De ramp in het kort. 
Ik besloot om per dag vijf planken te schuren, zodat ik niet mijn hele inrichting aan de kant hoefde te schuiven, en begon. Het schuren liep niet volgens plan. Bleek dat ik met een hoekjesschuurmachine aan de gang was gegaan. Volgens B moest en zou ik zo'n giga ding moeten huren, was het zo gebeurd. Ik wilde niet. Herinnerde me nog levendig dat ik met zo'n levende stier in handen grote delen van mijn vloer wegschuurde. Onhoudbaar die dingen. B verzekerde me dat ze echt veel beter waren geworden. Ik geloofde hem. 
Dat was de tweede fout. De eerste was dat ik het natuurlijk gewoon volgens mijn eigen plan had moeten doen, maar dan misschien wel met een geschikte schuurmachine. 
Buurman leende me een bandschuurmachine. Werkte goed, behalve dat alles maar dan ook alles onder het stof kwam te zitten (zelfs de muren), en ik alleen mijn boeken had beschermd en ik een waarschuwing kreeg van Big Brother dat ik met de duur en volume van de oortjes zeer spoedig doof zou worden.  
Het duurde tien dagen. Hele dagen schuren. Ik zat in een stofcocon me te verbijten over alle acties. Kwam bij dat ik de vloer niet kon afmaken omdat ik huurders kreeg. Dus kwam de stress dat zij water zouden morsen op de onbewerkte vloer en mijn boot er inmiddels onherkenbaar uitzag. 
Nou ja. Zoiets dus.
En dan laat ik nog weg dat ik ruzie kreeg met B omdat ik de jongen die hij regelde niet inhuurde, hij  me ondanks belofte de schuurmachine ook weer weg te brengen plotseling afhaakte (straf), ik naar Naarden moest om een auto te lenen om de machine in Amsterdam-Noord af te leveren, een bon kreeg (200,-) terwijl ik wel had betaald en ik, om het feest compleet te maken, een verkeerde kleur in de hal gebruikt. 
​Het is nog niet voorbij.

Het is altijd een belevenis om in de tuinwinkel van het complex te staan. Een antropoloog/psychiater/gedragswetenschapper zou er zijn lol op kunnen. Dit keer kwam een man met een stapeltje boeken binnen. Of hij die in de bibliotheek mocht zetten. Dat mocht, mits hij de boeken op alfabet zou plaatsen. 'Natuurlijk,' zei hij, liep de bieb in, gooide de boeken ergens achter een stapel en liep fluitend weer weg. 

We moesten weer afkicken. Lastig als de route te mooi is om te verlaten. We liepen mijmerend door Monschau, dronken kaffee ohne kuchen, namen en passant een ruïne mee en zetten zuchtend het professionele mondkapje op dat nauwelijks lucht doorlaat, maar verplicht is in het Duitse openbaar vervoer.
In Aken liepen we rond en sloten onze dagen af met de perfecte schnitzel. De heimwee kabbelde al. 

Vandaag deden we de derde en mooiste etappe van de Eifelsteig. Ongehoord mooie uitzichten, afwisselend landschap, extreem stijgen en dalen, extreem genieten. Ook van onze suite (groter dan mijn woonboot) met privé-terras met uitzicht op Monchau. We zwommen een rondje en gingen toen naar een van de aanbevolen restaurants en kwamen terecht bij Johan, een Nederlander die drie jaar gezeten had, en daarna toch weer de fout in ging en een aantal maanden zat. Bij de rode wijn kregen we de ins en outs van zijn leven te horen en beseften we dat een mens ook veel kan bereiken met een zero tolerance instelling 'Het zinnetje "Hé ouwe!" triggerde me' en een training in een Indische vechtsport 'Heel simpel, je hand in de aanhechting van zijn arm zetten. Maar snel hè, daar draait het om. Je kan trouwens ook iemand omleggen als je dat bij zijn hart doet.'
Wij knikten opgewekt en namen nog maar eens een slok.  
Simmerath-Monchau 20,7

Onze tocht ging over de heuvels naar het nazi bolwerk Vogelsang. Rekruten werden daar vanaf '34 opgeleid in de Ariosofie. De gebouwen moesten macht en orde uitstralen. Vanuit de verte, staand op een stuwdam konden we de wachttoren al zien. 
Op het grote terras deden we met z'n allen of het de gewoonste zaak van de wereld was hier vette worsten naar binnen te werken en even niet bij het trainingsschema van de Sturmabteilung stil te staan. 
We liepen over het complex en kregen het koud. 
Omdat we niet dezelfde route terug wilden nemen, verdwaalden we hopeloos. Langs een provinciale weg liepen we naast de vangrail op een smalle strook vol brandnetels en distels terwijl de auto's langs ons raasden. Ik met korte broek en hoogtevrees. Één verkeerde stap en we zouden met rugzak en al in de afgrond verdwijnen. Op de navigator zagen we dat we een half uur deden over iets wat in 2 minuten geklaard zou moeten zijn. Niet hoopgevend. Vooral niet toen we de weg nogmaals moesten oversteken omdat de afgrond echt te diep werd en de vangrail te flexibel. Schuin schuifelend tussen bomen met stekels, waarvan er een in P's hand verdween, bikkelden we door. Politie reed langs, deed niets. Het eerste stuk bleek militair oefenterrein en het tweede een stiltegebied waar wilde zwijnen een nare ziekte verspreiden. We negeerden beide borden, vroegen ons even af wat we moesten doen als we beschoten dan wel bestormd werden, kwamen tot de conclusie dat we op z'n minst moesten proberen in een boom te geraken en kwamen uiteindelijk zonder ons te hoeven verweren na uren aan in het hotel.   
 Rurberg-Simmerath 23,6 km

Ondanks het feit dat de treinen staakten, hadden we een perfecte reis. Om 12.00 uur waren we in Heimbach en begonnen vanzelfsprekend met gulaschsuppe en bratwurst. Altijd meedoen met het volk.
Voor de reis had ik al een aantal keer tegen P gezegd dat hij veel te veel meenam. Niet meer dan 7kg herhaalde ik, om vervolgens zelf op zo'n 10 uit te komen. Op het laatste moment vond ik het toch belangrijk om er 's avonds leuk uit te zien en ging mijn laptop - onmisbaar - ook nog mee. Niet handig, zeker niet omdat de vermeende namiddagen waarop ik kon schrijven uitbleven omdat tochten langer waren dan gerekend.
Mijn heup en knie waren niet eens met mijn bewegingsschema. Midden in de nacht werd ik wakker van de pijn. De volgende dag verdwenen de laptop en nette kleding in P's rugzak, en ja, dit was wat ik me herinnerde: met een zwaai de rugzak omdoen en verder niets merken. P droeg ook al het water. 
Het ontbijtbuffet was interessant. Vooral de manier waarop de vrouw een dikke Duitser te woord stond. Hij had al een keer om een dienblad gevraagd, maar niet gekregen, om allerhande lekkernijen, evenmin gekregen en toen hij nog iets op zijn verlanglijstje had en het er niet was uitte hij zijn frustratie. Waarop de vrouw zonder een spier te verrekken zei: 'Sie mekkert schon die ganze Zeit.'
Lekkere onversneden Duitse recht-voor-z'n-raapheid voor 't ontbijt.   
Tocht I: Heimbach-Rurberg 16km

Totdat het alarm van de pomp weer afging. Geen overstroming deze keer, gelukkig. Maar wel een pomp die loeide en een pompman die onbereikbaar was, en het noodnummer dat hij noemde sprong ook meteen op voicemail. Ik dook weer onder de vloer, vloekend deze keer want binnen een paar uur kreeg ik huurders en wat als... haalde de stekker uit het stopcontact en probeerde het noodnummer nog een paar keer. 
Eindelijk werd ik teruggebeld. Ik moest op een groene knop drukken. Er gebeurde niets. Er zou wel iemand langskomen. De pompjongen kroop onder de vloer, verbaasde zich, liep over de rand van mijn boot en koppelde de afvoer los. Er zat een dweil in. 
Begreep ik dan eindelijk het grote schuldgevoel van mijn huurder. 

De pompman had niet alles kunnen herstellen, dus kwam hij nog een keer. Hij herstelde de boel en ging. De pomp werkte, alleen kreeg ik het keukenlicht niet meer aan. Hij kwam terug en herstelde de boel en ging. Toen kreeg ik het keukenlicht niet meer uit. Deze keer moest ik zelf maar onder de vloer kruipen en wat goochelen met wat snoeren, stekkerdozen en niet-werkende stopcontacten. En toen was eindelijk alles allemaal goed.