Vandaag had ik de gemeente Amsterdam voor de vijfde keer aan de telefoon wegens een melding grof vuil die maar niet wordt opgehaald. Het ligt er vanaf dinsdag 29 augustus.
Tot nu toe was ik aardig en zeer rustig gebleven, maar vanmorgen kreeg ik dat niet meer voor elkaar.
Ik was zo goed op dreef dat ik hoop dat ze 'Dit gesprek kan opgenomen worden voor trainingsdoeleinden' waarmaken en er dan net zo lang over doen om het te analyseren als de tijd die het mij kost dat focking vuil hier weg te krijgen.  

De terrasdeuren stonden open en terwijl ik aan het werk was, hoorde ik gebonk bij de buren. Het klonk urgent. Toen gilde de buurvrouw 'Caroline, wil je even komen?!'
Ze zei 'wil', maar het was duidelijk dat ik niets te willen had. Ik ging op blote voeten naar haar toe. Ze keek door het raam en zei dat die ... vriend van haar, haar had opgesloten.
​Ik had geen ruzie gehoord. Dat was mijn eerste gedachte, maar hij bleek om 06.00 vanochtend slaperig te zijn vertrokken. Jammer vond ik dat. Ik had het een mooi statement gevonden. 
Ze had de sleutel al in een vaas gedaan, hield die buiten het raam van de boot, ik stootte mijn hoofd, maar liet de vaas niet in het water vallen, en bevrijdde het slachtoffer. 
Zo vroeg, zo snel, zo makkelijk een goede daad. Zo moesten ze vaker langskomen.