Afgelopen week hoorde ik van het overlijden van I. Ze werd 43 jaar. Ik kende haar niet goed, maar toch wel zo goed dat het me erg raakte. We hadden het vaak over haar dood gehad. Maar liever nog legde ze de nadruk op haar leven in het zicht van die naderende dood. Ik wilde graag bij het afscheid zijn, maar de begrafenis bleek al in besloten kring te hebben plaatsgevonden.
Afgelopen weekend overleed O. Ik was van plan om daar vrijdag heen te gaan, maar het mag niet omdat ook deze besloten is. 
Er zijn zoveel mensen die dan misschien niet bij de directe intieme vrienden horen, maar die toch heel graag afscheid willen nemen, en met vrienden en familie stil willen staan bij het overlijden. Door daar niet bij te mogen zijn krijgt de dood iets onwezenlijks. Net alsof die er toch niet is. Je weet het wel, maar het dringt niet goed tot je door. Als het niet zo ongepast zou zijn zou ik zeggen: 'Kom op zeg, opengooien die handel. Nu.'

Zondag was er een poëzieavond in Athenaeum. Met A ging ik zes keer tien minuten luisteren naar verschillende dichters. Dat was soms leuk, soms erg goed, soms ontroerend, onbegrijpelijk, lichtelijk irritant. Precies wat je van poëzie verwacht.
Daarna wilde A naar huis, maar ik was nog lang niet aan thuis toe.
In het Aepjen dronk ik een glas.Aan de bar, om de kans op een gesprek te vergroten. Dat vond ik heel moedig. Ik ben me hyperbewust van mezelf en zit te veel in andermans hoofd. Maar mijn omgeving beweert dat er geen hond oplet, ook al zit je daar alleen, laat staan dat het iemand opvalt wáár je zit. 
​Maar het was saai in het Aepjen. Toen liep ik via Café Captein terug. Ook weer aan de bar. De kroegeigenaar keek me aan. 'Caroline, ik heb jou nog nooit aan de bar zien zitten.' 

Vanaf station Weesp liep ik via het Naardermeer naar de Vesting. Ik zag eruit alsof ik naar Santiago liep, zelfde outfit, alleen was mijn rugzak 11 kilo lichter, wat prettig was.
In het Naardermeer staat een huis langs de route waar een vrouw van ver boven de 80 koffie serveert. Je mag er ook voor 50 cent naar het toilet. Jaren geleden stopte ik om in de tuin wat te drinken. Toen vertelde ze dat haar man was overleden en dat dit voor haar een manier was om niet te vereenzamen daar op die afgelegen plek.
​In de zomer zit je heerlijk in haar afgeschermde tuin, in de winter schuif je aan aan de formica keukentafel met een ouderwetse koektrommel binnen handbereik. Dan komen de verhalen over het chauffeursleven van haar man.
Ik raad iedereen altijd met klem aan om bij haar te stoppen.

Het is al een tijd aan de gang, maar het valt me toch nog elke keer op. De  alcohol die wordt geschonken tijdens sommige talkshows.
Producent Van Heijningen zit aan tafel met een groot glas witte wijn voor zijn neus. De reden ontgaat me. Een gast lekker loslippig krijgen is ijdele hoop, de gesprekken zijn te kort om een slok te nemen.
​Staat het gezellig? Ook al niet. Die glazen zijn te hoog en verstoren het beeld omdat ze half worden afgesneden. En ik denk dat menig alcoholist bij het zien van dat fonkelende glas om kwart over zeven zin krijgt om toch nog even snel naar de slijterij te lopen. Of de kast open te trekken, die hij had gezworen dicht te laten. 
​Het is evenmin een ritueel dat vanaf de eerste uitzending is ingevoerd en daardoor moeilijk los te laten. Nee, dit is iets van het laatste jaar. Dat verbaast me dus ook. Dat in deze tijd waarin er steeds meer bekend wordt over de schade die alcohol kan aanrichten, er daar vrolijk op los geschonken wordt. Wat was er mis met het glaasje water?
Ik weet wel dat als ik daar op 15 februari zit (Kinderkankerdag), ik wel frivool ga doen, maar binnen mijn marge. ​Spa rood graag. 

Bij de sportschool ben ik helemaal doorgemeten. Alle resultaten staan in een app. Aan die app ben ik nu al verslaafd. Ik kijk naar de grafiekjes van het aantal verbruikte calorieën en naar mijn SLM, BMI, BFM, BFF. Vooral dat laatste vind ik heel interessant. Mijn vetvrije massa is 61,3 kg.
​Nooit geweten. 
De volgende keer dat iemand wil weten hoeveel ik weeg, ga ik vragen of hij de vetvrije massa wil weten, mijn skeletspiermassa, mijn magere massa? Of is hij misschien meer geïnteresseerd in mijn basale stofwisselingssnelheid, of juist in de verhouding tussen heupen en taille?

Omdat ik een uitnodiging kreeg van de JIJ-band, stond ik me op zondagmiddag in een café te verbazen over de kwaliteit van de zang van de vrienden van C. Ze kregen tekst voor hun neus, en de band begeleidde. Karaoke 2.0. 
De een na de ander zong de sterren van de hemel. C, achter een keyboard, riep af en toe dat er nu toch echt iemand het podium moest beklimmen die niet kon zingen - de lat was zo hoog gelegd, je kon er makkelijk onderdoor - maar de mensen uit die categorie luisterden niet, en ik durfde niet. 

Na een geweldige octopusmaaltijd bij W in Haarlem, wilden we wel naar buiten. Ik had zin in een out-of-the-boxwandeling. Dus liepen we in plaats van naar het station, de andere kant op, richting Amsterdam. Het was donker, het verkeer nog niet geluwd, het industrie-terrein verre van mooi, het pad langs het spoor evenmin. Maar het feit dat we er liepen en eens iets heel anders deden dan anders, maakte ons erg vrolijk. En die vrolijkheid werd klein geluk toen we ons niets aantrokken van het hek dat de voetgangersbrug afsloot. We waren dingen anders aan het doen, dan kan een hek je niet tegenhouden.
Het was pas aan het einde van de brug dat er diverse planken misten en het jammer was dat we niet hangend aan de reling, met gevaar voor eigen leven, onze weg moesten vervolgen. Nee. We konden iets grotere passen nemen om de gaten eenvoudigweg te vermeiden.
Maar misschien is dat het. Niet meteen een te grootste verandering willen bewerkstelligen. Stapje voor een iets groter stapje. 

De wind schraapte de bovenste laag van het water af en waaide de nevel tegen de ramen van de woonboot. Elke keer als de boot terugviel op haar plek, tikten de schilderijen tegen de muur. Met een geweldige klap kwam er een naar beneden zeilen. Het rieten scherm van het terras hing al half in de gracht. De geluiden werden steeds heftiger, het gestamp van het terras dat tegengesteld aan de boot bewoog, veroorzaakte om de haverklap een knal. Ik begon me ongemakkelijk te voelen, maar was allang blij dat ik deze keer niet in het vliegtuig zat.