Toen tot me doordrong dat ik weer eens aan een sociaal wenselijke actie was begonnen - waarom niet botweg zeggen, jullie kunnen nu wel met z'n allen vermanend naar mij kijken omdat ik niet snel genoeg ben, waardoor jullie - god verhoede - moeten wachten, maar ik hoef helemaal niet naar boven, dus allez-y. Nee. Komt mijn jeugd naar boven. en ga ik meteen in het gareel om daar vervolgens onbewust tegenaan te gaan beuken.
Tegen de man in pak - uitstraling belangrijk - zei ik: 'Is het boven?'
De lucht stolde.
En toen er geen antwoord kwam zei ik nog even ter verduidelijking: 'Die sessie.'
Alsof we met z'n allen in groepstherapie moesten, maar ik kon van de zenuwen niet op de juiste term komen.
'In het auditorium.' Hij zei het op een toon alsof ik had gevraagd of ijswater koud was. Ik knikte hem geruststellend toe. Verliet als eerste de lift, liet iedereen eruit gaan en ging weer naar beneden.
En natuurlijk, geen verrassing, hij was de man achter het katheder.