illustratie

De zon schijnt opeens de hele dag. Dat is een groot verschil met de afgelopen weken, toen was de zon op z'n hoogst twee uur per dag te zien. Dus stapten M en ik op de mountainbikes zonder remmen en reden de berg op. Hoe verder we kwamen hoe dikker het pak sneeuw. We lieten de fietsen in de sneeuw liggen en volgden de rivier die zo'n twintig meter onder ons stroomde. Intussen namen we het leven even door. Dat was verhelderend. 
Terug moesten we de berg natuurlijk ook weer af. Er lag ijs. We stapten toch op. Met mijn voet over het ijs probeerde ik vaart te minderen. Het hielp niet veel en ik vond het eng. Achter me hoorde ik M joelen en schreeuwen. Ik dacht fuck it, niets meer tegenhouden, en vloog naar beneden, maar ik kon me beter concentreren op het vermijden van ijsrichels en het gekke was dat ik opeens niet meer bang was. Snelle conclusie: nooit afremmen. Het ging onwaarschijnlijk hard. Maar het zette meteen kracht bij het gesprek dat we even daarvoor voerden.