De lucht was zo wonderbaarlijk donker en licht tegelijk dat ik na het eten de fiets pakte met de opdracht elke straat die ik niet kende in te gaan.
Toen ik net op mijn boot woonde, maakte ik elke dag een wandeling van een uur, elke keer een andere actieradius, geweldig om te doen, zo leer je alle achterafstraatjes kennen. 
Dus het werd lastig. Maar ik telde straten waar ik lang niet was geweest ook mee. Dat betekende dit keer de hele Plantage Muidergracht afrijden, en niet rechtsaf slaan naar het Sarphatihuis. De Muidergracht doe ik soms met de kajak, maar de straat geeft een heel ander beeld. Nu met de stilte - die in de lucht hangt, die op straat heerst - helemaal. Wat een wonderbaarlijk mooie stad hebben we toch. Doordat ik niet op voetgangers, auto's, fietsers hoefde te letten, kon ik nog meer dan anders naar boven kijken. Torentjes, uitbouwtjes, verborgen dakterrassen, alles registreerde ik, alsof mijn blik scherper was afgesteld. 
De schemer viel in. 
Bij de Alexanderpoort bedacht ik me opeens dat ik het gebied tussen de Linnaeusstraat en het spoor, bij Q-Factory wilde ontdekken. Dat ken ik nog niet goed. Ik reed onmiddellijk tegen de straat Eldorado aan. 
Overal hebben bewoners potten met bloemen en geveltuintjes. Door naar Linnaeusparkweg, waar je alle auto's wilt bannen. Wat een straat. Hier en daar al verlichte ramen. De mensen hebben er boekenkasten van vloer tot plafond, ik trof drie mensen lezend aan op de bank. Een van mijn korte verhalen speelt zich in deze buurt af. Misschien woont mijn fictieve hoofdpersoon, een jonge minnares die bezocht wordt door de vrouw van, er intussen wel echt. Op het plein met de geelbruine steentjes ga ik op een bank zitten, bij de fontein. Ik dacht nogmaals: liever nooit meer gasten op mijn boot als we deze stilte kunnen behouden.

Toch lekker, zo'n dagje regen. Geen ontembaar verlangen om die buiten door te brengen - geluk is een contrastgevoel - maar eindelijk eens stil te staan bij wat er gedaan moet worden. Mijn lijst is eindeloos. 
Uiteindelijk heb ik één to do half kunnen afstrepen. 

In de boekhandel is het een komen en gaan van mensen die komen vertellen hoe erg ze de boekhandelaar en zijn toko zullen missen. Flessen wijn, taarten, port en veel lieve briefjes. 
Daartussendoor gaat het werk gewoon door. Met de bijbehorende bejegening. Een vrouw wilde het boek uit de etalage: Moszkowicz. 'Die oplichter?!' brulde de boekhandelaar. Al bij het eerste woord sprong ik op en zei ik extra hard, 'Ja, goed boek, hebben we speciaal ingekocht.'
Ze koos nog een boek uit.
'Hele goede keuze' werd er vanachter de computer gemompeld. 
'O, deze wel?' vroeg de vrouw beduusd. 
Het kan dat de boekhandelaar wat tegenwicht wilde geven aan alle mooie flessen en briefjes van de vaste klanten. Het werd hem waarschijnlijk allemaal wat te veel.
Toen een aardige mevrouw kwam vertellen dat haar man zijn broer kende en daar even op in ging, reageerde hij met: 'Enzovoorts, enzovoorts.'
Ik hield mijn hart vast. Hier kon ik echt niets anders van maken. 
Heel stilletjes verliet de vrouw de winkel. ​

Wat een luxe om een tuin te hebben. En dan niet zo maar een, maar eentje van 320 m2. Dat is groot, dat is veel, dat is een paradijs op zich. Als ik onkruid sta te wieden of voor de zoveelste keer een plant verplaats, denk ik vaak aan hoe het zou zijn als ik deze tuin niet had. Dat denk ik al in de niet-C-tijd, hij hielp me de chemo door, maar nu helemaal. Vandaag, op deze Koningblijftbinnendag, waren alle buren er. Dat betekent koffie met W in de zon, even langs een bloeiende, tja, wat is dat nu eigenlijk, lopen, via R terug, die weet alles, het blijkt een acacia, rommelen in mijn tuin, naar andere R die een waterlelie voor me heeft, vijver van de bagger ontdoen, wat lezen, dan toch nog maar even het ingestorte kunstwerk weghalen, en dan ook maar meteen die sprieten die eronder groeiden zodat de gunnera alle ruimte krijgt. En nu, half zeven, in de laatste sprieten zon - de verandering trekt langzaam op - eten en wederom gelukkig zijn met mijn tuin en alles wat daarbij hoort. 

Iedereen heeft zijn eigen Coronalijstje. Maar alleen als niemand in de directe omgeving is overleden. 
Mijn lijstje, waar ik niet te vaak op mag kijken. 
8 april: mijn zus die ik twee jaar niet zag, zou vanuit Amerika een maand bij ons zou zijn. 
11 april: de Mattheus, met de complete familie dit keer. 
13 april: mijn verjaardag, diner voor 13, inclusief zus. 
17 april: lang weekend Oirschot met de hele familie. Inclusief de Amerikaanse kinderen en partners van mijn zus. 
Alle lessen die ik zou geven aan 'mijn' kinderen, die ik mis. 
Alle lessen die ik zou krijgen met mijn studiegenoten, die ik mis. 
Gasten die op de boot zouden verblijven, inkomen dat ik mis.
Vanaf 19 maart: Vergaderingen boekwinkelfeestcommissie: gezelligheid, drank en geniale ideeën. 
8 mei: afscheidsfeest boekwinkel. 
3 juli: camino Del Norte en de niet-ex-schoonouders die ik daarvoor/daarna wilde bezoeken.  

Ik houd mijn dagen goed door als vrijwilliger met veel plezier in boekwinkel Schimmelpennink te staan, al is de aanleiding een treurige. Hij houdt ermee op. Niet vanwege de C, maar omdat mensen te veel bij bol kopen. 
De klanten zijn van een speciaal soort. Het soort dat tegen een stootje kan. De boekhandelaar begroet ze regelmatig met: 'Wat kom je doen?!' Mensen met een verkeerd aura worden überhaupt niet gegroet. 
Het is met alle korting die gegeven wordt, redelijk druk. Ik sta in de keuken als ik de boekhandelaar hoor zeggen: 'Als ik iets kan doen...Hoor je dat, Caroline? Ik zit enorm in de dienstbaarheidcurve.'

Je zou denken dat ik met al die weken binnenzitten intussen een boek af heb, een voorjaarsschoonmaak achter de rug, de hele Russische Bibliotheek uit, een portefeuille vol workshops, studieopdrachten bijgewerkt, PR-materiaal gemaakt, website gebouwd, verslagen geschreven, elke dag minimaal één blog geschreven.  
Mijn tuin is mooier dan ooit.
Verder kijk ik in verbazing om. Wat deed ik met die zeeën van tijd. Weg. Door mijn vingers geglipt. 
Ik denk nog regelmatig aan een docent economie die in de eerste les zei dat economie het omgaan met schaarste is. Kies je het ene, dan...
Hij heeft me dat 34 jaar geleden verteld. En godverdegodver wat denk ik daar vaak aan terug. Maar adequaat handelen?

Sinds ik weet dat boekhandel Schimmelpennink stopt, kom ik iedere zaterdag op de nazit, waar ik voorheen een keer in de maand kwam. Het idee dat het binnenkort afgelopen is, maakt me weemoedig. 
De nazit bestaat uit zeven mannen van boven de zestig en ik. Ik word getolereerd als vrouw, geen idee hoe ik dat voor elkaar heb gekregen, want vrouwen werden niet toegelaten. 
De winkel is zo klein dat een nazit met acht man in deze tijd niet gaat. Maar nu het warmer is, doen we wat we altijd doen. De stoep bezetten. Alleen zijn de vierkante meters uitgebreid. Ieder op anderhalve meter van elkaar, leverworst (winkeltraditie) in het midden, en de wereld doornemen. 
Deze keer had B papieren zakken gevouwen, een soort uit de hand gelopen frietzak, daar moffelde hij allerlei ongezonde meuk in. Ieder zijn eigen zak. Geen leverworst. We zaten goed. 

Soms wil ik gewoon niet meebewegen. Ook al heeft het leven mij een aantal keren geleerd dat dat de beste strategie is. Sla Epictetus er maar op na: "Niet de dingen zelf maken de mensen van streek, maar hun denkbeelden erover."
Soms lukt het niet. Soms verdrink ik in: hoe nu verder, thuiswerken in eenzaamheid met al die verdomde online tools die me ter beschikking staan, maar die ik helemaal niet wil inzetten, ouders die allebei boven de tachtig zijn en heel duidelijk aangeven: liever contact en risico lopen dan armoedig achter glas staan te wuiven, het werken met kinderen waar een fysieke aanwezigheid een voorwaarde is om het vak uit te oefenen op een manier die ik voor ogen heb, en het daten. Op anderhalve meter de koffer in? 
Ik wil gillen, brullen, schreeuwen: tot hier en niet verder. Als de ouderen al zeggen: liever aangeraakt en contact, tot de dood er eventueel nogal rap op volgt...  
Ik weet dat ik mensen nodig heb. Vrienden, vreemden, geliefden, familie. Dat het gaat om delen. Dat kan inderdaad op anderhalve meter afstand. Maar niet te lang. En niet te vaak. 

Vandaag kwam ik erachter dat ik een gehaaide commerciële slijmerd ben.
Schimmelpennink, de leukste boekwinkel van Amsterdam, stopt ermee, de opheffingsuitverkoop is begonnen. Dus stond ik de boekhandelaar bij om het geheel iets minder treurig te maken. Omdat ik er toch was en ik al een tijd niet heb hoeven presteren, ontwaakte er iets ongekends in mij.
Het middenstandssyndroom. 
Ik haalde de Russische bibliotheek uit de kast en zette het in de etalage. Bingo. Binnen een uur wilde een klant er twee. Ik feliciteerde hem met zijn aankoop 'Want ze gaan als warme broodjes...' De man verliet uiterst tevreden de winkel. Ik vulde de etalage vrolijk fluitend aan met een achtergehouden voorraad. 
Later op de middag kwam er weer iemand die een exemplaar wilde bekijken. 
'U bent net op tijd, wat een geluk, welke wilt u allemaal inzien?'
Hij ging er met vier onder zijn arm de winkel uit, vergezeld met mijn complimenten. 
De boekhandelaar trok een wenkbrauw op. 
Ik maakte nog snel even een thematafel Oorlog, haalde alle verzamelde gedichten uit de kast en groepeerde die rond de kassa. Een indrukwekkende verzameling, komt dat zien, en veegde nog een andere tafel schoon om klassieke meesterwerken de ruimte te geven. 
Kom maar langs. We zijn er. Nog even. En ik complimenteer je met elke gevonden schat, want je had echt geen uur later moeten komen...