Het mes was op mijn keel gezet. Er moest een kerstboom komen. In mijn boot. Dat komt door P. Die vindt dat gezellig. Ik vond dat meebewegen ook een kwaliteit is die ik onder de knie moet zien te krijgen, dus...
Dus. 
Ging ik vandaag met mijn zus naar Intratuin om voor het eerst van mijn leven na te denken over kerstballen. Dat viel niet mee. Ik had al eerder bij de Action een groene selectie in mijn mandje gedaan, maar die er na een kwartier weer uitgehaald omdat ik ze a. te groot vond voor de kleine kerstboom die ik voor ogen had en b. te donker waren voor een groene boom. Een mens kan problemen hebben. 
Vandaag besloot ik dat roze de kleur moest zijn. Wellicht gecombineerd met goud. We liepen met onze kar, ik gooide zo'n beetje halfslachtig wat ballen in de kar en werd er niet vrolijker van en meldde dat aan mijn zus. Die vond de kar ook veel te saai. Ze had tot dan toe haar mond gehouden, eigenlijk zoals het hoort. 
Saai. 
Oke. 
Dat moest allemaal anders. F adviseerde me om ballen te kiezen die me blij maakte. Geen ton sur ton gedoe, maar gewoon: random ballen die me blij maakten. 
Ik ging los. 
Na twintig minuten keek ik in mijn kar. De ballen bleken ton sur ton. De ballen maakten me blij. 

We liepen in een richting waar we eigenlijk niet op wilden lopen - AVL - maar onderweg kwam een man ons tegemoet en hield ons staande. Of wij wisten waar dit adres was? Hij vouwde de brief open en we zagen de Johan Huizingalaan. P begon een zoektocht op zijn mobiel, terwijl ik de brief las. 
De man, aardig voorkomen, beleefd, al bij voorbaat dankbaar voor onze hulp, moest zich melden bij het politiebureau om 'materiaal' af te staan. Het bleek een justitiële oproep. 
En dat bracht dan toch mijn fantasie op hol... P had noch de brief gelezen, noch aannames. 

Ik zag er niet zo tegenop als gisteren. Ik had de grijze vrouw van het Marineterrein in mijn hoofd. De rustige slagen en haar eindeloze verblijf in het koude water. Midden op de dag, terwijl ik aan de choco-rum zat.  
Ik ging de trap af, eigenlijk is het moment vóór die trap het ergste, de dialoog met jezelf, of je dit wel of niet of wel of niet gaat doen, en dat je weet wat je te wachten staat en je weet je niet meer terug kunt. 
Het water was koud, natuurlijk, maar ik had haar in mijn hoofd. De rustige slagen, het eindeloze tikken van de secondewijzer.
Het was niet moeilijk, ik ging heen en ik ging terug, ik ademde diep, negeerde de mensen op de brug die me voor gek verklaarden, zwom terug, heen, nog eens terug, in precies hetzelfde tempo als de grijze mevrouw... 
Toen ik mezelf uiteindelijk uit het water omhoog hees en op mijn terras genoot van het gevoel dat dat gaf, dacht ik: die vrouw heeft geen idee wat voor voorbeeld ze is. En ademde nog eens diep in.   

K belde, hoe het ging. 
'Mwah.'
'Zal ik dan een zeepaardje komen brengen?'
Van alle mensen op de wereld kan alleen K zoiets zeggen. Daarom antwoordde ik ook met een volmondig 'Ja' in plaats van te vragen wat hij precies bedoelde. 
Het zeepaardje bleek een hendel te zijn. Hij had mij aan de telefoon, keek naar beneden en zag het zeepaard liggen. 
Het vervolg van de opvrolijksessie was ook prettig. Of hij een hele stapel Thaise viskoekjes zou halen? Het leek mij een perfect idee.
Na de viskoekjes liepen we door de stad. K spendeert zin dagen met kriskras door Amsterdam te lopen of te fietsen, liefst op plekken waar dat niet mag, heeft de leukste gesprekken en leert de mooiste mensen kennen. 
Nu gingen we samen. 
Hij liep de fietsenmaker annex tweedehandswinkel annex koffietentje binnen. De man achter de balie kon niet chagrijniger reageren op onze komst. K deed alsof hij niets merkte (of misschien merkt hij het echt niet) en ging net zolang door met vragen stellen en trachten een conversatie op te bouwen tot de man uiteindelijk overstag ging. Intussen zette de fietsenmaker een koffiekopje op een rond tafeltje, drukte op een knop, schreeuwde: 'Theresa!' terwijl het blad van het tafeltje omhoog ging. Wankelend schoof de buis omhoog, zoals de nek van Lange Jan in de Efteling, tot zo'n drie meter en Theresa het kopje vanaf de vide van het blad kon pakken. Mijn bewondering ging helemaal langs de man heen. Ik had mezelf duidelijk nog geen plaats verworven. K echter wel, die kreeg uitgebreid te horen hoe het de winkel tijdens de corona vergaan was.
Daarna wilde ik kijken of de brug bij Hanna's boom nou eindelijk begaanbaar was (de discussie over de brug die dan wel open of dicht was zal ik je besparen). Natuurlijk liepen we niet om het bouwterrein heen zoals de eerste bouwvakker adviseerde. K bedankte hem vriendelijk voor de goede raad en liep door. De bouwvakker bleef vriendelijk lachen, iets wat mij sowieso al verbaasde, want werklui en hun terrein en tresspassers zijn meestal niet de beste combinatie.
Ik sloeg het aanbod om een wankel wiebelend hek op te klimmen af, dus liepen we verder de fuik van het verboden terrein in. Een andere bouwvakker stond aan het einde van de fuik. K spreidde zijn armen in een onmachtig gebaar, schouders wat opgetrokken. In plaats van te schelden wenkte de man ons en wees naar het hek. Ik zei tegen K dat het iets in zijn aura moest zijn, maar hij grinnikte en zei: 'Over dit gebaar is wel degelijk nagedacht.'
De bouwvakker haalde een sleutel uit zijn zak en maakte het hangslot open. We voerden nog even een gesprek over de moeilijkheidsgraad van bestraten en liepen toen over de brug naar Hannekes boom, waar K voor mij een whisky bestelde en voor zichzelf een Bacardi Cola. Het was tenslotte maandagmiddag.
Ik had de stoelen voor de haard, die tot mijn vreugde nog vrij waren, geschikt, maar K stelde voor buiten te gaan zitten. Op een boomstam op de kop van het terrein staarden we over het water. Een betere plek was er niet. 
Bij Mediametics deed een man een hangslot op een schuurdeur. 'Ah, laat maar open,' zei K en er volgde een gesprek over de vluchtelingenboot die er lag en waar hij op werkte en het kunstwerk dat gemaakt was om verwarring te zaaien, wat werkte.
We liepen door naar Homeland en namen warme chocola met rum. Weer op het terras. Een oude vrouw trok baantjes, zoveel dat ik mij schaamde over de halve minuut die ik vanmorgen in het ijskoude water lag. K raakte inmiddels bevriend met de twintiger die ons bediende, dus namen we er nog een en habben het over anders willen zijn dan je bent.K zei dat hij aannam dat hij goed was zoals hij is want als dat niet het geval zou zijn dan was hij wel anders geweest.
De schemer viel, maar de weg terug was licht.