Ik klaag over het alleenstaande leven. W hoort het geduldig aan. Mijn: godver, grr bij stellen is er altijd wel een van de twee die handig is, die afzuigkappen kan installeren, omgevallen schuttingen kan herstellen en verrotte entrees fixen. En als dat niet zo is, hebben ze een dubbel inkomen waarvan ze makkelijk een handig type kunnen betalen.
Onze conclusie is dat ik een klusjesman zou moeten hebben die dit allemaal voor mij uitvoert en dan niet voor de hoofdprijs, want mijn financiële situatie is ruk.

Een kwartier later stap ik mijn boot uit en wordt aangesproken door een te dikke donkere man. Of ik een of twee euro voor hem heb. Hij zit aan de grond. Ik had alleen mijn telefoon met bankpassen bij me. Of ik dan niet een heitje voor een karweitje voor hem had. Hij zat zo omhoog. Ik verwees hem naar het Leger des Heils. Dat was geen goed advies want hij en het Leger waren op dit moment geen goede combinatie.  

Toen ik wegfietste besefte ik dat ik de man op het dak was, gevlucht voor een overstroming. Diepgelovig had hij tot god gebeden: 'Red me, god, red me.' 
Hij wees elke boot af. God zou komen.  

Ik durf het nauwelijks toe te geven, maar ik ben dol op Ikea. Echt. En na een half uur nog steeds. 
Ik moest bij de keukens zijn vanwege een afzuigkap die het had begeven. De man stond me te woord, ik dacht nog dat ik de stellingnummers moest opschrijven, maar daar kwam het lijstje al uit de printer. 
Met hem filosofeerde ik ook nog even over het al dan niet zelf doen. Ik moest gaten in twee nieuwe planken maken omdat de afvoer op een andere plek zat. Verder zou ik de nieuwe afvoerbuis moeten buigen om effect te sorteren en dan met slangenklemmen aan de gang. 
'Denk je dat het te doen is voor me?'
De man keek me aan. Knikte vastberaden. Hij zou geen problemen opleveren. 
Daar betalen ze hem natuurlijk wel voor.  

Ik stond model in een boetseeratelier. Mijn hoofd werd van alle kanten becommentarieerd. Zo fijn dat er tekening te zien was, dat jonge gladde, daar moesten ze niets van hebben, mijn ogen werden een uitdaging vanwege diepe ligging, mijn mondhoeken krulden mooi omhoog, met geinige kuiltjes, maar eigenlijk bestond ik voornamelijk uit haar, veel haar. En wat voor haar.   
Toen ik een tijdje zat, werden die krullen van mij toch een probleem. Of het ook omhoog kon. Dat kon. Toen kwam het volgende knooppunt in zicht. Mijn oren. Ze hadden geen klachten over die van mij, maar ze zijn in het algemeen moeilijk vast te leggen.
Toen gingen ze los op mijn hoofd. 

Via Withlocals ontving ik grootouders, hun zoon en kleindochter (12) op de boot. Uit Australië. Het meisje wilde pannenkoeken met me bakken. Een goed voorstel. Ik liet haar het werk doen. Zij bleek auditie te moeten doen voor het Nationale Ballet. In mijn woonkamer zakte ze in de spagaat en danste inderdaad op topniveau.
De opa en zoon bleken piloten. De zoon liet me zijn vliegtuig zien, een ding waarmee hij in no time van noord naar zuid Australië vloog. Hij had op zijn 16e zijn vliegbrevet en nam zijn zusje van 14 mee voor een rondje. De vader vond het prima. De moeder niet. 
Ik begon het gezin steeds leuker te vinden, maar het bereikte een hoogtepunt toen bleek dat de oma bij The British Intelligence had gezeten.
Een spion aan mijn keukentafel!
Zij screende onder meer toekomstige spionnen. Interviewde ze acht uur achter elkaar. Zij beweerde dat elke vrouw het kon, haar man beweerde dat het een wetenschap was. 
Of ik een man die indrukwekkende internationale contacten had, in een boys network zat, en veel van de wereld had gezien zou aannemen. 
Ik zou hem absoluut weigeren. Ik vond dat boys network heel fout klinken. 
'You just declined the pope.'
'That's good!'
'You're the first to react like that...'
Dat vond ik een tweede bewijs voor mijn geschiktheid.  

Ik mocht weer een ochtend meelopen met een schrijfdocent van de SKVR in Rotterdam. De heenweg ging iets beter dan de eerste keer. Behalve dan dat ik binnen een minuut mijn saldo moest opladen, wat lukte en ik alle verbindingen haalde. 
In de trein terug keek ik, alleen omdat er iets mis ging, stom toevallig of er nog reacties waren op mijn site. Een vriendelijk bericht in het Engels. De man had mijn bankpas gevonden. En mij zelf via mijn website. Hij wilde de pas wel even aan mij overhandigen. 
Ik stuurde hem een mail dat hij geweldig was en of hij de pas misschien zou willen opsturen omdat ik al in de trein terug zat en verder nooit in Rotterdam ben. 
Toen ik dat aan mijn broer vertelde bleef het heel lang stil. Te lang. Ik vroeg wat er was. 'Als ik jouw pas had gevonden en al de moeite had gedaan je op te sporen, dan zou ik denken: doe zelf maar wat moeite om dat ding terug te krijgen.'
Toch had ik vertrouwen in de man. 
En ja hoor. Meteen weer een mail dat hij hem zou opsturen. En dat het aan zijn ouders te danken was dat hij zo leuk was.  

 Ik was geconcentreerd aan het werk toen I appte. Of ik mee ging marsen. Ik vond dat ik dat moest doen, maar ik vond ook dat ik moest schrijven. Alleen even het begin, zei ze, dan zijn we meegeteld en dan kan je weer aan het werk. 
Ik ging. 
We stonden droog op de stoep van de Bijenkorf en keken naar de drammers die natter en natter werden.  
Toen bedacht I, die in het Van Gogh werkt, dat we vanaf de vierde mooi op het Museumplein konden kijken. De voordelen van een toegangspas.
We namen de tram.  
Het groepje op het plein was niet de moeite. Zelfs niet vanaf vier hoog. Dus pikte ik Hockney even mee. 
Het beviel me wel, die rechtse manier van demonstreren. Alleen de witte wijn ontbrak. 

Vol goede moed ging ik naar Aurora om te zien of ze nu eindelijk een vloerstekker hadden. Weer niet. Wel in het goud. Dan maar goud. Ik miste het licht van mijn Marokkaanse lamp. De Aurora-man tekende precies hoe ik het snoer aan de stekker moest monteren. Ik knikte en hij had er alle vertrouwen in. Die dag had ik dat ook, de volgende dag staarde ik naar de tekening en alle opengewerkte delen die ik in mijn handen had, natuurlijk veel meer dan op de tekening te zien waren. Ik begon er niet aan. 
Later legden mijn overburen precies uit wat ik met die hoeveelheid onderdelen moest doen. 
De volgende dag begon het gevecht. Van die bruine fucking kutdraadjes in een te klein gaatje proberen te krijgen, van twee kanten, Als dat dan gelukt was, moest ik - weer van twee kanten - de blauwe draadjes erin zien te krijgen. Nadat ik ruim drie kwartier bezig was geweest, was het me eindelijk gelukt. Opgelucht dat de marteling voorbij was stopte ik de stekker in het stopcontact. 
De vonk knalde het stopcontact uit. En het was donker .

Waarom horen we op het journaal het weerbericht van diezelfde dag? Hebben we dat weer niet net zelf meegemaakt?
Waarom roept de treinconducteur bij aankomst op Amsterdam Centraal (of om het even welk groot knooppunt) om dat er nog overgestapt kan worden op de trein naar Haarlem en Arnhem, terwijl er legio mogelijkheden zijn? 
Waarom maakt het nieuws gewag van branden, verkrachtingen, schiet- & steekpartijen? Moeten wij naast rookmelders, soms kuisheidsgordels en kogelvrije vesten aanschaffen?
En nu ik toch bezig ben, alhoewel iets minder urgent: Waarom zegt de NS: 'Hier kunt u uit- of overstappen.'? Is er dan echt niemand bij de NS die zijn taal behoorlijk spreekt?

Ik ging naar Rotterdam om mee te lopen op een basisschool. De reis was omslachtig, eerst R-centraal, dan trein naar Blaak, metro en vervolgens lopen. Eindeloos veel mogelijkheden voor mij om fout te gaan. Vooral dat laatste, ondanks routeplanner. Ik heb geen idee hoe ik het voor elkaar krijg, maar toch, het lukt me elke keer weer, om minimaal 1x verkeerd te lopen.
In de metro begon het al. Lijn B richting Nesselande, ik had wel op het bord gekeken, maar had nergens perron 2 zien staan, dus bleef ik twijfelen - en was te lui om op te staan en naar het overzicht te lopen. Na een kwartier bleek dat ik goed zat. Eenmaal buiten liep ik in een keer goed. Ik was ruim op tijd en zonder al te veel stress aangekomen op de plaats van bestemming. Met een misdadig slechte kop koffie zat ik in de hal te wachten op de schrijfdocent. Het werd later en later.  
Niet gewend aan mijn a-typische in-één-keer-goed-actie, dacht ik opeens: het is de verkeerde school. Degene die mij het adres had opgegeven had nl eerst een andere school en straat genoemd. Misschien had ik de verkeerde mail erbij gepakt.
Er liep een vrouw de hal in. Zij dacht dat ik de schooldokter was. Ik dacht dat ik er niet zo uit zag.
Alles klopte. De trein, nog een trein, de metro, het lopen, de school. Nu alleen die verdomde meester nog.  

R en ik zijn verliefd. Niet zozeer op elkaar, als wel op onze eigen tuin. Met niemand kan ik zo eindeloos filosoferen over het geluk van de tuin, de werkzaamheden erin, over het eindeloze gepruts en gesjouw met planten en struiken, nieuwe indelingen, oude vergissingen. Als zij gaat probeert ze me standaard te verleiden om ook te komen. Het werkt altijd. En na zo'n werkdag bewonderen we elkaars werk. Niet even. Uitgebreid. En dan zakken we weer in het ritme van hoe fijn en hoe heerlijk en geweldig zo'n tuin wel niet is.  
Zaterdag gingen we samen naar het tuincentrum. Toen we eindelijk een kar te pakken hadden (muntjes waren op) liepen we haastig door naar het gedeelte waar we moesten zijn. Zij constateerde dat ze niemand kende die net zo opgewonden werd van een tuincentrum als zij. 

We zaten op de achterste rij in de zaal. Perfect dus. Behalve dat er een man naast mij kwam zitten. En die man had zijn lichaamsfuncties niet geheel onder controle. Het begon bij aanvang van de film met het rommelen van zijn maag. Dat gaf een te intieme sfeer. Hij borrelde. 
Ik vermaande mezelf geen aandacht meer aan de buik te schenken. Dat lukte. Maar toen ging zijn neus om aandacht schreeuwen. Om de paar seconde haalde hij hem op. Het was een spetterend geluid. 
Na tien minuten non-stop spetterend ophalen overlegde ik met mezelf. Zou ik een wildvreemde die dicht naast me zat kunnen vragen zijn neus te snuiten? Of zou ik dan de hele film afgeleid zijn door het ijsblok dat naast mij zou ontstaan. 
Ik koos voor lijden. En mezelf hartig toespreken. Ik was het toch die mijn gedachten zo formidabel kon sturen? 

Er is een aantal ellendige ontdekkingen die je als huismens kan doen. Maar een die toch wel hoog in de top drie staat is het vaststellen van motten in de kledingkast. Bij het zien van de gaatjes realiseer je je dat je dagen ellende voor de boeg hebt.
Alle kleding uit alle kasten, wassen op 60, kan in de meeste gevallen helemaal niet, dus kleding in de vriezer proppen, past helemaal niet, die komen er na drie dagen onbevroren uit, gevolgd door de afweging of je dit moet negeren of minder kleding moet invriezen, je afvragen of dit niet hét moment is om kleding weg te doen, het niet doen want te veel gedoe en je daar al dom over voelen, eindeloos de droger laten draaien, de kasten, die eigenlijk geschrobd moeten worden met schoonmaakazijn, maar niet in huis, dus met gewone azijn aan de gang en je dan constant afvragen of het zo wel zal werken, gewoon doorgaan, later naar de winkel en dan toch maar stinkende mottenballen kopen, en weer later toch ook maar cederolie kopen, flauwvallen van die gore spuitbus die ook was gekocht, niet door de kamer kunnen lopen vanwege alle stapels, daardoor totaal vervuilen, daar weer onrustig van worden...