Dit weekend is er baggercontrole. Jawel controle. Iemand gaat daadwerkelijk peilen of het water in de sloot achter de datsja 40 centimeter is. Voordat ik dit huisje kocht, nam ik me voor om het mezelf niet moeilijk te maken, dus de regels gewoon accepteren. Anders is het niet doen, want dan blijf je je ergeren. Dus knip ik vrolijk mijn hegje elke maand terug (zonde), schoffel ik 1x per maand het onkruid op mijn tuinpad (totale onzin), doe 5x per jaar aan algemene werkuren (ziet geen hond) en bagger 1x per jaar (waanzin).
 
Vanochtend was het zo ver. Mijn twee buren stonden ook verkrampt te baggeren. Mijn directe buurvrouw maakte zich zelfs zorgen om mij en mijn takkenwal - ik vergat ruimte tussen de sloot en de wal te laten, zodat ik er nu niet meer bij kon en bovenop dat wankele bouwwerk ging zitten om tevergeefs met een hooivork op bladeren en takjes te jagen.   
Het is gedaan. En dan morgen voor de laatste keer werkuren. En nee. Ik neem mijn voornemen niet terug. 

Het belangrijkste is gedaan. Het boek rolt bijna van de persen af. Zodra ze het gaan binden word ik gebeld zodat ik aan de lopende band kan bewonderen hoe mooi het is geworden. 
Het is toch anders dan die derde druk Russisch water die ik uitgaf. Dat bouwde voort op wat er al was. En hiervan is elke zin, elke letter, elke illustratie, elke kleur door mij bepaald of goedgekeurd. Een bizar gevoel. Toch duik ik straks weer met veel plezier achter mijn computer om te gaan schrijven. Met als geweldig vooruitzicht de twee maanden op IJsland in een artist in residency. Waar niemand mij vraagt hoe ik het wil, wat ik over dit of dat denk, en of ik wel gedacht heb aan dat minuscule detail of hoe ik het in mijn hoofd haal om...