Met I liep ik sinds coronalang over het Waterlooplein. Daar stuitten we op schapenvachten. Omdat een vriendin het plan had haar bank onder diverse te bedelven, kocht ik er een voor haar. Maar I vond dat het geweldig zou zijn op mijn chaise longue die Louis XIV'achtig barok voor mijn grote raam stond. Ik legde hem erop. Ervoor gemaakt. I had nog een niet te weerspreken argument: de voering van de chaise was abominabel en door het schaap werd dat opgevangen. 
Toen was ik om. Ik fietste nog een keer naar het Waterlooplein en kocht er nog een die toen wel in de verpakking wist te blijven. 

Ik wilde graag een avondwandeling door Artis maken, maar dat kan alleen maar als je lid bent. Dus regelde S een pas voor mij en moest mijn uiterlijk zich zien in te leven in een donkerharige vrouw van 1.65 met bruine ogen die op 1 juli 1959 was geboren. Zonder krullen.
Ik repeteerde de onuitspreekbare Russische achternaam en deed mijn haar in een strakke staart. 
In mijn tijd achter de balie van het Stedelijk zag ik onmiddellijk als er iets niet klopte. Een vinger die op een foto werd gehouden, of te veel zenuwachtige bewegingen of juist een overmatig bravoure dat zich van iemand meester had gemaakt.
Ik ben niet goed in liegen.Van tevoren hieperde ik al dusdanig dat S op een gegeven moment zei: 'En nu moet je ophouden.' 
Dat zijn duidelijke woorden. 
Iemand adviseerde me een mondkapje voor te doen, een briljante suggestie. Ik kreeg het gevoel dat we samen een overval pleegden - ik vond dat S er ook een op moest anders was het te opvallend.
Ik nam me voor mezelf te spelen. Ik liet het lidmaatschap duidelijk zien en de geprinte barcodes. Ze scande de barcodes, maar toen gingen haar ogen terug naar de kaart. Een seconde lang dacht ik we hangen. 
​Ze wenste ons veel plezier. 

M is wars van structuur. Maar hij ziet brood in onze liedteksten, dus hebben we afgesproken dat we een vaste avond in de maand bij elkaar komen. Nu moest de liedtekst van vorige week verbeterd worden. Het ging weer wonderbaarlijk vloeiend. Volgende week gaat de Zuid-Afrikaanse beroepsgokker, die eigenlijk jazzmusicus is en zelfs deel uitmaakt van de jury van de Grammy Award, maar ja, brood en plank en zo, met ons zitten om de melodie te componeren. M wilde veel violen. Ik opteerde voor cello, maar voegde daar meteen aan toe dat de meeste mensen het verschil toch niet horen. 

Aanstaande maandag zijn we drie maanden bezig. Al twaalf weken lang staan we iedere werkdag om 06.15 op en starten onze wandeling om 06.30. We hebben geen een dag gemist. 
​Zelfs vanmorgen, toen S bij haar vent was, stond ik op, zonder twijfel, en haalde diep adem toen ik het water zag. Van het IJ dit keer.
Elke dag nemen we een andere route. De stad kent nauwelijks geheimen meer voor ons. Ik herhaalde de wandeling die we eerder deze week deden. De pont naar Noord en dan langs de oevers van het IJ, oversteken naar de Ponthaven en via de kade achter het Centraal weer terug. Halverwege is er een minuscuul koffietentje dat al zo vroeg open is. Normaal gesproken is er geen pauze. Er wordt gewandeld en gezwommen. Nu werd er gewandeld, gepauzeerd en niet gezwommen. Geen probleem. Ik was alleen. 

Ik was totaal vergeten dat de kakkineuze cardioloog mij anoniem zou bellen vandaag. Ik wist zelfs hoe laat hij dat zou doen. Maar ik werd afgeleid door de buren die gigantische plantenbakken hadden neergezet en bezig waren ze boordevol te zetten.
Alle kleuren spoten alle kanten op. 
​Toen ik weer binnenkwam stond de c op mijn voicemail. Wat hem betreft kon ik nog een tijdje rustig doorleven. 
Toen spoten mijn kleuren alle kanten op. 
Nee, eigenlijk is dat gelogen. Ik ging daar al vanuit. Ik ben in 2012 geopereerd en verwacht zo lang na dato geen gedoe. Misschien is dat naïef en moeten mijn kleuren nu wel alle kanten op gaan. 
Bij deze!

Met z'n drieën reden we naar Ahoy om daar eerst drie kwartier te wachten en te constateren dat dit echt geen museumpubliek was, waarbij ik als bewijs aanvoer dat er bij de uitgang iemand stond om te vragen hoe het was geweest en het merendeel van de bezoekers zei dat de auto zo lekker reed. 
Geen kunst. 
​BMW en Mini. 
Eenmaal binnen hadden we een mooie ervaring, maar vonden we alledrie dat het Boymans wel een andere selectie had kunnen maken. Toch waren we erbij. Net zoals al die echte autoliefhebbers. 

S belde me, of we niet op zaterdag bij mijn ouders konden aanschuiven. Allemaal om sentimentele redenen, hoewel ze vroeger maar sporadisch bij ons thuis is geweest. Ik belde mijn vader op. Hij verbaasde zich hogelijk. Wat moest S bij die oude ouders? Vond ze dat leuk? Hoezo? 
Toen ik me door alle vragen had geworsteld, ik wist het zelf ook allemaal niet, was hij akkoord en hadden we een mooie avond die in de verste verte geen herhaling was van iets van vroeger, maar wel een mooie inzet voor later. 

Met M schrijf ik liedteksten. Deze keer hadden we om half vier afgesproken om het geen drankfestijn te laten worden. Het van der Pekplein lag vol in de zon. De eerste bestelling was een fles wit. M negeerde mijn roep om Spa. Na een half uur gingen we aan het werk. Binnen twee uur hadden we drie flessen op en een - tot M's verbazing - geweldige liedtekst staan. 

We hielden het al maanden onder de pet: het feit dat de boekhandelaar een Andreaskruis zou krijgen vanwege zijn bijzondere betekenis voor de stad.
Vandaag togen we in ons beste pak naar de ambtswoning van de burgemeester. We werden ontvangen alsof we oude vrienden waren. Dat vond ik een prestatie. Geen moment kreeg een van ons het idee dat het werk voor de ander was.
De man die ons ontving verzekerde ons dat niet iedereen zomaar toegelaten werd in de ambtswoning. Onze ruggengraten strekten zich wat verder omhoog.
We mochten rondkijken, kregen uitgebreide uitleg over het pand en de geschiedenis, lekkere drankjes en taartjes en wachtten even op de loco-burgemeester.
Schimmelpennink was nog niet bijgekomen van het feit dat hij het middelpunt zou zijn - hij wist van niks - en tijdens de speech veegde hij  herhaaldelijk met de mouw van zijn t-shirt over zijn gezicht. De genodigden vermoedden tranen. Schimmelpennink opteerde voor blue collar perspiration. 
We dwarrelden nog een tijdje over de roze verdieping en daalden toen af naar de hardcore afterparty. 

W en ik gingen bramen plukken. Voor ons allebei een goede jeugdherinnering. Het was brandend heet, maar mijn korte broek en slippers waren niet slim. 
Met een stok haalde ik de struiken naar ons toe en W ketste ze zo in de bakken. Binnen no time hadden we 2,5 kilo. 
We zetten de pan op, gooiden er van alles in om het op jam te laten lijken en goten het in eindeloos veel potjes. Met wit brood doopten we in de huisvlijt en waren gelukkig. Wat een ambachtelijke middag niet kan doen. 

R wilde mensen portretteren in hun volkstuin. Ik was de bemiddelaar. De man zat buiten zijn hekje op een wankele stoel alsof hij een afspraak met ons had. Bijna negentig, maar hij zat erbij alsof hij begin dertig was. Ontblote bast. Korte broek. Grote rode bult boven zijn wenkbrauw. Scheve tanden. Gehoorapparaat. R mocht hem fotograferen.
​​In het huisje lag de moeder. Die was dement en had K in haar kaak.
Zijn dochter was er ook. En nog een dochter, maar die lag gestrekt onder een afdakje bij te komen van een oogoperatie. Ons hele bezoek, waarbij we toch niet fluisterden - de vader al helemaal niet - bleef ze liggen zonder een woord te zeggen. Ik vond het knap.
 De jongste dochter was van het stevige soort. Vanaf het moment dat wij de tuin opkwamen tot aan het afscheid op het tuinpad praatte ze aan één stuk door. Wat ik eigenlijk ook een hele prestatie vond.  

De laatste twee jaar hoef ik van de cardioloog niet het potentiële martelwerktuig in.
Het apparaat warmt op en ik stel me dan ongewild voor dat de wanden langzaam nog dichter naar elkaar schuiven, dat de hitte zo ondragelijk wordt dat ik er geroosterd uitkom, of dat het geluid tot extreme volumes wordt opgeschroefd en er van alles knapt. Dat soort gedachten. 
Dit jaar dus geen MRI maar een simpele echo. Dat is een heel ander kaliber. Alleen al het zoefgeluid van mijn hart horen is een feest. Gelukkig bedacht ik pas toen het geluid door de ruimte schalde dat je heel makkelijk door een zenuwen-mand kunt vallen, maar mijn hart bleef ongenaakbaar rustig doorkloppen. Prettig. Vooral omdat de man die aan de echo vastzat redelijk knap was.