ontbijtje

In een ziekenhuis word ik altijd opvallend assertief. Meestal ingegeven door angst, maar soms ook niet. 
Wat ik wilde ontbijten? Ze keek er erg chagrijnig bij alsof ze het iedereen die honger had erg kwalijk nam. Wat heeft u allemaal. Ze noemde wat op, maar duidelijk niet het volledige assortiment. Misschien had ze geen zin om mij een lekker eitje te geven. Ik bestelde yoghurt en twee boterhammen met pindakaas. Ze kwam veel te snel terug om te zien of ik al klaar was, was ik niet, maar ik vroeg wel of het mogelijk was om nog een kopje thee te krijgen. Nou, dat was eigenlijk niet mogelijk. Maar goed. Ze ging het wel halen. Diepe zucht. 
Ik was klaar met eten, maar had de yoghurt laten staan. Dat was duidelijk niet zoals het hoorde. 
'Nou moet ik dat hele bakje weggooien, dat is zonde! Dit kan toch niet?!
Ik knalde het er zonder nadenken uit: 'Ik ben ziek en ik heb geen tweede moeder nodig.' En was zeer tevreden over deze nare kant van mezelf.