Genoodzaakt door de verzekering (de waterleiding zit op de waterlijn en dat is blijkbaar gevaarlijk) moest ik actie ondernemen. Er werd besloten de boot met 1000 kilo te verzwaren. Die nacht droomde ik van een overstroomde woonboot, ik liep naar de gangboorden om te zien hoe erg het was, en door mijn verplaatste gewicht liep alles naar binnen.
Dat was de stemming.
Door de mannen die het werk uitvoerden werd ik uitgelachen. 'Paniek om niets,' zeiden ze terwijl ze stug doorwerkten. Intussen lieten ze mij met een handdoekje zwaaien. Door de regen waren al die zakken grind nat en omdat ze gestapeld werden dacht ik dat dat nooit meer droog zou worden in die koude kruipruimte. 'Je kunt ook problemen zoeken, hè' zeiden ze, maar lieten mij intussen de grindzak die ze in hun armen hielden afdrogen, 'Je moet doen waar jij je goed bij voelt.'
Ik voelde me duidelijk goed. Nog nooit meegemaakt dat bouwers het aan mij lieten in plaats van me het gevoel te geven dat ik een neurotisch wijf was en te zorgen dat ik van mijn onnodige plannetjes werd afgebracht.