'Gefeliciteerd,' zei een vriend van mij. Toen: 'Toch een beetje lullig, dat kinderboekenbal. Sta je straks als een soort Pino tussen al dat grut.' 

T zou om 11.30 voor de deur staan. Ik wilde nog dat hij dat om 11.20 zou doen, maar omdat hij dat een gekke tijd vond, gaf ik toe. 11.20 belde hij op. De bumper was van zijn auto gereden. Ik moest om 12 uur in de Vu aanwezig zijn. Verslaggever van RTL Nieuws zou om 12.30 voor de deur staan. Gasten vanaf 14.00 uur. Alles moest ingericht.
Geen vriend met auto te bereiken. Ik moest drie dozen boeken en dertig flessen wijn mee zien te krijgen.
Ik werd enigszins zenuwachtig. Bestelde een taxi. Intussen kreeg ik een mail van de taartenbouwers dat ze mij op de Meidreef zouden zien. Terwijl ik de taxi weer afbelde omdat mijn broer snel een auto huurde bij Diks, die toevallig bij hem in de straat zit, drong het tot me door dat de vrouwen van de taarten van plan waren naar het AMC te rijden. Ik had geen mobiel nummer. Klikte me een ongeluk op internet en kon de dochter-van bereiken, die na een ingewikkeld verhaal van mij heel droogjes zei: 'Zal ik u dan het mobiele nummer van mijn moeder geven?'
Broer kwam voorrijden met een bus.
Toen werd ik door de Vu gebeld dat de straat waar we geacht werden te lossen opgebroken was. Met geen mogelijkheid konden we daar staan. Maar we mochten door de slagbomen. Dat moesten de andere auto's met spullen (4) ook even weten.
We kwamen 4 minuten te laat.
RTL maakte het item, Kinderstad werd ingericht en ik ging klaar staan om mijn gasten te onthalen.
Ze kwamen een voor een hijgend boven. De lift was uitgeschakeld. Er was iemand die het een goed idee had gevonden om kip te gaan braden. Niemand hoefde geëvacueerd, maar de liften waren een kwartier onbruikbaar. Kinderstad zit op de 9e. 
​Maar verder ging het goed.    

Het was weer eens een gevalletje 'druk als een boer met één koe'. Maar hier ben ik dan weer. Het staat allemaal in de startblokken. Er is een lokatie, een bekende Nederlander die lancering presenteert, er zijn gastvrouwen, er is officiële catering, een chef verkoop, een signeertafel, de dozen met boeken staan tot de hemel gestapeld. En RTL nieuws komt verslag doen. 

Toch geloof ik dat ik net het mooiste moment had, hier in mijn eentje op het terras op de boot. Laat, buiten nog steeds heel zacht. Ik liet de muziek 'Follow the sun' op zo'n manier klinken dat de gracht niet wakker werd en ik het een heel klein beetje tot mij door kon laten dringen wat er morgen gaat gebeuren. En dat ik er nog ben. 

Ik speurde de gracht af op zoek naar de vermiste kajak en vond hem bij de Montelbaanstoren, gevuld met water. Er zat een oude man op een bank. Ik ging snel naar huis om de peddel en een hoosblik te halen. Toen ik terugkwam zat de man er nog steeds. Hij kwam van zijn bank af en ging bovenaan de trap op de reling zitten, terwijl ik naar beneden ging. Hij staarde. Ik moest op mijn buik liggen en ver over de kademuur hangen om het water eruit te kunnen scheppen. Ik probeerde niet te denken aan het uitzicht van de oude man. Toen ik met een rood hoofd weer rechtop stond, staarde hij nog steeds. Ik zei dat ik me door zijn blik erg ongemakkelijk voelde. Hij hield zijn mond stijf dicht. Pas na drie keer herhalen zei hij dat hij effe wilde zien hoe ik dat deed. En die kajak lag eerst daar. Hij gebaarde naar de verte. 
Het interesseerde me geen ruk. 
Ik moest droog die boot in zien te komen. Hangend aan de kade proberen het laatste stukje met een sprongetje dusdanig te overbruggen dat ik niet voor zijn ogen in de gracht zou plonzen. Ik stond. Toen moest ik mezelf nog in die veel te nauwe opening zien te wurmen. En mijn lenigheid is niet dusdanig dat ik me daar geen zorgen om maakte. Dat lukte ook. Dat geeft dan toch een triomfantelijk gevoel. Toen ik naar boven keek, was de man verdwenen. 

Mijn kajak was losgeslagen en rustig weggedobberd op een moment dat ik dat niet in de gaten had. Binnenwaterbeheer reageerde nogal stug op mijn telefoontje of zij wellicht een melding hadden gekregen. Daarna belde ik de politie. Het bleef even stil. Toen vond de agent dit een leuke case. 'Is weer eens wat anders.' 

 Met S ging ik naar H&M. We moesten allebei wat ruilen. Hij verdween naar de mannen. Ik was sneller klaar en bleef beneden bij de trap staan dralen. Naast mij was een jongen bezig de rekken te ordenen. Hij had een hard roze overhemd aan, zijn haar deel geschoren, de rest in een staartje dat bovenop zijn achterhoofd bungelde, een zwaar zwart monteur met onnavolgbare vorm glazen en een gigantische glitteroorbel. Ook hardroze. 
Ik complimenteerde hem met de oorbel. Hij werd daar duidelijk opgewekt van en begon, terwijl  hij doorging met de kleding in het rek te hangen, over hoe erg hij van glim en glans hield. Hoge stem. Nou zijn glitters toevallig ook mijn zwakke plek, dus werd het een geanimeerde conversatie. Ik zei dat ik ook weer eens mijn glitteroorbellen uit de kast zou halen. Hij stopte met zijn werk, draaide zich naar me toe en zei: 'Gewoon doen. Het zit in je.' Maar terwijl hij het zei ging zijn blik van boven naar beneden.
Waarschijnlijk verbeeldde ik me dat hij even, heel lichtjes, zijn schouders wat omhoog trok. 

G aan de telefoon. Hij komt op de boekpresentatie. Ik zeg dat ik geen tijd voor hem zal hebben omdat ik te gestresst ben door alle toestanden. Hij reageert met: 'Er zijn mensen (redactie: Letterenfonds) die je geld geven om nog wat te schrijven, dus die zullen het wel leuk vinden wat je doet. Je wilt zo graag erkenning, dan is het zonde om precies dat moment uit te kiezen om zenuwachtig te zijn, dan moet je er toch wel van genieten.'

M - ik heb veel Mm'en in mijn agenda, maar deze M is een bijzondere - 
leest mijn blog en stelt dat dat voyeuristisch is.
Ik schrijf mijn blog en stel dat een blog niet voyeuristisch is, maar exhibitionistisch. Al is dat min of meer ingegeven door de tijd waarin ik opgroeide...
Voor mij is mijn blog een keep fit-oefening. En geweldig om te doen, omdat van al die minuscule details die op een dag gebeuren, er één wordt uitgelicht, bewaard en herinnerd.
Maar eigenlijk ligt het nog weer anders. M schrijft dat mijn blog haar vaak blij maakt en dat het soms zo herkenbaar is. 

Het rare is met deze nieuwe vormgeving van mijn blog, dat de zondagsfoto opeens zo detoneert. Misschien moet het anders. Weg. Een nieuwe stijl die aan de nieuwe eisen voldoet. 
Aan de andere kant is dat wat we met bejaarden doen. 

Elke dag iets beleven is niet zo'n probleem. 

Met M ging ik naar Amersfoort om mijn eerste exemplaar van de lopende band te halen. In die gigantische hal klonk het gestamp van de machines. Het voelde onwerkelijk. De mensen aan de band knikten me vriendelijk toe alsof zij wisten dat toen ik twee jaar geleden begon, ik aan Y de opdracht gaf om het boek af te schrijven als ik het einde van het jaar niet zou halen. 
​En toen ik het eerste exemplaar opensloeg - kloppend hart - was het nog veel mooier dan ik ooit had gedacht. ​Ik leef nog.

Ik ben met Z op stap. Hij zit momenteel zonder baan. We hebben het over de ellende van opgesloten zitten op kantoor.
Z: 'Als ik mijn vriendin niet had gehad, dan was ik gaan dealen.' 
​Ik lachte veel te hard om de grap die geen grap was.