Ergens los schreef ik het zinnetje: Binnenin moet je kijken
En op de volgende pagina:
Ga over de rand, roep je eigen naam.
Komt hij terug?
In lagen vuur gewikkeld, verkoold, vergruisd misschien, of toch
in zacht oranje vlammen?
Ga liggen en roep.
Jouw naam zal nooit meer de klank hebben die jij er zo graag in hoort. Jouw naam zal nooit meer de jouwe zijn. Ga liggen. Daar.
En gil.