Ik klaag over het alleenstaande leven. W hoort het geduldig aan. Mijn: godver, grr bij stellen is er altijd wel een van de twee die handig is, die afzuigkappen kan installeren, omgevallen schuttingen kan herstellen en verrotte entrees fixen. En als dat niet zo is, hebben ze een dubbel inkomen waarvan ze makkelijk een handig type kunnen betalen.
Onze conclusie is dat ik een klusjesman zou moeten hebben die dit allemaal voor mij uitvoert en dan niet voor de hoofdprijs, want mijn financiële situatie is ruk.

Een kwartier later stap ik mijn boot uit en wordt aangesproken door een te dikke donkere man. Of ik een of twee euro voor hem heb. Hij zit aan de grond. Ik had alleen mijn telefoon met bankpassen bij me. Of ik dan niet een heitje voor een karweitje voor hem had. Hij zat zo omhoog. Ik verwees hem naar het Leger des Heils. Dat was geen goed advies want hij en het Leger waren op dit moment geen goede combinatie.  

Toen ik wegfietste besefte ik dat ik de man op het dak was, gevlucht voor een overstroming. Diepgelovig had hij tot god gebeden: 'Red me, god, red me.' 
Hij wees elke boot af. God zou komen.  

Ik durf het nauwelijks toe te geven, maar ik ben dol op Ikea. Echt. En na een half uur nog steeds. 
Ik moest bij de keukens zijn vanwege een afzuigkap die het had begeven. De man stond me te woord, ik dacht nog dat ik de stellingnummers moest opschrijven, maar daar kwam het lijstje al uit de printer. 
Met hem filosofeerde ik ook nog even over het al dan niet zelf doen. Ik moest gaten in twee nieuwe planken maken omdat de afvoer op een andere plek zat. Verder zou ik de nieuwe afvoerbuis moeten buigen om effect te sorteren en dan met slangenklemmen aan de gang. 
'Denk je dat het te doen is voor me?'
De man keek me aan. Knikte vastberaden. Hij zou geen problemen opleveren. 
Daar betalen ze hem natuurlijk wel voor.  

Ik stond model in een boetseeratelier. Mijn hoofd werd van alle kanten becommentarieerd. Zo fijn dat er tekening te zien was, dat jonge gladde, daar moesten ze niets van hebben, mijn ogen werden een uitdaging vanwege diepe ligging, mijn mondhoeken krulden mooi omhoog, met geinige kuiltjes, maar eigenlijk bestond ik voornamelijk uit haar, veel haar. En wat voor haar.   
Toen ik een tijdje zat, werden die krullen van mij toch een probleem. Of het ook omhoog kon. Dat kon. Toen kwam het volgende knooppunt in zicht. Mijn oren. Ze hadden geen klachten over die van mij, maar ze zijn in het algemeen moeilijk vast te leggen.
Toen gingen ze los op mijn hoofd. 

Via Withlocals ontving ik grootouders, hun zoon en kleindochter (12) op de boot. Uit Australië. Het meisje wilde pannenkoeken met me bakken. Een goed voorstel. Ik liet haar het werk doen. Zij bleek auditie te moeten doen voor het Nationale Ballet. In mijn woonkamer zakte ze in de spagaat en danste inderdaad op topniveau.
De opa en zoon bleken piloten. De zoon liet me zijn vliegtuig zien, een ding waarmee hij in no time van noord naar zuid Australië vloog. Hij had op zijn 16e zijn vliegbrevet en nam zijn zusje van 14 mee voor een rondje. De vader vond het prima. De moeder niet. 
Ik begon het gezin steeds leuker te vinden, maar het bereikte een hoogtepunt toen bleek dat de oma bij The British Intelligence had gezeten.
Een spion aan mijn keukentafel!
Zij screende onder meer toekomstige spionnen. Interviewde ze acht uur achter elkaar. Zij beweerde dat elke vrouw het kon, haar man beweerde dat het een wetenschap was. 
Of ik een man die indrukwekkende internationale contacten had, in een boys network zat, en veel van de wereld had gezien zou aannemen. 
Ik zou hem absoluut weigeren. Ik vond dat boys network heel fout klinken. 
'You just declined the pope.'
'That's good!'
'You're the first to react like that...'
Dat vond ik een tweede bewijs voor mijn geschiktheid.  

Ik mocht weer een ochtend meelopen met een schrijfdocent van de SKVR in Rotterdam. De heenweg ging iets beter dan de eerste keer. Behalve dan dat ik binnen een minuut mijn saldo moest opladen, wat lukte en ik alle verbindingen haalde. 
In de trein terug keek ik, alleen omdat er iets mis ging, stom toevallig of er nog reacties waren op mijn site. Een vriendelijk bericht in het Engels. De man had mijn bankpas gevonden. En mij zelf via mijn website. Hij wilde de pas wel even aan mij overhandigen. 
Ik stuurde hem een mail dat hij geweldig was en of hij de pas misschien zou willen opsturen omdat ik al in de trein terug zat en verder nooit in Rotterdam ben. 
Toen ik dat aan mijn broer vertelde bleef het heel lang stil. Te lang. Ik vroeg wat er was. 'Als ik jouw pas had gevonden en al de moeite had gedaan je op te sporen, dan zou ik denken: doe zelf maar wat moeite om dat ding terug te krijgen.'
Toch had ik vertrouwen in de man. 
En ja hoor. Meteen weer een mail dat hij hem zou opsturen. En dat het aan zijn ouders te danken was dat hij zo leuk was.  

 Ik was geconcentreerd aan het werk toen I appte. Of ik mee ging marsen. Ik vond dat ik dat moest doen, maar ik vond ook dat ik moest schrijven. Alleen even het begin, zei ze, dan zijn we meegeteld en dan kan je weer aan het werk. 
Ik ging. 
We stonden droog op de stoep van de Bijenkorf en keken naar de drammers die natter en natter werden.  
Toen bedacht I, die in het Van Gogh werkt, dat we vanaf de vierde mooi op het Museumplein konden kijken. De voordelen van een toegangspas.
We namen de tram.  
Het groepje op het plein was niet de moeite. Zelfs niet vanaf vier hoog. Dus pikte ik Hockney even mee. 
Het beviel me wel, die rechtse manier van demonstreren. Alleen de witte wijn ontbrak. 

Vol goede moed ging ik naar Aurora om te zien of ze nu eindelijk een vloerstekker hadden. Weer niet. Wel in het goud. Dan maar goud. Ik miste het licht van mijn Marokkaanse lamp. De Aurora-man tekende precies hoe ik het snoer aan de stekker moest monteren. Ik knikte en hij had er alle vertrouwen in. Die dag had ik dat ook, de volgende dag staarde ik naar de tekening en alle opengewerkte delen die ik in mijn handen had, natuurlijk veel meer dan op de tekening te zien waren. Ik begon er niet aan. 
Later legden mijn overburen precies uit wat ik met die hoeveelheid onderdelen moest doen. 
De volgende dag begon het gevecht. Van die bruine fucking kutdraadjes in een te klein gaatje proberen te krijgen, van twee kanten, Als dat dan gelukt was, moest ik - weer van twee kanten - de blauwe draadjes erin zien te krijgen. Nadat ik ruim drie kwartier bezig was geweest, was het me eindelijk gelukt. Opgelucht dat de marteling voorbij was stopte ik de stekker in het stopcontact. 
De vonk knalde het stopcontact uit. En het was donker .

Waarom horen we op het journaal het weerbericht van diezelfde dag? Hebben we dat weer niet net zelf meegemaakt?
Waarom roept de treinconducteur bij aankomst op Amsterdam Centraal (of om het even welk groot knooppunt) om dat er nog overgestapt kan worden op de trein naar Haarlem en Arnhem, terwijl er legio mogelijkheden zijn? 
Waarom maakt het nieuws gewag van branden, verkrachtingen, schiet- & steekpartijen? Moeten wij naast rookmelders, soms kuisheidsgordels en kogelvrije vesten aanschaffen?
En nu ik toch bezig ben, alhoewel iets minder urgent: Waarom zegt de NS: 'Hier kunt u uit- of overstappen.'? Is er dan echt niemand bij de NS die zijn taal behoorlijk spreekt?