met ons geld

We namen de trein naar Parijs, gooiden onze bagage in het geweldige appartement met dakterras dat we hadden gehuurd, en reisden af naar de collectie van Gustave Moreau. We wisten precies wat voor metrokaartjes we moesten hebben, maar stonden blijkbaar net wat te lang op het Frans te studeren. Een jonge vrouw vroeg of we hulp nodig hadden. Dat was wel makkelijk, dus graag. Zij voerde het carnet voor 3 dagen in, E haar pas, maar die deed het niet. De rij werd langer. De vrouw hield haar pas tegen het apparaat, en zei tegen ons dat het oke was om haar die 53 euro te betalen. Ik keek naar de vrouw en berispte mezelf om het vooroordeel dat ik had. Een Indiase, wel netjes gekleed, maar toch dacht ik: wat erg dat ik de associatie van een straatbedelaar heb. E gaf haar het geld. Ze liep net iets te snel naar de volgende toeristen. Ik vroeg aan E: 'Klopt dit wel?'
De prijs klopte in ieder geval. We zagen een jongen met eenzelfde kaart om zijn nek andere mensen helpen. Dat stelde gerust. Toch vroeg E aan het meisje waarom de kaart niet had gepakt, want er stond maestro op.
​Het was een nieuw apparaat... En weg liep ze.