Ik werd om 02.00 uur de afdeling opgereden. Naast mij lag een man te rochelen en te vloeken. Dit kankerziekenhuis, hij werd wakker doordat ik binnengereden werd, hij had er genoeg van, dan amputeerden ze zijn klotevinger maar, het kon hem allemaal niks meer schelen, hij had een sigaretje nodig, maar ging - toen bleek dat hij die niet had - maar zitten kakken met de deur open.
Tja.
Om 04.00 belde hij een vriendin. Gewoon op volle sterkte, maar dat ging blijkbaar steeds mis, dus hij sprak hetzelfde bericht vijf keer in. Uiteindelijk zou Elisabeth dan toch weten dat hij in dat kolereziekenhuis lag.
Om 05.00 uur lag hij weer te schelden en ging toen op volle sterkte filmpjes zitten kijken over gedwongen quarantaine. Ik twijfelde steeds of ik wat zou zeggen, de man was zo agressief, dus toen de verpleegkundige bij me kwam vroeg ik of zij hem wilde vragen dat niet te doen. En, hoe onnadenkend kan je zijn, zei zij dat ik er last van had, in plaats van te zeggen dat dit echt niet de bedoeling is zo midden in de nacht. Razend werd hij. Waarom zegt ze dat gvd niet zelf tegen mij?! Wat is dat voor takketrut?
Dat wist ik zelf eerlijk gezegd ook niet meer.
Toen de verpleegkundige weg was zei hij: 'Jij hebt mij toch ook wakker gemaakt, nou dan. Staan we quitte, toch?'
Ik was als de dood dat hij mijn gordijn zou opentrekken en op mijn been zou gaan rammen, terwijl ik met die gewichten geen kant op kon.
De verpleegkundige kwam nog een keer binnen en hij klaagde weer over mij, dat ik het zelf toch ook had kunnen zeggen. Toen zei ze gelukkig dat zij zelf toevallig kwam aanlopen en het daarom had gezegd. Dat stemde hem milder, maar toen was de verpleegkundige aan de beurt. 'Ik mag dat wijf niet, die dikke zeug.' Gelukkig hoorde ze het niet.
De volgende ochtend koos ik de laffe strategie: agressie uit de lucht halen. Dus stelde ik me door het dichte gordijn voor, en bood excuses aan voor het wakkermaken. Toen kon ik er opeens niets aan doen. Maar die hele ochtend moest ik bij elk telefoontje - op speaker - aanhoren hoe ik hem had wakker gemaakt, dat hij een rotnacht had gehad, dit K..., enz.
Onbegrijpelijk hoe dat in zo'n hoofd gaat.
Hij wilde weten of ik ingeënt was. Ja? O, maar dan was het overduidelijk dat ik de kanker daaraan te danken had. Ik wist toch ook wel dat Hugo de Jonge 5x met water was ingeënt? Nou dan. En trouwens: kanker is helemaal niet nodig. Ik: 'Nee hè, iets met citroenen of waren het nou abrikozenpitten?' Maar daar reageerde hij niet op.
Er volgde een verhandeling over een bloeddrinkende elite, waartoe de Obama's en de Clintons ook behoorden, het pedofielennetwerk, all the works. Hij was zelf heel spiritueel, hij was een engel en had gekozen om nog eens naar de aarde terug te keren om de mensen te helpen. Hij had daar echt plezier in, want dat kon hij heel goed.
Ik dacht: wat is het toch jammer dat dit materiaal niet bruikbaar is in een verhaal, te ongeloofwaardig. Want om met Reve te spreken: waargebeurd is geen excuus.
Tja.
Om 04.00 belde hij een vriendin. Gewoon op volle sterkte, maar dat ging blijkbaar steeds mis, dus hij sprak hetzelfde bericht vijf keer in. Uiteindelijk zou Elisabeth dan toch weten dat hij in dat kolereziekenhuis lag.
Om 05.00 uur lag hij weer te schelden en ging toen op volle sterkte filmpjes zitten kijken over gedwongen quarantaine. Ik twijfelde steeds of ik wat zou zeggen, de man was zo agressief, dus toen de verpleegkundige bij me kwam vroeg ik of zij hem wilde vragen dat niet te doen. En, hoe onnadenkend kan je zijn, zei zij dat ik er last van had, in plaats van te zeggen dat dit echt niet de bedoeling is zo midden in de nacht. Razend werd hij. Waarom zegt ze dat gvd niet zelf tegen mij?! Wat is dat voor takketrut?
Dat wist ik zelf eerlijk gezegd ook niet meer.
Toen de verpleegkundige weg was zei hij: 'Jij hebt mij toch ook wakker gemaakt, nou dan. Staan we quitte, toch?'
Ik was als de dood dat hij mijn gordijn zou opentrekken en op mijn been zou gaan rammen, terwijl ik met die gewichten geen kant op kon.
De verpleegkundige kwam nog een keer binnen en hij klaagde weer over mij, dat ik het zelf toch ook had kunnen zeggen. Toen zei ze gelukkig dat zij zelf toevallig kwam aanlopen en het daarom had gezegd. Dat stemde hem milder, maar toen was de verpleegkundige aan de beurt. 'Ik mag dat wijf niet, die dikke zeug.' Gelukkig hoorde ze het niet.
De volgende ochtend koos ik de laffe strategie: agressie uit de lucht halen. Dus stelde ik me door het dichte gordijn voor, en bood excuses aan voor het wakkermaken. Toen kon ik er opeens niets aan doen. Maar die hele ochtend moest ik bij elk telefoontje - op speaker - aanhoren hoe ik hem had wakker gemaakt, dat hij een rotnacht had gehad, dit K..., enz.
Onbegrijpelijk hoe dat in zo'n hoofd gaat.
Hij wilde weten of ik ingeënt was. Ja? O, maar dan was het overduidelijk dat ik de kanker daaraan te danken had. Ik wist toch ook wel dat Hugo de Jonge 5x met water was ingeënt? Nou dan. En trouwens: kanker is helemaal niet nodig. Ik: 'Nee hè, iets met citroenen of waren het nou abrikozenpitten?' Maar daar reageerde hij niet op.
Er volgde een verhandeling over een bloeddrinkende elite, waartoe de Obama's en de Clintons ook behoorden, het pedofielennetwerk, all the works. Hij was zelf heel spiritueel, hij was een engel en had gekozen om nog eens naar de aarde terug te keren om de mensen te helpen. Hij had daar echt plezier in, want dat kon hij heel goed.
Ik dacht: wat is het toch jammer dat dit materiaal niet bruikbaar is in een verhaal, te ongeloofwaardig. Want om met Reve te spreken: waargebeurd is geen excuus.
RSS-feed
