Voor sommige mensen is het, laten we zeggen, een uitdaging om met het gegeven ziekte en angst van een zieke te dealen.
'Ben je bang voor een biopt?!' vroeg de ervaringsdeskundige aan mij. "Nee joh, dat is zo grappig, vijf man naast de CT-scan (ik dacht 5?!) die heel plechtig een pakje openden. Zat er gewoon een boor van de Gamma in! Net zo een!'
Klopboorgeluid nestelde zich gezellig in mijn oren om daar niet meer uit te gaan. 
Toen ik geen verhalen wilde horen over een botinfuus en ik alerter was geworden en tot drie keer toe zei dat ik er niks over wilde horen, frommelde ze er toch in dat ik ab-so-luut de bijsluiter moest lezen (alsof ik dan zou zeggen: joh, laat dat infuus maar zitten). Maar ze had nog een uitsmijter: dankzij dat botinfuus wist zij nu dat er oncologische tandartsen bestonden. 
Laten we zeggen dat P er veel werk aan heeft gehad om mij weer rustig te krijgen. Visioenen van tanden die los gingen zitten waren nog de beste. 
Iemand anders tegen P: 'Jij gaat het nog héél zwaar krijgen. P reageerde wellicht te laconiek. 'Nee, echt! Jij gaat hier nog met wallen onder je ogen hier rondlopen!' En tegen mij: 'Ik ga het hem nog wel vertellen hoor, hoe zwaar hij het krijgt.'
Ik nam het serieus. Als P en ik nu door de stad lopen of gezellig bij het vuur zitten, wijs ik hem er weer even op: 'Jij gaat het nog héél zwaar krijgen!' En dan kunnen we er weer tegenaan. 

Tijdens de appelflappen en oliebollen zei B: 'Maak maar weer een leuke blog.' En meteen daar achteraan: 'Ben ik dan de B?'  

We kwamen nu vanaf een andere kant en opeens herkende ik het cafeetje waar ik 21 jaar geleden altijd koffie dronk. Ik herinner me mijn trots toen ik na twijfel of het 'un otro' was de ober door de zaak mijn bestelling door de zaak gilde en ik tevreden over mijn Spaanse kwaliteiten mijn tweede kopje dronk. Het bleek een Nederlandse fout, dat 'un' ervoor. 
We gingen naar binnen en ik bekeek de zes obers die met veel bombarie heen en weer renden, een totaal overbodige chaos. Op een gegeven moment herkende ik een van de mannen van toen. Hoeveel jaar hij er al werkte? 23. O, doe dan maar un otro!

In het Palacio Nazaríes wilde ik even bijkomen van alle schoonheid. Naast twee meisjes stond nog een lege stoel in de zon op zo'n beetje de mooiste plek van het Alhambra, aan de vijver.   
'Ik vond Barca geen reet aan, echt niet.'
'Ik ook niet, dit toch veel beter.'
'Maar goed dat jij niet die jongen hebt gedaan. Het is toch niet zo slim om meteen op het eerste technofeest iemand mee te nemen.'
'Ja, is wel zo, maar toch jammer. Lekker was ie! Hij had...'
Ik stond voorzichtig op en probeerde me op een niet-Nederlandse manier uit de voeten te maken.   

De Mesquita stond al heel lang op mijn verlanglijstje. Maar toen mijn kunstgeschiedenisdocent vertelde dat ze de eerste keer in huilen uitbarstte omdat ze het zo indrukwekkend vond, wist ik het zeker. En het verhaal was nog niet eens af. Na een paar jaar was ze teruggegaan omdat ze vermoedde dat die emotie kwam omdat ze destijds moe was geweest. Maar de tweede keer gebeurde precies hetzelfde. 
Wij huilden niet, maar gingen wel meteen de volgende dag nog een keer. 

We werden tegelijkertijd verliefd op Cordoba. De gigantische deur met stalen beslag had een kleiner deurtje waardoor we met gebogen hoofd en opgetrokken benen naar binnen stapten. We liepen langs de bogengalerij met binnenplaats en kwamen we in ons appartement terecht. Nadat we eerst wat heen en weer hadden gerend tussen badkamer, zitkamer en slaapkamer, gingen we Cordoba in om onze eerste fino achterover te slaan. In de zon.
Het wordt hier pas om 18.30 donker en alle restaurants en bars zijn gewoon open. Later op de avond kwamen we via kruipdoorsluipdoor-steegjes terecht bij een Arabisch restaurant, waar diverse mensen wegliepen omdat het ze te lang duurde, maar wij geduldig met rietjes in onze vruchtensapjes roerden.