Na tientallen jaren moest ik er dan toch echt aan geloven. Een nieuwe bril. De commercials over brilmonturen van tien euro droegen bij aan deze beslissing.
Op naar de keten.
Ik zocht binnen een kwartier een bril uit, stuurde mijn foto nog her en der heen, niemand, maar dan ook echt niemand was enthousiast. Maar omdat niemand weet dat ik een hoedenhoofd heb en geen brillengezicht, dacht ik fuck it. Beter wordt het niet.
Het zenuwachtige meisje dat een kop kleiner was dan ik, ging de afspraak regelen. Ze wilde mijn geboortedatum weten. Ik heb niets tegen het vertellen van mijn leeftijd, maar wel als het nergens op slaat. Ik stond heel ongemakkelijk aan een hoge tafel waar de computer op stond, want aan de kopse kant zat een man die geen centimeter opschoof en alle informatie die op het beeldscherm werd ingetypt mee kon lezen. Wat hij ook deed.
Ik werd bits in plaats van assertief.
Zij beweerde intussen dat ze zonder mijn geboortedatum niets kon doen.
Ik bleek in het systeem te staan, hetgeen mij verbaasde. Hoe kwam ik daarin? Zij wist het ook niet. Ik liet het maar voorbij gaan terwijl ik me wel om de minuut voornam iets te zeggen over dat ongure type. Af en toe keek ik naar hem om op non-verbale wijze mijn bezwaren kenbaar te maken, maar de verkoopster was neurotisch en ongetraind. Ze gilde mijn adres door de zaak en ik raakte ervan overtuigd dat ik niet ver van een inbraak of onaangenaam molestatiebezoek verwijderd was. Intussen weigerde ik - heldendaad - mijn mailadres te geven.
De volgende dag kwam ik terug. Ze was er weer. De neurotische. Ze zocht mij op in die computer van haar. De geboortedatum als handleiding. Toen kwam er een man binnen die zei dat hij een afspraak had om twaalf uur. Ik had ook een afspraak om twaalf uur. Omdat ik net iets eerder was dan hij mocht ik naar boven. Toen ik in het opmetingshok zat, kwam ze aankloppen. Ze bekende de opticien dat ze een dubbele afsprak had gemaakt.
'Wat moet ik doen, wat moet ik doen?'
De opticien zei: 'Niet in paniek raken.'
'Wat moet ik doen?!'
'Niet in paniek raken.' En omdat ze dat blijkbaar niet begreep: ' Rustig blijven!'
Ze vroeg of ik mevrouw Wenders was.
Ik had zin om mijn geboortedatum naar haar kop te slingeren. Maar zei alleen: 'Nee!'
Ze rende de trap af. Kwam weer omhoog. Of ik er bezwaar tegen had om naar beneden te gaan. Die man had een afspraak. Hij had haast.
Nou had ik net bedacht dat ik meteen geholpen wilde worden en als excuus een afspraak zou aandragen.
Ik wilde weten wat er beneden dan zou gebeuren. Hetzelfde als hierboven. Toen wilde ik weten waarom ik dan naar beneden moest. Ik was de assertieve bitich die ik de dag ervoor had moeten zijn. Zij stamelde: de oogmeting. 'Wat is er dan zo anders dan hier boven? Ik voelde me steeds beter in mijn rol. Hetzelfde. Waarom zou ik dan naar beneden gaan? Kostte me dat extra tijd? De tijd die ik helemaal niet had? Ik kwam er lekker in. Nee, helemaal niet. Maar waarom moest ik dan naar beneden?
De neuroot bekende dat ze de apparatuur van beneden niet kon bedienen. Toen was ik eigenlijk alleen maar heel opgelucht dat zij mijn oogmeting niet deed. Het speelkwartier was over. Ik streek over mijn hart.
Op naar de keten.
Ik zocht binnen een kwartier een bril uit, stuurde mijn foto nog her en der heen, niemand, maar dan ook echt niemand was enthousiast. Maar omdat niemand weet dat ik een hoedenhoofd heb en geen brillengezicht, dacht ik fuck it. Beter wordt het niet.
Het zenuwachtige meisje dat een kop kleiner was dan ik, ging de afspraak regelen. Ze wilde mijn geboortedatum weten. Ik heb niets tegen het vertellen van mijn leeftijd, maar wel als het nergens op slaat. Ik stond heel ongemakkelijk aan een hoge tafel waar de computer op stond, want aan de kopse kant zat een man die geen centimeter opschoof en alle informatie die op het beeldscherm werd ingetypt mee kon lezen. Wat hij ook deed.
Ik werd bits in plaats van assertief.
Zij beweerde intussen dat ze zonder mijn geboortedatum niets kon doen.
Ik bleek in het systeem te staan, hetgeen mij verbaasde. Hoe kwam ik daarin? Zij wist het ook niet. Ik liet het maar voorbij gaan terwijl ik me wel om de minuut voornam iets te zeggen over dat ongure type. Af en toe keek ik naar hem om op non-verbale wijze mijn bezwaren kenbaar te maken, maar de verkoopster was neurotisch en ongetraind. Ze gilde mijn adres door de zaak en ik raakte ervan overtuigd dat ik niet ver van een inbraak of onaangenaam molestatiebezoek verwijderd was. Intussen weigerde ik - heldendaad - mijn mailadres te geven.
De volgende dag kwam ik terug. Ze was er weer. De neurotische. Ze zocht mij op in die computer van haar. De geboortedatum als handleiding. Toen kwam er een man binnen die zei dat hij een afspraak had om twaalf uur. Ik had ook een afspraak om twaalf uur. Omdat ik net iets eerder was dan hij mocht ik naar boven. Toen ik in het opmetingshok zat, kwam ze aankloppen. Ze bekende de opticien dat ze een dubbele afsprak had gemaakt.
'Wat moet ik doen, wat moet ik doen?'
De opticien zei: 'Niet in paniek raken.'
'Wat moet ik doen?!'
'Niet in paniek raken.' En omdat ze dat blijkbaar niet begreep: ' Rustig blijven!'
Ze vroeg of ik mevrouw Wenders was.
Ik had zin om mijn geboortedatum naar haar kop te slingeren. Maar zei alleen: 'Nee!'
Ze rende de trap af. Kwam weer omhoog. Of ik er bezwaar tegen had om naar beneden te gaan. Die man had een afspraak. Hij had haast.
Nou had ik net bedacht dat ik meteen geholpen wilde worden en als excuus een afspraak zou aandragen.
Ik wilde weten wat er beneden dan zou gebeuren. Hetzelfde als hierboven. Toen wilde ik weten waarom ik dan naar beneden moest. Ik was de assertieve bitich die ik de dag ervoor had moeten zijn. Zij stamelde: de oogmeting. 'Wat is er dan zo anders dan hier boven? Ik voelde me steeds beter in mijn rol. Hetzelfde. Waarom zou ik dan naar beneden gaan? Kostte me dat extra tijd? De tijd die ik helemaal niet had? Ik kwam er lekker in. Nee, helemaal niet. Maar waarom moest ik dan naar beneden?
De neuroot bekende dat ze de apparatuur van beneden niet kon bedienen. Toen was ik eigenlijk alleen maar heel opgelucht dat zij mijn oogmeting niet deed. Het speelkwartier was over. Ik streek over mijn hart.
RSS-feed
