De wissel is in gang gezet. Mijn leukste huisgenoot ever is vertrokken. Het huis voelt pijnlijk leeg zonder haar. Ik heb haar kamerdeur die openstond en opeens zo keurig opgeruimd, dichtgedaan. De hele dag is er een stroom aan sms'jes dat ze alles zo mist en mij in het bijzonder. We maken grappen dat het verdomme net lijkt op een relatie die uit is. 
Deze week komen er zeven nieuwe mensen. Wij, de blijvers, zien er met z'n allen tegenop. Nieuwe huisgenoten, opnieuw aftasten of de ongeschreven ingesleten regels opgevolgd gaan worden. Zijn de etenswaren op jouw eigen kleine plankje wel veilig, zal iemand het in zijn hoofd halen op jouw tijd onder de douche te gaan staan, of gaat hij misschien op jouw plek aan tafel zitten of in de grote leunstoel in de zitkamer met de door jou geregelde leeslamp?
Aarrrghhh. En intussen gewoon doen alsof het allemaal niet uitmaakt. 
R nodigt me uit voor een kopje thee in het totaal verlaten huis (daar wonen normaal 8 mensen). Ik krijg een rondleiding, inclusief het openen van de ijskast met daarin etenswaren van degenen die de maand voor ons vertrokken.  
We oefenen eindeloos de namen van de kunstenaars die komen en de plaatsen van herkomst, niet dat dat iets oplevert behalve een lekker wij-zijgevoel.  

De zon schijnt opeens de hele dag. Dat is een groot verschil met de afgelopen weken, toen was de zon op z'n hoogst twee uur per dag te zien. Dus stapten M en ik op de mountainbikes zonder remmen en reden de berg op. Hoe verder we kwamen hoe dikker het pak sneeuw. We lieten de fietsen in de sneeuw liggen en volgden de rivier die zo'n twintig meter onder ons stroomde. Intussen namen we het leven even door. Dat was verhelderend. 
Terug moesten we de berg natuurlijk ook weer af. Er lag ijs. We stapten toch op. Met mijn voet over het ijs probeerde ik vaart te minderen. Het hielp niet veel en ik vond het eng. Achter me hoorde ik M joelen en schreeuwen. Ik dacht fuck it, niets meer tegenhouden, en vloog naar beneden, maar ik kon me beter concentreren op het vermijden van ijsrichels en het gekke was dat ik opeens niet meer bang was. Snelle conclusie: nooit afremmen. Het ging onwaarschijnlijk hard. Maar het zette meteen kracht bij het gesprek dat we even daarvoor voerden. 

En ja hoor, het universum werkt hier effectiever dan op andere plekken van de aarde. Meteen de volgende nacht zag ik formidabel GROEN Noorderlicht. Met dank aan de goden. 

Het weer was perfect. Dus begonnen we aan de inhaalslag. We haalden de vrienden van A van de bus en reden naar Myvatn. De weg was ongelofelijk. Het was alsof iemand genoeg had van figuratief schilderen en een abstract schilderij van het landschap van had gemaakt.
We staken de pas over, reden door lege vlaktes, die veranderden in lavavelden om plotseling uitzicht op bergen te krijgen die aan de Grand Canyons doen denken. We konden alleen maar stoppen op de aangewezen plekken, ook al was er niemand te zien. Je krijgt een torenhoge boete mocht je het toch in je hoofd halen, dus sloegen we al die beelden op in ons hoofd.
Toen het licht op zijn mooiste was, stopten we bij de Godafos waterval. We waren praktisch alleen. Ik vroeg me af hoe snel je aan je einde zou komen en dacht dat waarschijnlijk iedereen zich dat daar afvraagt. Het houten huisje waar we de nacht zouden doorbrengen, keek uit op een vulkaan, en die avond zouden we ons in het warme water van Myvatn laten zakken. 

A vertelde L dat het hier een must was om eerst naakt te douchen en dan pas je zwempak aan te doen en dat er vaak iemand stond te controleren. Ze praatte eindeloos op haar in. L moest doen alsof ze iemand anders was, het ultravlug afhandelen en dan zou het allemaal wel loslopen. De ervaring van de bron was te mooi om te laten schieten. Ik begreep het probleem niet goed en vroeg of het een gemengde douche was. Dat was het niet. Toen kwam er een discussie op gang over het al dan niet hygiënisch zijn van badkleding. 'That's not the point, they want you to wash your bits.' Ik vond dat mooi klinken, maar L zag het allemaal niet zitten, en toen ze het instructiebord zag wist ze dat het menens was. Ze ging dapper onder de douche staan. 
Het water was veel kouder dan normaal vanwege de storm van gisteren, dus belandden we al na twintig minuten in een stenen voederbak waar het wel fijn toeven was, al was het maar om de mensen die we er leerden kennen. Het was onbewolkt, de sterrenhemel oneindig mooi. Nu alleen nog Noorderlicht. Dat kregen we niet vanuit het water, maar op het moment dat we weer buiten stonden. Ik zag wederom fantastisch Noorderlicht. Wit. We reden terug naar ons hotel en daar ging het onverminderd door. Het enige was dat de anderen bleven beweren dat het groen was. En dat was het niet. Een vleugje, op zijn hoogst. Nu begreep ik de extatische sms'jes van A beter. Nadat ik met het mes op de keel de anderen vroeg of zij dat werkelijk groen konden noemen, gaven ze toe, al was het pas na een uitgebreide verhandeling over het verschil in opnemen van licht van diverse ogen en de actuele kleurervaring. Ze zeiden dat ze groen verwachtten, dus dat het dan zo was. Aha!
​Volgens mij is groen Noorderlicht de allergrootste toeristische leugen die er maar bestaat. 

We hadden alles geregeld. Ik zou met R&S naar M die in Akureyri een exhibition had, daar overnachten, de volgende dag lunchen met A die haar vrienden dan had opgehaald van het vliegveld, doorrijden naar Myvatn om daar in een natuurlijke warme bron te gaan zitten. Ik zou alleen terug naar Akureyri, daar nog een nacht blijven, de stad bekijken en dan samen met M met de auto terug naar het afgesloten leven.
Ik verheugde me. 
Gisteren kregen we weer een stormwaarschuwing. Door de ervaring van de laatste keer, nam ik die niet geheel serieus. Maar M, die gisteren al de bergpas overstak, berichtte dat het doodeng was geweest. Door de sneeuw had hij geen idee gehad van waar hij reed. De locals hier zeiden dat we er niet eens over mochten piekeren. Als je halverwege was en de storm zou opsteken, kon je geen kant op. De huurauto werd afgezegd. 
Vandaag is de enige rondweg van IJsland helemaal afgesloten. Overal berichten dat je niet de weg op mag. De gereserveerde taxi voor de vrienden van A belde af. Wilde de reservering zelfs niet opschorten tot de wegen begaanbaar zouden zijn.
Toch is dat nu heel lastig voor te stellen. Hier in ons altijd vrolijke, mooie, lieflijke Skagaströnd staat zelfs geen zuchtje wind.   

Het is de running gag aan het worden. Het Noorderlicht en ik.
De allereerste avond in Reykjavik was ik zo dodelijk moe dat ik- ondanks de Chinees die me verzekerde dat ze er waren, en ik 'alleen maar' naar het strand moest lopen om ze te zien - dacht: ik ben hier twee maanden, dat komt wel goed, met ergens in mijn achterhoofd: stel je voor dat ik hier spijt van ga krijgen...
De tweede keer zat ik in de studio te lezen, kwam er een groepje binnen. Prachtig Noorderlicht! Ga kijken. Alleen maar het heuveltje op. Ik ging alleen maar het heuveltje op. Stond er een kwartier. Niks te zien. Ach, dat zou wel goed komen, zeiden ze. 
De keer daarop zag ik alleen maar een groene bal en iets wat op wolken leek. Het ging de goede kant op.
De vierde keer kreeg ik een sms toen ik al in bed lag. Binnen 3 minuten stond ik aangekleed buiten. Ze waren ze volop aanwezig: zwierende zwaaiende stroken door de lucht. Indrukwekkend. Maar: wit. B en ik wachtten op het veranderen van kleur, maar er gebeurde niks. Daarna kreeg ik de foto's (zie hieronder) en de verhalen van de mensen die in de studio hadden gezeten, tien minuten verderop. Echt zoals je in films ziet. De hele lucht vol in beweging, en het hield maar niet op. Dus vroegen wij ons allemaal af hoe dat kon, of de lokatie mee zou spelen, enz. Ik had nog nooit van wit Noorderlicht gehoord. A had me pas na een half uur ge-smst, dus daar kon het aan gelegen hebben. En nog later reconstrueerden we dat het opnieuw was opgelaaid nadat we naar binnen waren gegaan...

Gisteravond liep ik van de studio naar huis, en daar waren ze weer. Oneindig veel slierten wit in de lucht. Gewoon wachten, sms'te A, ze worden wel sterker, dus groen. Ik wachtte, liep rondjes bij ons huis om zoveel mogelijk het licht van de lantaarns te vermijden. Toen richting de heuvel, maar daar durfde ik niet alleen op. En om echt uit te sluiten dat het aan de plek lag - ik twijfelde, dat was natuurlijk onzin, maar toch - liep ik honderd meter richting de studio, zei dan tegen mezelf dat het inderdaad klinklare onzin was, stelde me toen mijn spijt voor als het om een of andere mysterieuze reden, je weet nooit hier in het hoge noorden, werkelijk aan de locatie zou liggen, en ging toen (na 3x heen en toch weer terug) in de gierende wind weer helemaal terug. Daar stond A met haar camera de meest schitterende beelden vast te leggen. Hartstikke groen. En met het blote oog hartstikke wit. 
Ik weer naar huis. Ze beloofde dat ze weer zou sms'en als er groen met het blote oog te zien was. 
En precies door dat berichtje sliep ik heen. 

Foto: Alyson Jackson

A en ik zijn door dolle dat we het rijk voor onszelf hebben. A heeft twee Engelsen uitgenodigd voor het eten van een traditionele lamsschotel. Ik mocht me niet met het eten bemoeien, en dat was prettig. Ik deed de sfeer. Knoopte een vest om de lamp en zette door het hele huis waxinelichtjes en vond de sfeer toen op en top in orde. 
Gesteun uit de keuken. De lam rook verdacht. Misschien was dat lam wel helemaal geen lam. Ik heb me al diverse keren in producten vergist, ze doen hier niet aan Engelse labels, laat staan bereidingsinstructies. Ik werd naar de keuken geordonneerd. Er zat een rollade-netje om het beest. Ik vond het er niet verdacht uitzien, maar A vertrouwde het nog steeds niet. Uiteindelijk knipte ze het eraf en deed het beest in de oven. 
Behalve de sfeer behouden, moest ik nu opeens google translate inzetten om te zien wat ze precies had gekocht. Uit het eerste woord kwam 'alcoholische' ik zweer het! En dan berg. Maar het laatste woord wist mijn translate niet. Ik vond het overtuigend genoeg. Een lam of berggeit met drank erin. Prima. Gewoon doorgaan. Maar A zette een nood-oproep op de Skagaströndpagina, intussen probeerde ze haar IJslandse kennis te bereiken. Die vertelde dat het lam was en dat het de bedoeling was het beest te koken.
Het netje moest weer aan, we worstelden het beest er weer in, en gooiden het in een pan met water. Het begon onbedaarlijk te stinken en A werd steeds kwader. De avond was voor haar al verpest. Voor mij begon hij pas. Toen volgde er antwoord op haar oproep. Het was lam die eindeloos boven uitwerpselen had gehangen om op smaak te komen en was gerookt. A wilde weten of het ondanks de geur te eten was. Het was een werkelijke IJslandse specialiteit. Er begon me iets te dagen. Ik had het gegeten, het zag er op de schaal heel lekker uit, maar ik vond het echt niet te hachelen. Veel te sterk.
A twijfelde geen seconde, pakte de pan zette hem buiten en verdween naar de supermarkt om een veilige kip te kopen. Intussen moest ik de geur zien te verdrijven.

Ik zou meegaan op een meerdaags uitje met een aantal mensen. Hoe dichterbij het kwam hoe meer ik besefte dat de combinatie van kunstenaars in één auto gedurende drie dagen, niet het slimste was om te doen. Ik zei weer af. 
Een andere reden was om even verlost te zijn van de geestverschijning van B die zelfs door de muren heen haar invloed kan doen gelden. A en ik hadden het al over een feestmaal - lam in de oven - compleet met gasten uit het andere huis. 

Het begon ermee dat B, helemaal klaar om om tien uur te vertrekken, niet werd opgehaald. Ze wist niet dat de andere twee de avond ervoor hadden zitten zuipen en nu met kater en al in een onverschillige bui verkeerden. Om twaalf uur kwamen ze aan. Ze reden om half een weg. 
Binnen een half uur na hun vertrek stroomden de sms'jes binnen.
Het eerste: 'uuuuuggggghhhhhh.'
Het tweede: 'B is een tweede L!'
L had de maand ervoor iedereen geterroriseerd met haar passief agressief gedrag. Uiteindelijk was zij vier dagen voortijdig vertrokken. 
A en ik werden ongerust. B zou toch niet dezelfde dag hier worden afgezet zodat wij weer op kousenvoeten door het huis moesten?
De volgende sms kwam binnen. B had al vijf keer iets van het roekeloze rijden gezegd, en bam, tijdens het schrijven van de sms kwam de zesde keer.
A en ik keken elkaar aan. A greep haar telefoon en schreef dat ze er het beste van moesten maken. Dat ze dan heus wel meeviel. 
Toen ze het aan mij voorlas, schaterden wij van pret en gingen verder met de voorbereidingen van ons feestmaal. 

                                          MOEILIJK DANSEN VOOR BEGINNERS

We werden op de hoogte gesteld van het feit dat de supermarkt anderhalve dag dicht zou gaan vanwege een verbouwing. Het had heel wat voeten in de aarde, want ook de naam was veranderd. Van Samkaup naar een naam, die als je naar de vertaling kijkt zeer adequaat is: Supermarkt.
De dag van de opening stonden er opeens 8 auto's voor de deur, waar normaal gesproken op z'n hoogst 1 te vinden is. Er heerste opwinding onder de kunstenaars. We gingen met z'n allen om 12 uur kijken. Er was taart en koffie. Er waren nieuwe producten. Er waren opeens twee kassa's en balkjes om de spullen van de volgende klant te scheiden. Er waren klanten.
Toen we terugliepen zei A: 'That's what I love about this place. They get excited over a supermarket.'
J: 'I'm here for just two weeks, and Í get excited over the supermarket.'

Door een gezamenlijke kennis werd ik aan de Nederlandse D, die hier nog geen uur rijden vandaan zit, gekoppeld. D had mijn FB-bericht gelezen over de afschuwelijk slechte wijn en berichtte me opgewekt dat zij wel hele goede wijn in huis hadden, trouwens, dat huis was toch heel groot, waarom bleef ik niet logeren. Konden we in het bubbelbad goede wijn drinken.
Ik aarzelde geen seconde.
Ze kwam me halen en we waren allebei erg opgetogen over het initiatief. Ik werd in haar familie opgenomen - ze heeft de meest geweldig leuke kinderen en vriend. We mestten stallen uit, kamden manen, vingen wat paarden van het land en ik reed voor het eerst op een IJslandse paard dat over een vierde versnelling beschikt.
Het klikte enorm en we tetterden de hele dag tegen elkaar op. 's avonds kreeg ze een smsje van een vriend: Hoe is het met die vrouw?
Met die vrouw zelf was het heel erg goed, maar dat was de vraag niet. Een aantal mensen in haar omgeving had zich afgevraagd of ze er wel verstandig aan deed een onbekende meteen te logeren te vragen. D had geen seconde getwijfeld.

Het is zover. Stront in het kippenhok. 
Ik deel een zeer gehorig huis met de Engelse A en de Amerikaanse B. Toen we twee weken geleden hier introkken deed B overal waar ze geweest was het licht uit. Ook al waren wij op. Dat werd als niet zo gezellig ervaren door A en mij. Dat konden we haar min of meer afleren.
Daarna was er de kwestie van het doucheraam. Volgens B kon iedereen naar binnen kijken. Wat niet zo was. B plakte een tekening op het raam tot ontsteltenis van A die graag naar buiten kijkt tijdens het douchen. Maar... als dat de enige onzin was, dan zou ze het wel accepteren. Maar het was niet het enige, want er was ook nog de kwestie met de sleutel. Hier kan je alles openlaten, iedereen doet het, er wordt niet gestolen. Maak dat iemand uit Brooklyn wijs. De deur moest en zou op slot. Tot ergernis van A, die wil met tassen boodschappen of al haar fotospullen gewoon de voordeur open kunnen doen. 
Ik zweefde met mijn uitgebalanceerde karakterstructuur lekker tussen beide vrouwen door, had eigenlijk nergens last van. Behalve van het feit dat als B 's avonds laat binnenkomt ze linea recta in haar eenpersoonskamertje verdwijnt en ze zelfs niet een paar minuten bij ons komt staan om even iets van sociaal verkeer onder de knie te krijgen.

Gisteren zaten A en ik gezellig aan de Gin/Tonic toen B thuiskwam. De gang is tegenover haar kamer, dus ze liep rechtdoor, zei wel 'hallo' en antwoordde ook nog wel op de vraag van A of alles goed ging. Maar verdween. A en ik keken elkaar aan, trokken even onze schouders op en kletsen door op iets zachtere geluidssterkte.
Na een kwartier kwam B naar buiten. Of er niet een quiet time ingesteld kon worden. Vanaf 12 uur 's nachts. Ik dacht, och ja, ze heeft last van ons, ik begrijp het wel, maar trok gelukkig mijn mond niet open. A wel. Die vertelde heel rustig dat ze daar niet aan begon, haar ritme was zo anders, zij kwam vaak pas om 12 uur thuis en dan wilde ze niet gedwongen worden haar mond te houden. Trouwens B kwam ook heel vaak midden in de nacht thuis, dus ze zag het nut er niet van in. 
Maar B had ook last van A in de ochtenden, want deze ochtend nog had A om tien uur zitten bellen. Toen wist ik zeker dat ik me nergens in moest mengen.
A stelde oordoppen voor. Maar dat ging niet want dan hoorde B haar hart. Ze wilde quiet time, ook als we er misschien alledrie waren en nog in de zitkamer zouden zitten.
Ik vond de eisen overmoedig worden. 
A begon nergens aan. Maar was welwillend en leidde het gesprek voortreffelijk. Ze nam haar serieus, maar gaf nergens toe. Behalve dan dat er na 12 uur door ons gefluisterd zou worden.
Toen B in haar kamer verdween keek ze me aan. 'Hoeveel uur slaap heeft iemand nodig, toch geen 11, of wel?
We fluisterden ons de nacht door. Om 2 uur gingen we slapen. Vanmorgen zaten we om 9 uur koffie te drinken en te fluisteren. Ik althans. Maar A keek op haar horloge en vond dat de ochtend was begonnen. Ruimschoots. 
B kwam uit haar kamer, zei wel liefelijk goedemorgen, maar de onderstroom maakte mijn haar aan het wapperen. Ze begon haar dagelijkse oefeningen te doen in de zitkamer. Op muziek. En dat zijn alleen maar zeer christelijke teksten met veel god, begrip en naastenliefde. 

Na de storm was het onwerkelijk stil, geen zuchtje wind. Dus gingen we zwemmen. De Ierse was gelukkig. Ze had maar liefst twee medestanders gevonden en iemand die het gebeuren zou vastleggen. We liepen met ijsmutsen op, ook al was het 7 graden.
Door de keien konden we moeilijk lopen. In ieder geval niet op de gracieuze manier die we voor ogen hadden. Voor het diep genoeg was om plat te liggen waren mijn voeten al bevroren, maar verder was het niet echt koud. We lagen een beetje te spartelen, met onze buiken op de keien. Een interessant gezicht. Van plezier begon de zon te schijnen. Het licht was onwaarschijnlijk mooi. Toen we met z'n allen weer - heroïsch - op het strand stonden, kwam L met haar zwemtas aan. Zij wilde ook meedoen. Dus kleedde de Ierse zich weer uit en ging nog een keer. Alsof het niets was. Daarna gingen we Gin drinken en toasten op hoe stoer we waren. Dat was niet eens het mooiste moment. 

Of ik even model wilde zitten om te zien of het licht goed was. Ik wilde wel. Een gezellige pauze. Komt er op neer dat ik aan het einde van de shoot, die in no time voorbij was, meer dan 50 foto's van mezelf heb. 
Fotograaf nodig? Alyson Jackson