Mooi stadje, hè?

Ik wilde me eens als een toerist door de stad begeven. Omdat ik al zeker tien jaar niet meer over de Bloemenmarkt had gelopen, nam ik die. De hangmatwinkel was een bakery geworden, de Indonesiër een ijswinkel. Een Amerikaan sprak over de Coin Tower. Na de Leidsestraat liep ik via de steiger van het Casino naar het Museumplein. Tientallen mensen krioelden op, om en naast I AMSTERDAM. Ik zag een man al telefonerend een stoel pakken bij het café Rijks - hij zou niks gaan bestellen -, een lezende vrouw leunend tegen een boom, toeristen die op de rand van de vijver zaten, de rijen voor Van Gogh en in de verte het zwarte spandoek voor Van der Laan. Ik liep er heen. De camera's stonden opgesteld. Ondanks schaamte maakte ik een foto.
De bomen op het plein kleurden al naar roest en Het Oor was vol etende en zonnende mensen. In het Stedelijk ging ik alleen even naar de wc.
De jongen van de hotdogs was aan het appen en keek bij de tweede 'hallo' op zo'n manier op dat ik wist dat hij de eerste keer ook al had gehoord.
Lief zijn voor elkaar.
Er kroop een jongetje onderdoor de opgetrokken benen van zijn vader, die op het gras lag. Zijn zusje pakte hem op en werd een draaimolen. Ik keek op een bankje toe, met een hotdog XXL in mijn hand.
Omdat ik de drukte van de Spiegelstraat wilde ontlopen, sloeg ik af naar de Kerkstraat en stuitte bij de Vijzelstraat op een menigte. Sirenes, agenten op motoren. Ik zag nog net de rouwauto met de kist van Van der Laan voorbij scheuren. Te hard om van respect te kunnen spreken. Ik weet bijna zeker dat hij dat mooi had gevonden. Heel mooi.