofelijk duidelijk in elkaar zat, zelfs voor mij - had ik bestudeerd. Geen koffie, alcohol en dat soort zaken. Maar midden in de nacht viel mij het volgende zinnetje pas op.
Neem je voor om tijdens de behandeling voor één keer in je angst te duiken en verder kun je het best maar zo veel mogelijk over je heen laten komen.
Oké. Geen leiding willen nemen: zij zijn de experts, het is een beproefde methode, en vertrouwen... Vooral vertrouwen. De hoogleraar wilde tenslotte zelf ook niet opgegeten worden (zij zou tijdens dit hele feest naast me staan). En de eigenaar van de hond zou het vast lastig vinden als er een opengereten klant op de vloer zou liggen die de boel alleen maar zou ophouden.
We gingen naar het asiel. Natuurlijk! Daar was ik dus niet opgekomen. Maar het versterkte de onrust wel. Asiel = niet één punt-oortje, maar hele verzamelingen, bijgestaan door doberman pinchers, herdershonden en pitbulls.
We wachtten buiten op degene die het zou begeleiden. Tegen de tijd dat ze aan kwam lopen en me vertelde dat ze het zo stoer van me vond, was ik al in tranen. M was het alles-is-normaal-mij-maak-je-echt-niet-gek-type waar ik onmiddellijk een goed gevoel bij kreeg. Als zij mij iets zou garanderen zou dat ook gebeuren. Niet dat ik daar rustiger van werd, maar voor mijn vertrouwen was het goed. Toch verifieerde ik of er geen mensen met losse honden rond zouden lopen. Daar was ze duidelijk in. Als dat zou gebeuren dan kregen ze het met haar te stellen. De orders waren duidelijk. Ik kreeg de hele vechthond-sectie voor mij alleen.
Tussen de kooien die voor het grootste deel afgeplakt waren met plastic, maar waarachter ik diverse agressieven kon onderscheiden, liepen we naar een andere vleugel. Honden achter glas.
Hoe het voor me was?
Het was niet extreem eng. Dus moest er een tandje bij. Er zou een vechter aangelijnd worden. Ik bezweek al bijna bij het idee, maar ik was het er mee eens.
Met trillende benen liep ik achter M aan langs de kooien. We gingen aan mijn ultieme angst voorbij: exact de hond van de foto van mijn eerdere blog. Ik dacht even: hé, daar heb je hem, maar zei niks. M stopte bij een soortgenoot met langere oren, was al bezig met de kooi, maar zei opeens: 'Of moeten we die met die punt-oortjes doen?'
Ik dacht: 'Huh?! Heeft ze mijn blog gelezen?
RSS-feed
