Ooit begon ik mijn blog als schrijfoefening. Voor mezelf, het proberen af te dwingen van elke dag te schrijven, hoe kort ook. Ik blogde er lekker op los tot ik een tool ontdekte waarmee ik kon zien hoeveel volgers ik had. Ik schrok me dood. Zo'n hoog aantal dat mijn blog opeens een hele andere lading kreeg. Het moest goed. Het moest beter. Het vrijblijvende was er af. Het resulteerde in een lange tijd zwijgzaamheid.
Die schudde ik op de een of andere manier van me af, onder meer door niet meer te kijken hoeveel mensen er lazen en mezelf voor te houden dat de openbaarheid me dwingt tot regelmaat - ik krijg opmerkingen als ik te lang niet blog - en me voor te houden wat mijn oogmerk is. De schrijfoefening en het plezier van het optekenen van kleine gebeurtenissen die ik anders totaal zou vergeten, plus het aanscherpen van mijn oog voor blogbare gebeurtenissen.
Toch kan ik me het commentaar van de lezer goed voorstellen. Ik vind het ook niet prettig als er een nietserig blog tussen zit. Dus zat ik met het dilemma, of eigenlijk meer met de vraag voor wie blog ik? Voor de lezer of voor mezelf?
De conclusie is getrokken.
Let maar op.