Nu ben ik erg voor achtergrondzangeressen die op de voorgrond treden. Zie blog. Maar deze schoot een beetje te ver door over dat podium.
Ze zag eruit alsof ze naar een casual verjaarspartijtje ging. Legging, espadrilles, en een omslagdoek die ze o zo knus heerlijk zacht om haar eigen schouders had gevleid, en natuurlijk een lekker makkelijk kort kapsel dat haar kapper verkoopt als 'pittig' en misschien al als 'jeugdig'.
Op de momenten waarop ze zich formeel gesproken koest moest houden begon ze te zwaaien met haar armen om halverwege weer te stoppen omdat ze zelf in een vage verte besefte dat ze a-ritmisch bezig was, om dat prompt weer te vergeten en de draad weer vrolijk op te pakken en schokkerig draaiende bewegingen te maken met een voet die het verkeerde ritme aangaf. Dit alles in scherp contrast met haar stem. Ongekend prachtig.
Ik bestudeerde Dayna. Die leek me van het directe soort. Ze vertrok geen spier. Intussen ging de achtergrondzangeres, die overigens in de formatie op gelijke hoogte stond, gewoon door met ongepast showwerk. Gebaartjes, hand door haar haar, hartjes naar een wolk, glimlachjes, binnenpretjes, gebaren naar het publiek: háár publiek, een begin van een uitleg in het Nederlands alsof het haar optreden was, wat een schuine blik van Dayna opleverde, waarna ze snel op het Engels overstapte en toen het verhaal toch maar heel rap liet doodbloeden. Ze besefte één seconde lang dat dit niet háár show was. Dat belette haar overigens niet om daarna weer heen en weer te dartelen met een glas o, zo stoere whisky, te proosten naar ons en ervan overtuigd te zijn dat zij, alleen zij zo heerlijk vrolijk spontaan de mensen van haar aura voorzag waardoor zij de avond naar ongekende hoogte tilde.
Ik wilde slaan, krabben, schieten, trappen, beuken, rammen, spugen, afbreken en alles wat verder een vorm van geweld in zich had. Maar deed niets. Helemaal niets!