Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. De stiltes werden opgevuld met brood en crackers. Maar na het hoofdgerecht kwam het dan toch nog op gang. Ik had het allang opgegeven, mijn hoofd bevond zich inmiddels in een glazen ballon, maar L - die natuurlijk gewend is aan niet-communicatieve schrijvers - kreeg het uiteindelijk voor elkaar. Toch was ik blij dat de lunch op een gegeven moment voorbij was. Het is een beetje waar ik van tevoren bang voor was: schrijvers die alleen maar in hun laptop zitten en verder onzichtbaar zijn. Heel anders dan de bonte chaos van de oude visfabriek in Skagaströnd, al moet je natuurlijk nooit vergelijken. Daar zag je het werk aan de muur groeien, werden er tussendoor jongleerballen gemaakt, deden we indoor mountainbike wedstrijden en zakten we 's avonds geregeld door.
Ik heb mijn hoop gevestigd op de volgende lading, die aanstaande zaterdag arriveert. Er moeten toch schrijvers zijn die aan het clichébeeld voldoen?