Met E ging ik borrelen in de Drie Flesjes. Ik veroverde twee krukken te midden van een groep mannen. E zorgde voor de drank. Na wat korenwijn en osseworst wilden we gaan. 
'Je bent lekker verliefd, hè?' zei een van de mannen tegen me. 
'Totaal niet!'
'O, ik dacht dat het heel goed met je ging.'
Inmiddels stond ik met mijn jas aan. 
'Ik heb juist liefde en aandacht nodig.'
Gejoel van de mannen. Mijn jas moest weer uit. Ik keek naar E. Die trok een gezicht dat ik het mocht zeggen. Mijn jas ging uit. Toen volgden er mooie gesprekken en heel veel armen. 

Ik had me erg verheugd op een totaal teruggetrokken Koningsdag op de tuin. Met mijn handen en voeten in de aarde, en 's avonds bijkomen van de rugpijn, maar zeer tevreden rondkijkend naar wat ik die dag allemaal had aangepakt.
Het liep een beetje anders. 
Ik deed redelijk veel, maar er was niemand in het laantje om uit te wisselen hoe fijn het was om hier in de verscholen wereld te zitten. De geluiden die over de tuin waaiden maakten het er niet beter op. Iedereen had het leuk. 
Natuurlijk weet ik dat als ik midden in dat gewoel had gestaan ik doodongelukkig zou zijn geweest, maar ja. Een mens is gemaakt om te verlangen. 
Die ochtend had ik een klein rondje gedaan, om in ieder geval iets van dat gevoel binnen te halen, maar te vroeg. Het was nog niet op gang. Uiteindelijk dacht ik om zes uur dat ik misschien toch even moest gaan kijken hóe leuk anderen het hadden. Maar zonder doel fietst het raar. Dus werd het doel een fles wijn kopen. In west zit een ontzettend leuk café tegenover de AH. Het was niet gierend druk. De mensen leken leuk. De sfeer goed. En ik durfde niet naar binnen.  

Ik mis IJsland. Ik mis het samenwonen, het werken in het mooiste café aan zee, het oversteken naar de oude visfabriek om daar ook even te werken, maar vooral voor meer aanspraak, de G&T's met A, de adembenemende uitstapjes, de gore tieneurowijn, mijn dagelijkse ochtendwandelingen, Skagafreeze en zelfs Quittime is onderdeel van het gemis, zij het marginaal. 
Gelukkig ga ik binnenkort A in Engeland bezoeken, komen mijn huisgenoten O&M&L een nacht in de datsja doorbrengen, ben ik op zoek naar gedeelde kantoorruimte en ga ik nu de volgende Artist in Residency uitzoeken.

Gisteren was het weer roeien geblazen. Ik ben al zo lang uit de sport, dat ik even gemist heb dat het niet meer volstaat met een eenvoudige cursus 1x per week. Nee, dat moet minimaal 2x. Anders komen we natuurlijk nergens. 
We hebben 2 coaches die elkaar afwisselen. Ons was al met een lachje verteld dat ze streng was. De strengste van de club. Ik verheugde me. Alleen al door de tegenstelling met de andere coach.
Die tegenstelling kon niet groter. 
We kregen van te voren te horen wat de bedoeling was. 
We kregen het ook te zien. 
We kregen om de haverklap te horen dat iets tot de essentialia behoorde. 
We kregen persoonlijke aanwijzingen.
We begrepen opeens dat de beweging totaal anders uitgevoerd moest worden dan vorige week.  
We werden gedrild. 
We gingen vooruit. 
We raakten alleen onderkoeld. Dat was het enige. 

Ik haal tegenwoordig allerlei tijden door elkaar. Dus stond ik voor dag en dauw op om me meer dan een uur te vroeg te melden bij de crew van Koffietijd. Het was de bedoeling dat ik er om 09.00 zou zijn in plaats van 08.00. 
Ik kreeg koffie. 

De sfeer was goed in het huis waar de opnamen plaatsvinden, en ik kwam een BN'er tegen, die ik ook persoonlijk kende (PBN'er?), dus verveelde ik me niet. En ik werd weer fijn in de make-up gezet. Eigenlijk het leukste onderdeel van op tv komen. 
Het resultaat zie je hier: Koffietijd

Ik ben lid geworden van een roeiclub en had me - ondanks ervaring van dertig jaar geleden - opgegeven voor een beginnerscursus. Dat bleek geen gek idee.
We waren met z'n vieren. De licht chaotische coach wilde dat ik op slag ging.
'Jij hebt de meeste ervaring.'
Maar ik had me al ter hoogte van de boeg geïnstalleerd, omdat ik vroeger op slag zat en dat een veel te intieme plek vond zo tegenover de stuur. Hij liet het gaan, maar ik moest wel als eerste instappen. De instructies waren niet kristalhelder, moet ik zeggen, maar ik bereikte het bankje. 
'Je hebt alles verkeerd gedaan,' zei de coach. Daar klonk een mengeling van verbazing en verontwaardiging in door. 'Op het examen was je gezakt.'
​Het imago van ervaringsdeskundige was ik in ieder geval direct kwijt. Maar de coach was alweer afgeleid. 'Is dat de Iris? Daar ben ik nog een keer tegen opgebotst.'
Wij keken naar de gigantische boot die ons naderde. Hoe je het voor elkaar kreeg om die niet te zien, was denk ik voor ons allemaal een raadsel. Ik besefte plotseling het gevaar van op boeg zitten, maar ik zat al. 
'Nee, het is de Iris niet.' Het klonk teleurgesteld.  
De pupillen hielden allemaal hun mond. Het feest zou beginnen. 

Complete chaos. De coach gebruikte termen die hij niet eerst uitlegde, zodat het leek dat wij het commando: Zo ongelijk mogelijk, nu! hadden gekregen.
Slag had niet door dat zij het tempo bepaalde omdat het haar niet was verteld. Zij stopte om de haverklap en wij stopten braaf mee.
Het op de juiste manier weer op gang komen was eveneens lange tijd onduidelijk. Het kletteren van de riemen die elkaar raakten echode over het water. Dat we niet omsloegen is een mirakel. 
Intussen schoot er een Acht met jonge vrouwen voorbij. Het was een dril waar het leger jaloers op zou zijn. 'Samen!' 'Samen!' Samen!' schalde uit acht kelen over het water, en op die uitroep raakten de bladen exact gelijk het water. 
De coach keek ze verlangend na. 

De tweede zigeunerin werd persoonlijk naar de tuin gebracht. Niet dat ze in Amsterdam woonden, maar ze moesten toch in IJmuiden zijn. Dat zijn op voorhand al leuke dingen. Toen we bij de parkeerplaats stonden voor de overdracht - had net zo goed een louche zaak kunnen zijn, het schilderij gewikkeld in een onderlaken, de drugs achter de lijst verstopt - vroeg ik of ze zin hadden in een glas dat ik niet had. Dat hadden ze. En zij toverde ook nog eens een fles rode wijn uit haar auto.
​Het was ontzettend gezellig, we dronken vrolijk door, bleken gezamenlijke kennissen te hebben en er werden diverse plannen gesmeed. De enige maar was dat de zigeunerin zo mooi is, dat ze niet matcht bij de andere zigeunerkitsch, maar ze matchte des te meer bij de avond. 

Het is zo ver. Het rozenthema in de datsja gaat langzaamaan plaatsmaken voor de Verleidelijke Zigeunerin. Van het juiste foute soort.
Er hangt er al een, morgen wordt de tweede afgeleverd en dan heeft W er nog een voor mij op de kop getikt voor mijn verjaardag, maar daarvan heb ik het vermoeden dat ze niet in de categorie van het juiste fout past. Want echt fout mag hier niet aan de muur. Mijn wantrouwen ontstond doordat W vertelde dat ze blond was en in zijn telefoon ging zoeken naar een afbeelding om te kijken hoe ze er ook al weer uitzag toen hij mijn eersteling zag hangen. Hij zei losjes dat ik haar dan maar weer weg moest doen, ze had hem toch de kop niet gekost. Dat klonk dan weer best nonchalant voor een verjaarscadeau, maar ala. Het maakt het wel makkelijker als het een draak van een blondinerige zigeunerin blijkt te zijn. 

Af en toe laat ik me masseren bij de Chinees. Inmiddels weet ik precies wie ik moet hebben, Atjeh. De vorige keer dat ik speciaal naar haar vroeg ging het goed. Dit keer liep het anders. 
Ik kwam binnen en vroeg naar haar. Het Chinese opperhoofd schudde heel wild met haar hoofd. Of ik niet een van de collega's wilde. Wilde ik niet. Ik wilde Atjeh. De vrouw verbeterde me al spugend. Atjuh!
Ik verbaasde me over die uh, maar dacht dat ik haar naam dan uiteindelijk toch niet zo goed onthouden had. Ik knikte. Atjuh. moest het zijn. Dan zou het heel lang duren. Vond ik niet erg. Héél erg lang. Weet je wat, ik kom over drie kwartier wel terug. Dat moest ik dan maar doen. 
Toen ik terugkwam werd ik door een Atjuh ontvangen, die echt Atjuh was. Ik vroeg haar waar Atjeh was. Wist ze niet. Zij was Atjuh. Ik besloot mijn assertiviteit tot hier te laten lopen en gaf me over. 
Dat was een goede zet. Zij was nog minstens drie keer beter dan Atjeh. 

Het was weer zo ver. De jaarlijkse Mattheus, en het jaarlijkse onwel worden van iemand in die grote kerk van Naarden. De gemiddelde leeftijd ligt zo rond de 65. De vrijwilligers die alles in goede banen moeten leiden komen ruim boven het gemiddelde uit.
​En dan staat het EHBO-koffertje precies aan de verkeerde kant van de kerk. 

De hoofdpersoon van Valtijd loopt eindeloos door de stad, ook langs Artis. Zo kwam ik op het idee om de voormalige directiewoning in Artis te huren. Het biedt plaats aan zes mensen. Precies mijn familie zonder aanhang. Mijn zus was over uit Amerika, dus huurde ik het huis voor mijn verjaardag.
Toen ik er heen fietste was dat een vreemd gevoel. In mijn eigen stad uit logeren.
Het huis is schitterend. Lage plafonds met dikke balken, trappetjes naar beneden naar de keuken, trappetjes omhoog naar de opkamer, stijle trap naar de master bedroom waar we allemaal wel in wilden wonen. Het heeft gigantische ramen en je kijkt uit over de kooi van de panters. En dan was er ook nog een tweepersoonsbad waar je in kan zwemmen, hetgeen ik dan ook deed. 
We mochten door Artis lopen, de bezoekers waren weg, en vooral dat alleen lopen in die prachtig aangelegde tuin was een feest. En nog groter werd dat toen we in de ochtend wakker werden gegromd door de panters.