De kunstenaar zou soep maken en het zou gezellig worden want zijn houtkachel was al aan. Dat klonk aanlokkelijk. De temperatuur in de kamer was 26. De kunstenaar vond het nogal meevallen. Hij had het van de week al boven de 30 gehad. Een raam open? Weet je het zeker?

We eten een keer per jaar met een oud clubje van de spierfabriek. De aftrap was op de boot. C was vroeg en hij wilde weten of ik het inderdaad in mijn hoofd had gehaald rondjes in de gracht te zwemmen, toen.
Ik gaf toe. In de maanden november, december 2014 zwom ik elke dag op en neer langs mijn boot en vond het nog leuk ook. Dat vond C nog het allermoeilijkste te bevatten. Zwemmen, ala, maar niet toegeven dat je gestoord was, nee. 

We reden naar Culemborg met achterin de bak 420 exemplaren van Waantje. Bij het Centraal Boekhuis stonden we vertwijfeld voor de slagboom. We misten de bravoure van vrachtwagenchauffeurs.
Toen draaide de intercompaal uit zichzelf naar het raam toe. We waren zichtbaar op een van de schermen bij de balie. Dat geeft me altijd een vervreemdend gevoel. Dat ik weet dat ik bekeken word, maar ik niet weet vanuit welke hoek en door wie. En of ik al dan niet vriendelijk moet lachen naar de onzichtbare.
De slagbomen gingen traag omhoog. Alsof die toch nog aarzelde. 

We reden om de gigantische loodsen heen. Ontelbare boeken. Niet aan denken. Doen alsof mijn boek zich tussen al die andere niet hopeloos verloren zou voelen. 
Het laadluik was op schouderhoogte. Wij tilden 14 dozen a 20 kilo per stuk naar binnen. Of we koffie wilden. Ik had al ja gezegd toen ik W's gezicht zag, maar ik wilde wat bonden met de mannen van het magazijn om te zorgen dat Waantje met zorg behandeld werd.
We mochten koffie uit de automaat. 'Dat wordt smerig,' mompelde W en gooide vervolgens zijn eigen beker over de grond en automaat. Per ongeluk. 
Hij dweilde alsof zijn leven er van afhing. 
De koffie was smerig.
Er was helemaal niemand om mee te bonden.

Licht en vrolijk
Ondanks het zware onderwerp, is de toon van Waantje krijgt de knarser licht en vrolijk. De grappige personages, het fictieve dorpje waar alles zich afspeelt, de verzonnen woorden en prachtige illustraties van Ymke Hemminga dragen daar zeker aan bij. Kinderen steken ongemerkt van alles op over kanker en hoe het voelt om ziek te zijn, maar het is absoluut geen treurig of saai schoolboek vol uitleg. Ook fijn: er is gekozen voor een lettertype dat ontwikkeld is voor mensen met dyslexie. Het is een prachtig, troostrijk en tegelijk leerzaam cadeau, zowel voor kinderen met kanker als voor hun gezonde leeftijdsgenootjes.

Lees de hele recensie op: Gezondheidsnet. En maak kans op een boek!

Het loopt allemaal door elkaar. De vriendin van W&B die de behandelingen heeft gestaakt - het afscheid nemen - vriendin D die in het experimentele traject is beland en de documentaire van Timmermans die ik kijk terwijl ik met D app.
Het komt allemaal op hetzelfde neer. En dat is: doe gvd wat je kunt, op microschaal, het kan me niet schelen, help je buren, een vriend, je oma, doe het. Gebruik je talenten. Zet je liefde in.   

Een mooie bespreking van Waantje op Gezondheidsnet

De voodoo-voodoo actie van S werkte. Mijn MBP reageerde positief op zijn rijst-retreat. Al gaf hij nu een intimiderend vraagteken. Ik fietste snel naar S.
​S nam de MPB onder zijn arm en verdween naar achter. Ik wachtte. Ik had alle vertrouwen. 
S kwam terug. Hij schudde zijn hoofd.  

Waarom plaats Amsterdam geen stoplichten hoek Singel Haarlemmerstraat?
Ga er vijf minuten staan. Dan weet je het. 
Ga er om 17.30 staan. Dan wil je bommen gooien. Wat voor inborst je ook hebt.  

De blog van Liedeke...

Ik was te gast bij zes kinderen met niet-aangeboren hersenletsel om te praten over Waantje. Dat doe ik sowieso graag, maar nu was ik tijdens het handjes schudden al verliefd.
We zaten met z'n allen aan een ovale tafel en ik begon met mijn anamnese en daar weefde ik Waantje tussendoor. Het werd een intens en vrolijk gesprek waarbij we over en weer ervaringen uitwisselden over vieze zuurstofkapjes, enge puncties, angst en boos zijn, blauwe chemo en geschreven fantasieverhalen gebaseerd op werkelijkheid.
Ik vertelde over Witjas Stethos die erg van bloed en opereren houdt. Een jongetje vond dat héél erg vies! Vies uitgesproken als vieszz. Ze hadden bij hem de kanker uit zijn achterhoofd gehaald. Echt smerig! Hij legde zijn hoofd op tafel, streek zijn haar weg en liet zijn buurmeisje zien waar het mes zijn hoofd in was gegaan. Zij reageerde heel enthousiast. Het was op precies dezelfde plek als bij haar!
Een ander jongetje vroeg zich af of ik niet een boek kon schrijven over epilepsie. Hij had een aanval van zeven uur gehad. 'Dat is wel heel erg lang,' reageerde ik. Hij, met rode blosjes: 'Ja. Ik was bijna dood.' Toen ik zei dat het dan toch beter was als hij zelf dat boek zou schrijven, knikte hij kort. Dat zou hij doen. 
Na afloop hoorde ik dat het de allereerste keer was dat hij over zijn ziekte had gesproken. 

Ik ben oude notitieboekjes aan het doorwerken op bruikbare delen voor mijn nieuwe roman. De opdracht tijdens de schrijftraining (2001) was: Schrijf over een vulkaan. 
Ergens los schreef ik het zinnetje: Binnenin moet je kijken
​En op de volgende pagina: 

Ga over de rand, roep je eigen naam.
Komt hij terug?
In lagen vuur gewikkeld, verkoold, vergruisd misschien, of toch
​in zacht oranje vlammen?
Ga liggen en roep. 
Jouw naam zal nooit meer de klank hebben die jij er zo graag in hoort. Jouw naam zal nooit meer de jouwe zijn. Ga liggen. Daar. 
En gil. 

Het bouwsel moest worden opgehaald. Ik had wind tegen.
In Kinderstad was ik optimistisch en schatte het verkeerd in. De taart paste niet in de bak voor op mijn fiets. 
Ik zette hem schuin. 
De toren viel eraf. Dat was bij de eerste stoplichten. 
Ik splitste het geheel in twee. 
De wind was wéér tegen. 
In de Spiegelstraat viel het boek eruit. Een fietser wachtte beschermend tot ik het van straat had gevist.  
En bij aankomst viel de rest van de fragiele elementen er af. 

S had geadviseerd de MPB in een zak met rijst te stoppen en dan te wachten op wederopstanding. Gisteren opende ik de vuilniszak en probeerde... Hij startte weer op! Alleen bleef hij daarna een foutmelding geven, dus stopte ik hem nog eens lekker in. 

Ik heb DWDD gemist, maar kijk de herhaling. Tijdens het gesprek over Boudewijn Buch zie ik kwetsbaarheid. Sinds lange tijd zie ik MvN niet vanuit  verplichting - en vermoeidheid die zijn vak met zich meebrengt - reageren, maar vanuit zijn hart.
Dat denk ik te zien.
En omdat ik dat denk te zien, denk ik ook dat we met z'n allen moeten volgen. Praten vanuit ons hart. Vanuit onze verontwaardiging. Teleurstelling. In ieder geval zo dat de ander precies weet wat hij/zij aan ons heeft. En dan kan het misschien zijn zoals het moet zijn. Dat de ander, de rest, 'zij', niet verbaasd is/zijn wat er op een gegeven moment allemaal naar boven komt.