Ik had de drie telefoontjes al een tijdje uitgesteld. Allemaal gesprekken waarbij ik verontwaardigd was over het handelen van de andere zakelijke partij. 
Ik vroeg me nog af of Het Parool terug zou bellen om excuus aan te bieden. En toen even later de anonieme oproep binnenkwam was ik benieuwd. Geen Parool.  
De adrenaline stroomt iets trager dankzij Hello Fresh. Zij misten me en boden, ondanks het feit dat ik erg tevreden was - vier boxen tegen gereduceerd tarief aan.
Nu hang ik nog maar een klein beetje scheef.   

Op de roltrap wurmden een jongen en een meisje zich langs me, en renden de grote treden omhoog. Het jongetje (ca. 5) viel en had zijn handjes zodanig dat ze boven aangekomen zo rechtuit de shredder in zouden gaan, ware het niet dat er een alerte 54-jarige (moi!) op de roltrap stond die hem zonder aarzeling aan zijn arm omhoog trok, door de lucht liet zweven en veilig op de tegels zette.
Ik moest nog een roltrap verder en had de kans om me goed voor te stellen wat er met die vingertjes zou zijn gebeurd als ik er niet had gestaan. Kleine reepjes. En hoe anders zijn leven er dan had uitgezien, terwijl hij nu niet eens zal weten dat dit ooit is voorgevallen.  

Omdat blijkt dat ik te ongeduldig ben voor beeldhouwen - zestien avonden voor ik de foto hieronder had bereikt - stapte ik over op een cursus boetseren in was. 
De eerste lessen kon ik er maar niet over uit hoe snel een wasboetseerder resultaat kan sorteren. Helemaal iets voor mij. Maar na zes lessen moest ik mijn mening bijstellen. Dat lichaam kon ik wel 1-2-3 maken, maar een neus, mond, oren, ogen, tenen, sowieso de hele voet, is toch een ander verhaal. Mijn vingers kunnen dat fijne werk niet aan, dus piel ik als een chirurg met instrumenten aan diverse lichaamsonderdelen en beslis om de haverklap dat het anders, beter moet. Waarschijnlijk ga ik over dit werk ook zestien avonden doen. 
Toch ben ik, ook niet met terugwerkende kracht, geen beeldhouwer in hart en nieren, wat jammer is, want het klinkt vele malen stoerder dan dat tuttige boetseren. Ik geef toe. Ik ben een kleier.  

Of ik wilde invallen met roeien in een zes. Dat wilde ik zeker. Ik had de cursus gedaan maar nog geen team gevonden, dit was de kans om me in te vechten. 
Ik mocht op boeg, kon ik de boel een beetje bekijken. Daar houd ik van. Niemand achter me om mij te bestuderen. 
Het was even wennen, tot ik bedacht dat tijdens de cursus die ik deed we er nooit aan toe waren gekomen om met z'n zessen tegelijk te roeien omdat we daar te slecht voor waren. Ik dacht nog: niet vertellen zo direct, dan denken ze dat ze met een idioot in de boot hebben gezeten. 
We scheerden over de Amstel, het was droog, de zon kwam weer door, er waren nauwelijks mensen op het water. Het was prachtig en wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar. 
Wat doe ik zodra ik de boot uit stap? Veel te hard en veel te enthousiast vertellen dat dit toch wel een ervaring is omdat onze ploeg het nooit tot echt roeien had geschopt. 

Ik zat jaren bij dezelfde kapper, hij knipte geweldig, alleen nooit zoals ik had gevraagd. Omdat hij beweerde dat het een creatie was, wilde hij nooit zeggen wat hij precies ging doen. Vertrouwen in de kunst, dat moest ik hebben.
​Uiteindelijk werd ik assertief om het jaren 80-kapsel, een ruimte innemend poedelhoofd. In zijn soort goed gedaan, maar ik wilde me geen Farrah Fawcett voelen. Hij was niet onder indruk van mijn klacht.
De speciale krullenkapper had een eindeloze wachtlijst. Ik kwam er niet tussen. Dus beraamde ik een andere tactiek, zocht op hoe je de Hebreeuwse naam van de eigenaresse uitsprak, belde op, zei dat ik "weer" een afspraak wilde maken. Er werd speciaal iemand bijgehaald die haar agenda beheerde. Ze bladerde en bladerde. Over twee maanden. Ik mompelde nog: 'Ze heeft het altijd druk, hè,' en was binnen. 
Het bleek een imperium waar ik weet niet hoeveel jonge meiden met woest kroeshaar aan het werk waren. Krullenklanten hingen met de kop naar beneden en werden geföhnd.
​De tuindeuren stonden open. De binnentuin was bekleed met kunstgras en overal stonden Budha's, guirlandes, lantaarns, glitterbeeldjes, kussentjes met kralen, nep-papagaaien, altaartjes, kunstbloemen, waxinelichtjes, wierook.
​Veel roze. Heel veel. Hard. 
Ik was best benieuwd hoe ik hier uit zou komen. 

D (27) & F (26) komen naar de tuin. Ex-collega's van het Stedelijk. Het gaat over een doel hebben in je leven, iets wat zij van tafel vegen als complete onzin, en wat ze nog erger vinden is dat men het tegenwoordig verhult in 'purpose'. Gewoon gelukkig zijn in het nu, zeggen ze. 
Ik vertel dat ik nog meer wil zien van de wereld.
D: 'Je bent pas vierenvijftig. Alle tijd.'
'Ja, dat is waar. Het kan nog makkelijk.'
D: 'Dat is zo'n verschil met mijn moeder, even oud als jij, daar zei ik het ook tegen, maar zij beweerde dat ze te oud was.'
Vierenvijftig en dan te oud zijn. Ik begin het net pas allemaal een beetje te begrijpen. 

De huurder van de overbuurvrouw was zijn sleutel kwijt. Hij moest de reservesleutel dan maar bij mij op de tuin komen halen. De sleutel had ik al in mijn zak zitten toen ik naar mijn hek liep, maar hij zette zijn fiets op slot. 
Ik liet de sleutel in mijn zak zitten en liep met hem mijn tuin door en vroeg of hij wat wilde drinken. Hij deed wel mee met thee.
Hij was dertig en had net promotie-onderzoek in Londen afgerond. 
Eén kop thee en een fles rode wijn later stapte hij weer op zijn fiets. Ik geloof dat een van de belangrijkste dingen van oud worden maar het niet zijn, het contact met jonge mensen is. 

Ook dit jaar werd er volgens de traditie iemand onwel tijdens de Matthäus. Niets nieuws dus. Maar dat het ook weer precies tijdens Komm süsses Kreuz was, verzin ik niet, al ging het net iets anders dan vorig jaar.
​Eerst liep een vrijwilliger voor het publiek langs, toen nog een en toen een hele horde. De onwelgewordene, bijna-stervende of gestovene zat in ons vak. Er werd niet eens geprobeerd het zachtjes op te lossen. Jezus werd stilgelegd door een man met een oortje in.
Het redderen rond de bejaarde duurde. De dirigent trok zich even terug. De bijna-stervende bleek toch in staat te zijn zich in een rolstoel te laten afvoeren. Iedereen ging weer naar zijn plek. De dirigent kwam te voorschijn. Jezus pakte de draad weer op. 

Ik heb een aanloopkat op de tuin. Sjakie. Sjakie woont eigenlijk in Bos en Lommer, maar vindt de tuin leuker. Hij steekt zonder blikken of blozen de Haarlemmerweg over.
Ik liet Sjakie binnen, maar op een gegeven moment had hij er weer genoeg van terwijl mijn verzadigingsgraad nog lang niet bereikt was.
De volgende dag stond de eigenaresse in de tuin van de buurvrouw, waar hij tot dan toe bivakkeerde, en werd ik officieel voorgesteld als kattenliefhebster. Wat zou mijn moeder lachen. Ik bood mezelf aan als achtervang, maar op één voorwaarde. Dat ik niet van die gore natte blikken moest geven, want dat verdomde ik.  
Toen ik laat thuis kwam sprong hij voor mijn fiets. Het ging net goed. Hij liep achter me aan alsof hij nooit anders deed. Ik praatte, redderde en voederde. Midden in de nacht vloog ik rechtovereind door het gerommel bij mijn voeten. Sjakie schrok nog harder. Maar de volgende ochtend appte ik de eigenaresse dat Sjakie de nacht bij mij had doorgebracht. Alles naar volle tevredenheid.  

Ik loop mee met een kunstenares die invalt op de basisschool om de kunst af te kijken. Acht uur melden. Witte school in het centrum. 
De kunstenares komt gefrustreerd binnen. Het is nog midden in de nacht, die verdomde zomertijd ook altijd. Moet de directeur haar de info geven? Die is al-tijd te laat. O, daar ben je. Op tijd. 
Ik vond het een verfrissende start. 
De directeur meldde dat het een makkelijke klas was. Had zij helemaal niet nodig, zij kon zo goed orde houden, dat ze altijd werd gevraagd voor de moeilijke klassen. Ik ging rechtop zitten. Hoe ze dat deed? 
O, gewoon, onderbuikgevoel. 
Geen tips en tricks dus.  
We stonden naast elkaar voor de klas, ze probeerde ze te overstemmen (basisfout 1 weet ik: je stem verheffen). Een meisje dat vooraan zat kwam gebogen naar me toe. 'Je kunt het belletje gebruiken, dan zijn we stil.'
​Vooral dat 'we' vond ik mooi. 
Het belletje werd gebruikt. De klas was onmiddellijk indrukwekkend stil. 
De kunstenares had gezegd dat we zouden beginnen met onszelf voor te stellen. Ik had al zo'n beetje bedacht wat ik allemaal zou vertellen. Niet nodig. 
'Ik ben F en dat is C.'
Het werd een interessante dag.
Binnen een half uur werkte het belletje niet meer, de kinderen liepen in en uit, hadden geen zin om mee te doen. Er zat de verf op de kleding, de grond en op de gordijnen, een kind schopte een ander kind, datzelfde kind sloeg even later twee andere jongetjes in hun kruis, en uiteindelijk moest niet de klas maar wij zelf een half uur lang de troep opruimen nadat ze een eindpreek had gegeven dat de kinderen echt heel vervelend waren.  
Ze dacht van mij dat ik er wel talent voor had. 

Laten we zeggen dat ik vrij had en dat pas achteraf bepaalde. Maar hier ben ik weer. Niet vernieuwd. Niet met een nóg betere formule. Ook niet twee voor de prijs van één.