verrassingsuitje

Ik had alles grondig voorbereid. Een route uitgestippeld zodat W geen vermoeden zou hebben van wat er ging gebeuren, de verrassing geboekt en een rugzak volgepakt.
We namen de pont naar noord, een glas en een bite in Hangar. Omdat ik zei dat dit de eerste pitstop was, dacht W dat we op verschillende locaties in de stad een verspreid diner zouden nuttigen. Dat was het niet, maar ik gaf toe. Met een overvolle rugzak was het misschien niet helemaal aannemelijk. Maar toen hij daarnaar vroeg zei ik dat zich daarin de apotheose bevond. Toen vond ik het ook opeens heel aannemelijk.
De tweede stop was bij Homeland. Expres via de hoofdingang benaderd, anders had hij de verrassing zien staan. De leuke man achter de balie zei dat we niet naar binnen konden omdat het vol was. Daar ging mijn uitgekiende planning. Ik vroeg of we wel naar de wc mochten. Ik deed net alsof ik ging, kwam er weer uit en zei tegen de leuke man dat ik over een half uur geboekt had, dat het een verrassing was en of we op de bank in de hal mochten zitten. Dat mocht want hij vond het allemaal prachtig. 
Ik had het idee dat we opvallend gek zaten daar in de hal naast de balie en dacht dat W allang doorhad wat er zou gebeuren. Maar hij had het te druk met gasten helpen die een storende piep in hun kamer hadden. Hij wist namelijk veel van rookmelders. Toen dat geregeld was en W weer op de bank zat, kwam de man die de sauna had gebouwd binnen. W was ontzettend enthousiast, hij had het in Het Parool gelezen, o was dat hier, wat superleuk allemaal, echt een geweldig idee. Intussen wisselde ik binnenpretlachjes met de leuke man, die op een gegeven moment in zijn computer keek en zei: 'Ik heb om half zes een boeking van Caroline Ligthart.' En nog duurde het even voordat W begreep dat hij in dat geweldige idee mocht gaan zitten.