Het is weer voorbij. Die 33 dagen hier op Gotland. Vandaag maakte ik drie afscheidswandelingen, elke keer voor het laatst, aten we voor een laatste keer met z'n drieën, de Let en de Russische waren vertrokken, gingen we een laatste borrel drinken, ruimde ik mijn kamer met pijn in mijn hart op en wil ik helemaal niet meer weg.
Ik weet niet precies wat het is, want zo gezellig waren mijn medeschrijvers nou ook weer niet. Waarschijnlijk de dagelijkse wandelingen door het onwaarschijnlijk mooie stadje, omringd door de 13e eeuwse stadsmuur, de straten met kinderhoofdjes, de huizen met daken die je kunt aanraken, de eindeloze hoeveelheid rozenstruiken met hier en daar zelfs nog bloeiende, de botanische tuin, de zee met het pad erlangs, het zwemmen in zee meteen gevolgd door de sauna, en dan vooral de inhaalspurt die ik maakte na de eerste twee weken letterlijk niets op papier te kunnen krijgen.
Ik weet niet precies wat het is, want zo gezellig waren mijn medeschrijvers nou ook weer niet. Waarschijnlijk de dagelijkse wandelingen door het onwaarschijnlijk mooie stadje, omringd door de 13e eeuwse stadsmuur, de straten met kinderhoofdjes, de huizen met daken die je kunt aanraken, de eindeloze hoeveelheid rozenstruiken met hier en daar zelfs nog bloeiende, de botanische tuin, de zee met het pad erlangs, het zwemmen in zee meteen gevolgd door de sauna, en dan vooral de inhaalspurt die ik maakte na de eerste twee weken letterlijk niets op papier te kunnen krijgen.
RSS-feed
