Vandaag kreeg ik uitslag of mijn hart nog goeie zin had. De cardioloog checkt of alle aansluitingen nog gesloten zijn en of de naad nog goed dichtgenaaid zit. Dat was het geval.
Mijn arts is het type kakkineuze zeiler, en hij verblijdt altijd enorm als hij mij ziet, maar probeert dat tegelijkertijd te verbergen. Om eerlijk te zijn: het is handig.
'Hoe lang moet ik nog onder controle staan?'
'Dat gaat gewoon door.'
'O, echt?' Onschuldige verbazing.
'Nou ja... Hoe lang is het nu geleden... Vijf jaar. Tja. We laten u niet graag los.'
'Ik laat u ook niet graag los. Maar misschien kan het wel ietsjes losser? Zeg om de twee jaar? Dan blijft het toch nog gezellig.'
Glimlach van oor tot oor. Het meteen weer in de plooi van het gezicht vanwege de co die naast hem zit.
'Heeft u medicijnen?'
'Nee.'
'Nee?!' Hij begint met zijn muis te klikken.
Dat had ik al voor elkaar gekregen, buiten het protocol om. Maar dat was hij blijkbaar weer vergeten.
'Ik heb een perfecte bloeddruk.'
De co-assistent krijgt de opdracht mij op te meten. De perfecte bloeddruk is bewezen.
'Ehm, ja, nou ja. weet u, maakt u een afspraak voor over twee jaar.'
'Zal ik doen. Jammer dat ik u zo lang niet ga zien. Maar dan hebben we wel weer wat om naar uit te kijken.'