Ik zat met vier mensen in de zeesauna. Een man begon in het Zweeds tegen mij te praten, een heel verhaal. Toen hij eindelijk even een stilte liet vallen, bekende ik dat ik er geen woord van had begrepen.
Engels werd de voertaal.
Tot de deur werd opengetrokken en een oude man, volledig gekleed, dikke jas en een fietshelm op, een monoloog afstak. Maar hij werd onderbroken door een van de mensen die er zaten. Gelach.
De oude man lachte ook. En verdween. 
'Zeiden jullie dat hij geen helm nodig had om te gaan zwemmen?' vroeg ik. Gejoel en gelach. Toen bleven ze Zweeds praten.  

De Duitse is gek op Karaoke. Net zoals de Japanners en de Finnen. Weer die Finnen. De Duitste vertaalt naar Fins, dus die is van alle aberraties op de hoogte. 
We moesten en zouden om 21.00 uur aanwezig zijn, zodat er niemand voor onze neus de playlist bezette. De Rus en ik vonden het goed en liepen door de eindeloos grote bar, zaal eigenlijk, langs de darts, de sjoelbakken, via de zitjes naar de lege banken voor het lege podium. 
De Duitse was tevreden. We hadden het gered. 
Ik liet me ook verleiden tot een nummer, dat onverwacht prachtig ging, maar dat hield onmiddellijk op toen ik totaal niet uit 'Rehab' kwam - de Karaokemevrouw wilde het nummer zelfs stoppen - terwijl ik had gedacht dat ik daar erge indruk mee zou maken op de vijf mensen die inmiddels ook waren binnengekomen. 
De Duitse liet zich nergens door tegenhouden. Die kronkelde en zwaaide op het podium terwijl ze het voor elkaar kreeg delen totaal onherkenbaar ten gehore te brengen. 

De volgende avond hadden we projector zo ver dat het ding iets wilde doen, en vertoonde de Rus zulke sombere en ellendige films, dat ik hevig verlangde naar een fijn potje memory,  

Omdat de projector het begaf, dus onze filmavond ook, gingen we een spelletje spelen. Er lagen diverse dingen in de kast en T kwam met een memoriespel met naakte vrouwen. 
We bakten er niks van en gaven redelijk snel op, want zelfs met de alle afbeeldingen naar boven konden we maar heel moeizaam matches maken. 
T vroeg zich af of dit nu een heel erg feministisch spel was of niet. Ik dacht van wel, als er tenminste ook een manlijke variant zou zijn. A keek op de doos. 'Het is Fins.' 'Oooo, Fins, ja, dan wist je het wel.' 
​Ik wist nog steeds niks, maar kon me er wel van alles bij voorstellen. 

Ik had hier een zandloper gekocht. Hij vormde een mooie geheel met de Oosterse lantaarn en de steen die ik van het strand meenam. Ik draaide hem eigenlijk steeds voor de gezelligheid om, terwijl hij bedoeld was om mezelf - indien nodig - te forceren om nog een half uurtje door te zitten. 
Toen ik mijn computer van mijn bureau naar de stoel wilde verhuizen, sleepte het snoer de zandloper mee en brak.
​Nu heb ik opeens zeeën van tijd. 

De Rus kwam iets later binnen voor het kerstdiner en had, net zoals ik, een fles rode wijn bij de staatswinkel gekocht. Het is een gigantische winkel die extreem veel verschillende soorten rode wijn verkoopt. Toch zette hij precies dezelfde fles op tafel. 
De wijn was niet in de aanbieding geweest. 
Had ook niet op een prominente plek gestaan. 
De Spaanse herkomst had niets met het eten te maken.  

Het bijzondere van een artist in residency is dat je het bevoorrechte gevoel hebt in een land te wonen, in plaats van de toerist te zijn. Dat brengt onmiddellijk een zekere arrogantie ten opzichte van toeristen met zich mee, die je dan ook weer moet zien te negeren.
We vierden kerstavond met Estland, Zweden, Bolivia, Rusland, Argentinië en Nederland. Het was bijzonder. Vooral omdat ik me vorige maand nog afvroeg met wie ik aan het kerstdiner zou zitten. Het mooie is dat dit nooit de mensen zouden zijn die ik zelf zou uitkiezen, maar dat ze op deze avond pasten als een warme handschoen. 
Het is de afgelopen tijd niet allemaal van een leien dakje gegaan, maar dit soort avonden maakt het meer dan goed. Dan ben ik weer zo blij dat ik me opgegeven heb, op het gevaar af alleen te zitten tijdens kerst en oud en nieuw.
Dat sommige landen zonder eigen inbreng en perfect getimede exit de dis verlieten, is iets waar ik me niet meer druk over maak.
En dat ik morgenochtend voor het eerst van mijn leven om 07.00 uur in de kerk zal zitten, is iets waar ik ontzettend naar uitkijk. 

Na een avondje doorzakken met een scenarioschrijver en romancier, vroeg de scenarioschrijver of iemand de man van kamer 5 ooit had gezien. 
Ik zei ja, ik had de dichter gezien. En dat hij heel hard aan het werk was. Er werd snuivend gereageerd.
Een díchter die hard aan het werk was.