Op zondag ging het water op de volkstuin erop. Ik verheugde me enorm. Grote schoonmaak, meubels op zijn plek, weer gewoon een kop thee kunnen zetten, afwassen, naar de wc, overnachten. 
Het liep iets anders. De tekenen waren er al geweest. Allereerst houten planken van de buitenmuur die plotseling op een merkwaardige manier naar buiten puilden. Daarna was mijn keukenkastje uit het niets op de vloer gesodemieterd. Als derde spoot het water uit de leiding die onder mijn badkamer zat. Het huisje bleek aan een kant totaal verzakt te zijn. 
De hoofdkraan moest weer afgesloten worden, net zoals mijn enthousiasme over het nieuwe tuinseizoen. 

We gingen in het geheim nazitten. Sinds de boekwinkel gesloten is, is het leven anders. Nu gaan we onregelmatig bij een van ons thuis zitten. Maar het haalt het niet bij het glas heffen tussen tienduizend boeken. 
Ala. 
We kwamen met z'n drieën - sorry Mark - bij F. Die had de frituur geopend en wij moesten van T gokken. Normaal eist hij van ons een mening over de wereld en in het bijzonder over Nederland, nu moest het over de verkiezingen gaan. Politiek is niet mijn hobby, dus fantaseerde ik er niet onverdienstelijk op los.  

Om 22.30 werd ik gebeld. De vijf meter hoge rotte berk van de buurvrouw lag in mijn tuin. Dat zijn geen prettige berichten op de late avond. Vooral niet toen bleek dat die buurvrouw het al de hele dag wist en het niet nodig had gevonden mij  even te informeren. Ik flipte. Die middag had ik namelijk alle tijd om de schade te gaan bekijken, en de volgende ochtend was dat niet het geval.
Die boom stond al drie jaar weg te rotten. Ik kon een en ander niet meer uit elkaar houden. Maar vond het eerlijk gezegd niet erg. 

Gisteren keek ik de eerste twee afleveringen van 100 dagen voor de klas (VPRO). Twee onervaren docenten, Tim en Nicolaas, gooien zich voor de leeuwen. Tims eerste les was een ramp.
Ik zat op de bank de gang van zaken te bekritiseren. Het dieptepunt was wat mij betreft het moment dat hij aan de klas vroeg hoe hij dan in godsnaam orde moest houden. Ik tsss'te er lustig op los: hoe kon je zo naïef zijn je eigen onvermogen bij de kinderen te leggen?
Toen ik op school aankwam zat de vaste docent met haar hand om een koffiekop geklemd. Zij moest drie groepen tegelijk in toom houden. Degene die mij vorige week af en toe had bijgestaan was ziek. Ik stond er alleen voor. 
Ik ben op mijn best in crisissituaties. Als tv-productieleider leefde ik altijd op als er onvoorzien gedoe was. Eindelijk de kans om mijn kwaliteiten ten toon te spreiden. De achtste groep die ik vorige week zo geniaal onder controle had, met wat hulp van de vaste docent, zou heus wel gaan. 
De kinderen druppelden iets voor half negen binnen. Ik had mijn powerpoint en goede zin, die behield ik tot half tien.  
Toen hoorde ik mezelf aan de klas vragen hoe ik in godsnaam orde moest houden...  

Ik had de wekker gezet, om half negen vertrekken om om negen uur thuis te zijn. Ik fietste langs het stille Westerpark, langs de Haarlemmerpoort, een gesloten snackbar, een gesloten pizzeria, de gesloten Movies, gesloten kroegen.
Mensen haastten zich naar huis.
​Aan het begin van de Haarlemmerstraat keek ik even omhoog of James Bond thuis was. De kaarsen waren aan. De Zeedijk was uitgestorven, de eigenaar van 't Aepjen liep in zijn eentje door zijn met zorg opgebouwde kroeg, even verderop stonden drie mensen voor Het Mandje. Links de Bantammerbrug over, op rechts een verlaten nieuwmarkt. Binnen Bantammerstraat, de zusjes van Ocha rommelen nog wat na, leeg restaurant, lege kroeg, leeg restaurant, verlaten avondwinkel. Op de hoek Captein&Co. Ook leeg.  

S en ik zijn haters van Albert Heijn. Te duur, te ver over de datum, te monopolistisch. We wonen in een buurt waar AH de enige keuze is. Afgezien van het feit dat dat anders moet, wilden wij zelf niet langer meedoen met het spekken van foute instellingen. Omdat we tot nu toe te lui waren geweest om verder te fietsen om onze klaagzang recht te doen, moest dat anders. Onze financiële situatie was ook zodanig dat we niet langer wilden talmen. Groot inslaan. Gewoon met de auto. Keuze: Jumbo of Liddl. Het werd de Liddl.
Ze kwam me halen. 

Het was de eerste dag dat ik voor een nieuwe groep stond. De kinderen beginnen vaak met net te doen alsof ze iemand anders zijn. Er ontstaat gejoel en gegil. Normaal los ik dat op door te zeggen dat het mij niet uitmaakt wie ze zijn, als ze maar beseffen dat ook alle prestaties van de ander achter hun naam worden gezet. Gna gna. 
Deze keer was het niet nodig. Ik had een uurtje meegelopen en snel alle 21 namen uit mijn hoofd geleerd. 'Jij bent Bathuhan, niet Omar, en jij bent Wassim, niet Ibryam, jij Filiz en niet Romayssae, jij Mirac, niet Zahir.
​Ze keken me verontwaardigd aan. Hoe wist ik dat nou weer! 

Ik had me zeer verheugd op de kapper. Alleen was de eigenaresse die mij altijd knipt ondanks afspraak niet beschikbaar, of ik het met G wilde doen. Leek me geen probleem, iedere kapster is door de baas opgeleid. G woonde in Badhoevedorp. Toen had ik natuurlijk uit de stoel moeten springen. 

Van 0,5 graden naar 8. Je zou zeggen dat we zonder dralen weer naar hartelust crawlen door de gracht. Fout. Ik hang nog steeds een beetje weifelend aan het trapje, haal adem en laat me dan zakken om direct mijn adem te verliezen. De man die ons de badmutsen schonk, heeft het idee dat het er allemaal heel anders aan toegaat: zo!

Toen ik mijn tuinhuis binnenkwam zag ik een ravage. Al het glaswerk kapot, versplinterd over de vloer. Mijn keukenkastje er verfrommeld naast. Was er ingebroken? Waren er nog wilde mannen die vanuit een verscholen hoekje naar mij loerden, klaar om op mij af te springen en mij tussen de spinners plat te drukken?
Eh, nee. 
​Twee schroeven die geen zin meer hadden.  

Een verslaving staat voor een gemis, hoorde ik. In datzelfde interview hoorde ik ook dat je met koffiefilters kunt gooien. Zat ik nog met bommenwerpers in mijn hoofd, krijg ik opeens een andere afslag aangereikt. Peter de Graef