Om 18.30 moesten we inchecken. De rij werd niet korter want zodra je door de scanner was moesten passagiers hun handbagage op een weegschaal leggen. Er stond een vrouw bij die niet zou misstaan in een Gestapo film. Bijna niemand kwam langs haar controle. Grote consternatie onder de passagiers. Waarom ze op de heenweg wel gewoon door mochten en nu niet? De vrouw bleef iedereen onverstoorbaar naar de twee pinautomaten die op de balie stonden sturen. Het was een actie 'harken' en had niets met veiligheid te maken, want zodra je had betaald kon je gewoon met dat overgewicht de cabine in.
Onze bagage was ook te zwaar. We moesten in de rij. Ik haalde snel mijn laptop en boeken eruit, verstopte die onder mijn jas, S deed hetzelfde en we lieten het hele zaakje weer wegen. Nu waren we maar 2 en 3 ons te veel. Maar de vrouw was onverbiddelijk. We moesten betalen. Niet voor die 2 en 3 ons te veel, maar hoppa 75 euro. Ik stelde voor het overgewicht in één koffer te doen om te besparen. Toen ging de Gestapo op tilt. Ze wilde weten of we samen reisden. 'Give me your boardingpass,' zei ze tegen mij. Ik gaf haar niets. Ze herhaalde zichzelf. En ik bleef herhalen dat het woord 'Please' an awful lot kon doen. Ze was niet ontvankelijk. Ik dacht ik heb de tijd. De vlucht is toch al te laat door dit gedoe. Maar S had het idee dat ze ons wilde matsen en drong aan dat ik mijn pas zou geven.
We werden natuurlijk helemaal niet gematst, we moesten gewoon in de rij met al die anderen die ook voor een kilootje aan het boeten waren.
S kreeg ruzie in de rij met iemand die het voor de Gestapo opnam. Dat die vrouw gewoon haar werk deed. Toen ging ik ook even los. Dat het natuurlijk zo was maar dat de manier waarop wel een keuze was. We kwamen er niet uit. De passagier die haar eerst verdedigde was nog geen tien minuten later aan het schreeuwen tegen de vrouw. 'Ik heb je eerst verdedigd, maar nu...!'
De purser kwam uit het vliegtuig om te vertellen dat dit hele gedoe meer kostte dan het opleverde. We waren al te laat. De vrouw vertrok geen spier. Het geld moest geind worden.
S had intussen het pinapparaat bereikt. Ik wachtte vanaf een afstandje. De Gestapo wilde dat ik het vliegtuig in ging, ik zei alleen maar 'No.' Ze bleef het herhalen en ik kreeg er lol in. Bleef staan en bleef haar strak aankijken. Ze gaf op.
S was intussen weer in een felle discussie verwikkeld. De Gestapo kwam erbij. Zij beweerde dat de handtas ook gewogen moest worden, dus dat er geen discussie mogelijk was. Een golf van gebaren en geluid laaide op.
'You've lost a lot of customers today,' beet S de man toe.
De man wenste haar op luide toon een prettige reis. S gooide haar haar in haar nek en draaide zich arrogant om.
Toen ze met haar koffer langs me rolde siste ze: 'Ik heb niet betaald.'
S heeft ooit aan een regisseur verteld dat ik een kat nog kon laten blaffen, maar volgens mij had ze het over zichzelf.
Onze bagage was ook te zwaar. We moesten in de rij. Ik haalde snel mijn laptop en boeken eruit, verstopte die onder mijn jas, S deed hetzelfde en we lieten het hele zaakje weer wegen. Nu waren we maar 2 en 3 ons te veel. Maar de vrouw was onverbiddelijk. We moesten betalen. Niet voor die 2 en 3 ons te veel, maar hoppa 75 euro. Ik stelde voor het overgewicht in één koffer te doen om te besparen. Toen ging de Gestapo op tilt. Ze wilde weten of we samen reisden. 'Give me your boardingpass,' zei ze tegen mij. Ik gaf haar niets. Ze herhaalde zichzelf. En ik bleef herhalen dat het woord 'Please' an awful lot kon doen. Ze was niet ontvankelijk. Ik dacht ik heb de tijd. De vlucht is toch al te laat door dit gedoe. Maar S had het idee dat ze ons wilde matsen en drong aan dat ik mijn pas zou geven.
We werden natuurlijk helemaal niet gematst, we moesten gewoon in de rij met al die anderen die ook voor een kilootje aan het boeten waren.
S kreeg ruzie in de rij met iemand die het voor de Gestapo opnam. Dat die vrouw gewoon haar werk deed. Toen ging ik ook even los. Dat het natuurlijk zo was maar dat de manier waarop wel een keuze was. We kwamen er niet uit. De passagier die haar eerst verdedigde was nog geen tien minuten later aan het schreeuwen tegen de vrouw. 'Ik heb je eerst verdedigd, maar nu...!'
De purser kwam uit het vliegtuig om te vertellen dat dit hele gedoe meer kostte dan het opleverde. We waren al te laat. De vrouw vertrok geen spier. Het geld moest geind worden.
S had intussen het pinapparaat bereikt. Ik wachtte vanaf een afstandje. De Gestapo wilde dat ik het vliegtuig in ging, ik zei alleen maar 'No.' Ze bleef het herhalen en ik kreeg er lol in. Bleef staan en bleef haar strak aankijken. Ze gaf op.
S was intussen weer in een felle discussie verwikkeld. De Gestapo kwam erbij. Zij beweerde dat de handtas ook gewogen moest worden, dus dat er geen discussie mogelijk was. Een golf van gebaren en geluid laaide op.
'You've lost a lot of customers today,' beet S de man toe.
De man wenste haar op luide toon een prettige reis. S gooide haar haar in haar nek en draaide zich arrogant om.
Toen ze met haar koffer langs me rolde siste ze: 'Ik heb niet betaald.'
S heeft ooit aan een regisseur verteld dat ik een kat nog kon laten blaffen, maar volgens mij had ze het over zichzelf.
RSS-feed
