Ik heb niets met ijskasten.
Het is allemaal zo koud. Zo kil.
Waarom zou ik eten kopen, laten afkoelen om daarna weer warm te maken?
Alsof je straf geeft.
Heeft ook iets manlijks. Iets wel-nieterigs.
En dat ding maar zoemen alsof het een prestatie is.
Ik schrik me altijd rot van dat lichtje. Betrapt.
En het vertragen van die deur. Zo'n zuigend gebeuren.
Alsof je met traag genoegen buitengesloten wordt.
Soms word ik 's nachts wakker.
Dan denk ik opeens: waarom zou ik iets met ijskasten hebben?
Omdat ik nu wakker lig?
Omdat het prettig zou zijn nu naar beneden te lopen om een gehaktbal uit de ijskast te halen?
Alleen maar omdat mensen dat doen. 's Nachts?
Kom op, zeg.
Mijn vriend heeft niets met mosterd. Nee. Echt niet.
En ja. Zo hebben we allebei wat.