Afgelopen week hoorde ik van het overlijden van I. Ze werd 43 jaar. Ik kende haar niet goed, maar toch wel zo goed dat het me erg raakte. We hadden het vaak over haar dood gehad. Maar liever nog legde ze de nadruk op haar leven in het zicht van die naderende dood. Ik wilde graag bij het afscheid zijn, maar de begrafenis bleek al in besloten kring te hebben plaatsgevonden.
Afgelopen weekend overleed O. Ik was van plan om daar vrijdag heen te gaan, maar het mag niet omdat ook deze besloten is. 
Er zijn zoveel mensen die dan misschien niet bij de directe intieme vrienden horen, maar die toch heel graag afscheid willen nemen, en met vrienden en familie stil willen staan bij het overlijden. Door daar niet bij te mogen zijn krijgt de dood iets onwezenlijks. Net alsof die er toch niet is. Je weet het wel, maar het dringt niet goed tot je door. Als het niet zo ongepast zou zijn zou ik zeggen: 'Kom op zeg, opengooien die handel. Nu.'

Zondag was er een poëzieavond in Athenaeum. Met A ging ik zes keer tien minuten luisteren naar verschillende dichters. Dat was soms leuk, soms erg goed, soms ontroerend, onbegrijpelijk, lichtelijk irritant. Precies wat je van poëzie verwacht.
Daarna wilde A naar huis, maar ik was nog lang niet aan thuis toe.
In het Aepjen dronk ik een glas.Aan de bar, om de kans op een gesprek te vergroten. Dat vond ik heel moedig. Ik ben me hyperbewust van mezelf en zit te veel in andermans hoofd. Maar mijn omgeving beweert dat er geen hond oplet, ook al zit je daar alleen, laat staan dat het iemand opvalt wáár je zit. 
​Maar het was saai in het Aepjen. Toen liep ik via Café Captein terug. Ook weer aan de bar. De kroegeigenaar keek me aan. 'Caroline, ik heb jou nog nooit aan de bar zien zitten.' 

Vanaf station Weesp liep ik via het Naardermeer naar de Vesting. Ik zag eruit alsof ik naar Santiago liep, zelfde outfit, alleen was mijn rugzak 11 kilo lichter, wat prettig was.
In het Naardermeer staat een huis langs de route waar een vrouw van ver boven de 80 koffie serveert. Je mag er ook voor 50 cent naar het toilet. Jaren geleden stopte ik om in de tuin wat te drinken. Toen vertelde ze dat haar man was overleden en dat dit voor haar een manier was om niet te vereenzamen daar op die afgelegen plek.
​In de zomer zit je heerlijk in haar afgeschermde tuin, in de winter schuif je aan aan de formica keukentafel met een ouderwetse koektrommel binnen handbereik. Dan komen de verhalen over het chauffeursleven van haar man.
Ik raad iedereen altijd met klem aan om bij haar te stoppen.

Het is al een tijd aan de gang, maar het valt me toch nog elke keer op. De  alcohol die wordt geschonken tijdens sommige talkshows.
Producent Van Heijningen zit aan tafel met een groot glas witte wijn voor zijn neus. De reden ontgaat me. Een gast lekker loslippig krijgen is ijdele hoop, de gesprekken zijn te kort om een slok te nemen.
​Staat het gezellig? Ook al niet. Die glazen zijn te hoog en verstoren het beeld omdat ze half worden afgesneden. En ik denk dat menig alcoholist bij het zien van dat fonkelende glas om kwart over zeven zin krijgt om toch nog even snel naar de slijterij te lopen. Of de kast open te trekken, die hij had gezworen dicht te laten. 
​Het is evenmin een ritueel dat vanaf de eerste uitzending is ingevoerd en daardoor moeilijk los te laten. Nee, dit is iets van het laatste jaar. Dat verbaast me dus ook. Dat in deze tijd waarin er steeds meer bekend wordt over de schade die alcohol kan aanrichten, er daar vrolijk op los geschonken wordt. Wat was er mis met het glaasje water?
Ik weet wel dat als ik daar op 15 februari zit (Kinderkankerdag), ik wel frivool ga doen, maar binnen mijn marge. ​Spa rood graag. 

Bij de sportschool ben ik helemaal doorgemeten. Alle resultaten staan in een app. Aan die app ben ik nu al verslaafd. Ik kijk naar de grafiekjes van het aantal verbruikte calorieën en naar mijn SLM, BMI, BFM, BFF. Vooral dat laatste vind ik heel interessant. Mijn vetvrije massa is 61,3 kg.
​Nooit geweten. 
De volgende keer dat iemand wil weten hoeveel ik weeg, ga ik vragen of hij de vetvrije massa wil weten, mijn skeletspiermassa, mijn magere massa? Of is hij misschien meer geïnteresseerd in mijn basale stofwisselingssnelheid, of juist in de verhouding tussen heupen en taille?

Omdat ik een uitnodiging kreeg van de JIJ-band, stond ik me op zondagmiddag in een café te verbazen over de kwaliteit van de zang van de vrienden van C. Ze kregen tekst voor hun neus, en de band begeleidde. Karaoke 2.0. 
De een na de ander zong de sterren van de hemel. C, achter een keyboard, riep af en toe dat er nu toch echt iemand het podium moest beklimmen die niet kon zingen - de lat was zo hoog gelegd, je kon er makkelijk onderdoor - maar de mensen uit die categorie luisterden niet, en ik durfde niet. 

Na een geweldige octopusmaaltijd bij W in Haarlem, wilden we wel naar buiten. Ik had zin in een out-of-the-boxwandeling. Dus liepen we in plaats van naar het station, de andere kant op, richting Amsterdam. Het was donker, het verkeer nog niet geluwd, het industrie-terrein verre van mooi, het pad langs het spoor evenmin. Maar het feit dat we er liepen en eens iets heel anders deden dan anders, maakte ons erg vrolijk. En die vrolijkheid werd klein geluk toen we ons niets aantrokken van het hek dat de voetgangersbrug afsloot. We waren dingen anders aan het doen, dan kan een hek je niet tegenhouden.
Het was pas aan het einde van de brug dat er diverse planken misten en het jammer was dat we niet hangend aan de reling, met gevaar voor eigen leven, onze weg moesten vervolgen. Nee. We konden iets grotere passen nemen om de gaten eenvoudigweg te vermeiden.
Maar misschien is dat het. Niet meteen een te grootste verandering willen bewerkstelligen. Stapje voor een iets groter stapje. 

De wind schraapte de bovenste laag van het water af en waaide de nevel tegen de ramen van de woonboot. Elke keer als de boot terugviel op haar plek, tikten de schilderijen tegen de muur. Met een geweldige klap kwam er een naar beneden zeilen. Het rieten scherm van het terras hing al half in de gracht. De geluiden werden steeds heftiger, het gestamp van het terras dat tegengesteld aan de boot bewoog, veroorzaakte om de haverklap een knal. Ik begon me ongemakkelijk te voelen, maar was allang blij dat ik deze keer niet in het vliegtuig zat. 

Na best lang uitstellen - jaren - fietste ik naar de sportschool waar M het gebruik van de apparaten samen met mij zou doornemen omdat het zo'n zeven jaar geleden was dat ik ze voor het laatst met mijn lichaam bediende. 
M is het opgewekte type. 'Hey Caroline, nou je zit al, dus je voelt je al thuis, fijn, mooi, dat is al geregeld. Dank voor het vertrouwen, Caroline (ferme handdruk) we gaan een goed plan opstellen, precies hoe jij het wilt, dan kunnen we een stap gaan maken, dat is toch mooi, daar zijn we voor, fijn, goed zeg, we stellen dus een mooi plan op - samen (geruststellend knikje) en stoppen het in de computer, die nu dan jammer genoeg niet werkt, maar de volgende keer vast wel, dan kunnen we samen de volgende stap gaan maken, dat hebben we dan afgesproken.' (weer een hand)
Ik zat als een mak lam naar hem te luisteren. Bij elke vraag die ik had werd deze tekst hier en daar gevarieerd. 
Ik vroeg hoe vaak ik de oefeningen moest herhalen. 
'Tot de lamp uitgaat, Caroline, fijn, daar zijn we voor, natuurlijk, heel goed, dus als je vragen hebt, Caroline, dan zijn we er natuurlijk. En als ik er niet ben, kun je altijd bij een collega terecht, dan hebben we weer een stap kunnen maken.Want, zo gaat het altijd, Caroline, de mensen hebben dat toch ook nodig. Een beetje begeleiding. Dus wat fijn dat je vertrouwen hebt, dank daarvoor Caroline.'
Ik wilde hem al bijna weer de hand schudden.Dat hoefde niet, want het was tijd voor een rondje circuit terwijl M positief, enthousiasmerend, ondersteunend knikkend toekeek.
'Heel goed, Caroline, mooi rustig, goede houding, we gaan langzaam opbouwen, zoals ik al zei, dan kan je lichaam er rustig aan wennen, dan kunnen we een hele mooie stap maken, want anders ga je keihard van start en dan hou je het niet vol, maar daar zijn we voor, Caroline, geen probleem. Wij houden het in de gaten.'
Ik gluurde naar de mensen op de fietsen die met hun rug naar het circuit stonden en vroeg me af hoe vaak een nieuwe op deze manier geïnitieerd werd en binnen hoeveel tijd ik een halter naar zijn hoofd zou gooien. 

Op het schoolplein hield een meisje van een jaar of 11 me aan. Of ze me wat mocht vragen. Dat mocht. Ze hakkelde een beetje, dat ze een eh, tja, een... vraag had. 
'Een gênante?' vroeg ik. 
'Nou nee, niet gênant. Maar mijn moeder is weg, die is aan het werk, en mijn vader is ziek.' 
Ik zag mezelf al als kinderopvang aan de slag gaan. Een kind links en een kind rechts van mij en ik als troostend baken. 
'Geen ernstige ziekte of zo hoor, maar gewoon, griep.'
Het beeld veranderde in sinaasappels persen voor een snotterige vader...
'Heeft u misschien 0,60 cent? We hebben zelf 1,20 en dan kunnen we een croissantje kopen.'
Ik vond het een goed verhaal, zeker omdat dit me geen tijd zou kosten, en keek in mijn portemonnee. 
'Je hebt geluk,' zei ik en drukte haar twee euro in haar hand. 
Ze bedankte - niet overmatig trouwens, wat ik dan weer jammer vond - en liep naar de groep die even verderop op de uitslag wachtte. 
'Twee euro!' hoorde ik een jongetje roepen, 'Nou kunnen we lekker snoep kopen!' 
En toen riepen diverse kinderen: 'Dankuwel, mevrouw!'
In die uitroepen zat precies de juiste intonatie. Hun middag was door mij onvergetelijk geworden. 
'Geniet ervan,' riep ik en liep heel tevreden door bedenkend dat ik zeer geschikt ben voor gulle gever. Mits er sprake is van duidelijke dankbaarheid. 

Ik ben in een kookfase beland. Dat gebeurt zo'n beetje om de vier, vijf maanden, met hier en daar een jaartje dat ik oversla. 
Voor de avond had ik het helemaal uitgedacht. Ik ging mosselen eten, want dat betekende dat ik alleen maar naar de visboer en de groentestal hoefde. De visboer ging goed, maar bij de groenten begonnen de obstakels. 
Allereerst het chagrijnige meisje dat nors wilde weten wat ik wilde. Ik koop er niet graag omdat ik moet vragen naar de dingen, en ik ben in staat om in hartje zomer boerenkool te willen. 
Maar ik had mijn Jamie-lijstje bij me, dus mij kon niks gebeuren. 
Dat had ik gedacht. 
Het bouwde zich rustig op. Door het chagrijn van het meisje werd ik zenuwachtig en sprak mezelf toe dat ik me niets van haar diepliggende oogjes moest aantrekken. Omdat ik zo weinig boodschappen doe, was dit wel dé uitgelezen kans om meer te kopen dan er op mijn lijstje stond, dan zat ik de komende dagen ook gebeiteld. Het begon met puntpaprika's. Razendsnel bedenken wat een goed aantal zou zijn zonder dat ik wist waarvoor ik ze zou gaan gebruiken. Het ging goed. Twee is te overzien. Maar toen zag ik in de verte winterwortels liggen en moest ik ook dat afkaderen en deed dat door nonchalant: 'Doe maar een stuk of tien,' te zeggen.
Al toen ze naar die verre bak liep, wist ik dat er hier iets niet goed ging.
Dat werd bevestigd toen ik de grootte van de wortels zag. Ze bleef maar van die enorme dingen in een plastic zak stoppen, waar een gemiddelde seksshop - prijs/kwaliteit-technisch - niet tegenop kan. Maar het was zo ver weg, en zij was zo ontoegankelijk geweest, dat ik niet durfde te roepen dat ze onmiddellijk moest stoppen omdat ik natuurlijk in mijn eentje niets heb aan tien van die dingen. En er een slechte vrouwenavond-grap van maken durfde ik ook al niet. 
Zwijgend keek ik toe.  

Met De Hoop gingen we langs het Light Festival roeien. Het sturen in het donker, door de smalle grachten met zoveel boten, schatten N&ik in als een risicovolle taak. Als het je lukte om de boot heel en de bemanning levend weer op het vlot van de roeiclub te manoeuvreren, had je minimaal een medaille verdiend. Of op z'n minst een goed glas. 
Wij kregen D zo ver. 
We stapten in ook al heerste er chaos op het vlot. Mensen die niet ingedeeld waren, lampen die niet op boten bevestigd konden worden, maar wat even later wel bleek te kunnen, roeiers van andere clubs die alles op tijd voor elkaar hadden en op ons moesten wachten, en meer van dat soort onpraktische zaken. 
Maar wij zaten. N en ik met fietslampjes in onze haren, een snoer kerstboomlichtjes als extraatje op het achtersteven en daar gingen we. 
In no time waren we de andere roeiers kwijt en werden we bedreigd door een rondvaartboot die het nodig vond om ondanks de file door te drukken. D bleef stoïcijns bevelen roepen, en stond en passant even op om de bestuurder van de rondvaart beleefd op de vingers te tikken. 
De stuurkunsten van D waren het allermooiste van dat hele Light Festival.