Op het nachtkastje stond een bakelieten telefoon. Totaal in paniek belde ik - draaischijf - 112 en hoorde de mannen van diverse kanten naderen.
De vrouw vroeg waar ik zat. Ik wist het adres van het landhuis niet. De mannen begonnen de deuren met breekijzers te bewerken. Toen zag ik een uitnodiging op geschept papier liggen. Een pentekening van het landhuis en het adres. Ik graaide ernaar, las het op, maar hoorde een bandje op de 112 lijn.
'Wij gaan er even uit voor de commercial break.'