De kunstenaar zou soep maken en het zou gezellig worden want zijn houtkachel was al aan. Dat klonk aanlokkelijk. De temperatuur in de kamer was 26. De kunstenaar vond het nogal meevallen. Hij had het van de week al boven de 30 gehad. Een raam open? Weet je het zeker?

We eten een keer per jaar met een oud clubje van de spierfabriek. De aftrap was op de boot. C was vroeg en hij wilde weten of ik het inderdaad in mijn hoofd had gehaald rondjes in de gracht te zwemmen, toen.
Ik gaf toe. In de maanden november, december 2014 zwom ik elke dag op en neer langs mijn boot en vond het nog leuk ook. Dat vond C nog het allermoeilijkste te bevatten. Zwemmen, ala, maar niet toegeven dat je gestoord was, nee. 

We reden naar Culemborg met achterin de bak 420 exemplaren van Waantje. Bij het Centraal Boekhuis stonden we vertwijfeld voor de slagboom. We misten de bravoure van vrachtwagenchauffeurs.
Toen draaide de intercompaal uit zichzelf naar het raam toe. We waren zichtbaar op een van de schermen bij de balie. Dat geeft me altijd een vervreemdend gevoel. Dat ik weet dat ik bekeken word, maar ik niet weet vanuit welke hoek en door wie. En of ik al dan niet vriendelijk moet lachen naar de onzichtbare.
De slagbomen gingen traag omhoog. Alsof die toch nog aarzelde. 

We reden om de gigantische loodsen heen. Ontelbare boeken. Niet aan denken. Doen alsof mijn boek zich tussen al die andere niet hopeloos verloren zou voelen. 
Het laadluik was op schouderhoogte. Wij tilden 14 dozen a 20 kilo per stuk naar binnen. Of we koffie wilden. Ik had al ja gezegd toen ik W's gezicht zag, maar ik wilde wat bonden met de mannen van het magazijn om te zorgen dat Waantje met zorg behandeld werd.
We mochten koffie uit de automaat. 'Dat wordt smerig,' mompelde W en gooide vervolgens zijn eigen beker over de grond en automaat. Per ongeluk. 
Hij dweilde alsof zijn leven er van afhing. 
De koffie was smerig.
Er was helemaal niemand om mee te bonden.

Licht en vrolijk
Ondanks het zware onderwerp, is de toon van Waantje krijgt de knarser licht en vrolijk. De grappige personages, het fictieve dorpje waar alles zich afspeelt, de verzonnen woorden en prachtige illustraties van Ymke Hemminga dragen daar zeker aan bij. Kinderen steken ongemerkt van alles op over kanker en hoe het voelt om ziek te zijn, maar het is absoluut geen treurig of saai schoolboek vol uitleg. Ook fijn: er is gekozen voor een lettertype dat ontwikkeld is voor mensen met dyslexie. Het is een prachtig, troostrijk en tegelijk leerzaam cadeau, zowel voor kinderen met kanker als voor hun gezonde leeftijdsgenootjes.

Lees de hele recensie op: Gezondheidsnet. En maak kans op een boek!

Het loopt allemaal door elkaar. De vriendin van W&B die de behandelingen heeft gestaakt - het afscheid nemen - vriendin D die in het experimentele traject is beland en de documentaire van Timmermans die ik kijk terwijl ik met D app.
Het komt allemaal op hetzelfde neer. En dat is: doe gvd wat je kunt, op microschaal, het kan me niet schelen, help je buren, een vriend, je oma, doe het. Gebruik je talenten. Zet je liefde in.   

Een mooie bespreking van Waantje op Gezondheidsnet

De voodoo-voodoo actie van S werkte. Mijn MBP reageerde positief op zijn rijst-retreat. Al gaf hij nu een intimiderend vraagteken. Ik fietste snel naar S.
​S nam de MPB onder zijn arm en verdween naar achter. Ik wachtte. Ik had alle vertrouwen. 
S kwam terug. Hij schudde zijn hoofd.  

Waarom plaats Amsterdam geen stoplichten hoek Singel Haarlemmerstraat?
Ga er vijf minuten staan. Dan weet je het. 
Ga er om 17.30 staan. Dan wil je bommen gooien. Wat voor inborst je ook hebt.  

De blog van Liedeke...