Omdat mijn boot van binnen wordt geschilderd ben ik weer aan het zwerven. Ik heb zo langzamerhand mijn adresjes opgebouwd, maar dit keer was het tijd voor vernieuwing.
Het is er heerlijk. Aan de bosrand, alleen maar het straatje door en dan is het weer net als vroeger, ooit, toen wij nog met z'n allen midden in het bos woonden. 
Het huis hangt vol met prachtige schilderijen, overal liggen indrukwekkende stapels boeken en er loopt een konijn met lange flaporen los rond. 
Het mooie was dat ik een aantal dingen kon testen voor mijn nieuwe kinderboek. Er staat een vleugel en er lag zelfs nog ergens een cello te slingeren. Ik commandeerde J het een en ander te spelen om te testen of wat ik geschreven had klopte. 
​Het klopte niet. Maar mijn verblijf des te meer. 

De opleiding Grote Denkers ging weer van start en het is een feest om er heen te gaan. We zijn inmiddels echt een klas geworden, met de bijbehorende rollen. Hoe oud we ook zijn. 
Er was een nieuwe juf voor het blok Afrikaanse en Oosterse filosofie. 
Ze doorstond de test. En ik meende haar aan het einde van de les opgelucht adem te zien halen. 

Vroeg in de ochtend liep ik in opperbeste stemming van mijn broer in West naar het Centrum. Op de Clercqstraat was een man die mij woedend aankeek en me begon uit te schelden. Ik keek alleen maar terug in die mega donkere ogen en liep door. Vermoedde dat ik te opgewekt was voor zijn stemming. Even later liep ik door de Oude Hoogstraat waar een man met zijn rug naar mij toe een beetje in het niets stond te schreeuwen. Flesje bier in zijn hand. Ik schatte hem niet in als gevaarlijk, maar toen ik langs hem liep kreeg ik een keiharde ram van hem. 
Misschien wekt het toch wat agressie op, al die vrolijkheid zo vroeg op de morgen. 

Q was naar Suriname geweest en ik kreeg Roti, als ik haar tenminste niet zou afrekenen op haar kookkunsten. Dat zou ik niet doen.
Ik had me verheugd op een gezellig avondje bijkletsen. Dat ging niet door. Al bij mijn eerste zin, dat ik tijdens die verschrikkelijke storm in het vliegtuig zat, riep ze: 'Weet ik.' Ik probeerde iets anders. 'Weet ik toch! Ik lees je blog.'
Toen konden we ons rustig gaan concentreren op de Roti. ​Waar ik haar niet op afrekende. 

De schilders kwamen om 08.00 uur, dus stond ik vijf over acht op straat. Ik fietste wat doelloos rond, wat een gek gevoel geeft, en kwam voor het ontbijt terecht in een bagleszaakje tegenover het Barlaeus. Maar omdat ik ook onder het Rijks was doorgefietst, was daar opeens de oplossing. De bibliotheek in het museum. Ik had tot nu toe alleen nog maar vanaf balustrade de leeszaal bekeken, plus de mensen die er werkten, alsof zij bij het kunstwerk hoorden. Nu zou ik er zelf gaan zitten.
Ik opende mijn laptop en voelde me een wereldburger. De intellectuele stilte waarop ik rekende, was echter verre van aanwezig. Hoog boven mijn hoofd was iemand aan het schrapen en raspen. Ik ging ervan uit dat het binnen afzienbare tijd voorbij zou zijn, totdat er een meneer binnenkwam die mij een piepklein doosje overhandigde. 
'Niet vragen, aannemen,' zei hij, voordat ik iets kon zeggen.  

Ik moest weer een van mijn favoriete bezigheden laten voltrekken: de MRI. De vrouw achter de balie nam enkele feiten met me door. 
Of ik bang was voor kleine ruimtes. Jazeker, hoewel ik aarzelde dit te zeggen, ervaring leert dat het helemaal niets uitmaakt in de behandeling. Ze schuiven je zonder pardon de tunnel in.  
Of ik zwanger was. 
Blijkbaar keek ik wat merkwaardig, want ze zei: 'Het zou toch kunnen?'
'Nou, dat zou heel optimistisch zijn,' antwoordde ik. 
'Hoe oud bent u dan.'
'52.'
'Wat?! Ik had u 38, op z'n hoogst 40 geschat.'
Ik vond haar nog leuker dan ik al vond. 
Ze ging op luide toon verder. 'Dat doet u goed! Ik zie ze hier allemaal aan de balie. Ik kan het weten.'
Toen werd het opeens heel gezellig in het ziekenhuis.
De man van de MRI kwam me ophalen, terwijl het nog niet eens 15.00 uur was. Ik vond het science fiction (had gedacht minstens vijf hoofdstukken te kunnen doorwerken voor ik de dwangbuis in zou moeten). Hij reageerde wat gepikeerd. Het kwam wel vaker voor dat ze op tijd waren. Ik duwde nog even vrolijk verder. 'Heb ik in ieder geval nog nooit meegemaakt.' 
Ik kreeg zelfs een badjas, ook voor het eerst.
Toen ik - met badjas - de behandelruimte binnenkwam, zei de verpleegkundige dat hij mij kende. Of dat kon. Ik had de man nog nooit eerder gezien en schudde mijn hoofd, de suggestie van mijn broer negerend, dat ik in zulke gevallen beetje vagelijk moet mompelen 'Waarschijnlijk van De Wereld Draait Door.'

Toen ik hoorde van de storm, werd ik een dag voor vertrek al zenuwachtig. Windstoten tot boven de 100 km. En dan in zo'n lullig vliegtuigje moeten zitten.
Ik vroeg me af of de zenuwen die ik voelde te scharen vielen onder een adequaat life saving-voorgevoel, of tot de normale banale angstgevoelens van elke vliegende medemens.
Ik besloot niks af te zeggen, maar te polderen en veranderde mijn stoel bij het raam zonder vleugel, naar een plek bij de nooduitgang. Ik eerst. 
Met vertraging vertrokken we vanaf Stockholm. De man die naast me zat leek me rustig. Hij monteerde muziek op zijn laptop. Niemand monteert muziek als hij denkt dat hij binnen twee uur de pijp uitgaat (al dacht ik op dat moment niet aan een fijne begrafenisdeun) en ik schatte in dat ik in uren van nood wel naar zijn hand zou kunnen grijpen.  
We raakten aan de praat. Bleek dat hij precies hetzelfde had gedaan als ik. Voorgevoel, stoel veranderd, schietgebedje.  
Daar ging mijn hoop op sussende geluiden tijdens het crashen. 
​Maar hij was zo leuk, dat ik er lol in begon te krijgen. De beelden veranderden van het pakken van zijn hand naar het elkaar in doodsangst vastgrijpen om nooit meer los te laten.
Maar er viel niets te grijpen. 
De turbulentie viel mee. Zelfs de landing was redelijk normaal.

Het poortje begon onwaarschijnlijk hard te loeien. Nou doet dat het eigenlijk altijd als ik door de beveiliging loop, dus ik keek er niet van op, maar de vrouw die er naast stond des te meer.
Het ging allemaal gepaard met voorzichtig geuite zinnen. 'Tja, dan moet ik u even controleren, want eh, ja, nou ja.'
Ik stond al met mijn armen wijd.
'Ik ga u dan nu eh, checken, ja, oke?'
Prima. Haar handen controleerden verlegen voorzichtig of er niet een pistool of bom in mijn bh of broekrand zat.
Ze vond niets. 
'Dan ga ik nu, eh, eigenlijk alleen een routinecheck, eh...'
De zin hield op, ze had een papiertje en veegde langs mijn handen en over mijn schoenen. Ik vroeg opgewekt of dat een drugscontrole was.
'Explosieven!' zei ze.
En daar schrokken we opeens allebei erg van.  

Het is weer voorbij. Die 33 dagen hier op Gotland. Vandaag maakte ik drie afscheidswandelingen, elke keer voor het laatst, aten we voor een laatste keer met z'n drieën, de Let en de Russische waren vertrokken, gingen we een laatste borrel drinken, ruimde ik mijn kamer met pijn in mijn hart op en wil ik helemaal niet meer weg. 
Ik weet niet precies wat het is, want zo gezellig waren mijn medeschrijvers nou ook weer niet. Waarschijnlijk de dagelijkse wandelingen door het onwaarschijnlijk mooie stadje, omringd door de 13e eeuwse stadsmuur, de straten met kinderhoofdjes, de huizen met daken die je kunt aanraken, de eindeloze hoeveelheid rozenstruiken met hier en daar zelfs nog bloeiende, de botanische tuin, de zee met het pad erlangs, het zwemmen in zee meteen gevolgd door de sauna, en dan vooral de inhaalspurt die ik maakte na de eerste twee weken letterlijk niets op papier te kunnen krijgen.