P had een plan. Paardrijden in de heuvels bij de Etna. Hij had in zijn leven zo'n drie keer gereden. Bij mij lag het anders. Vanaf mijn vierde had ik eindeloze middagen voor ons huis in het bos gezeten om langsrijdende ruiters te vragen of ik er even op mocht, wat nooit mocht, dus was ik dolgelukkig toen ik op mijn zesde op paardrijles werd gezet. 
Het was zo lang geleden dat ik had gereden dat ik toch wel op een beetje een rustig paard hoopte, maar erom vragen zou mijn eer te na zijn. 
We hobbelden een slecht onderhouden weg af, diepe kuilen, grote keien, en kwamen na veel bochten terecht op een ranch waar niemand te bekennen was. Er stonden genoeg paarden om uit te kiezen, zelfs twee ezels en een schaap. De rest was zoals het hoorde. Her en der oud materieel, vervallen schuurtjes die op instorten stonden, een trailer, een verweerde hangmat en doorgeroeste auto's. Dit moest goed komen.
Achter de stallen stonden drie paarden gezadeld en uiteindelijk kwam er een magere man tevoorschijn die zowaar van onze boeking op de hoogte was. We kregen andere caps aangemeten, groter want onze hoofden waren verkeerd ingeschat. P kreeg een zwart paard dat naar een trapje werd gereden. Ik vond het een giller, maar verweerde me niet toen het mij ook overkwam, ik had net anderhalve week achter de rug van door mijn been zakken en schatte mijn lies niet al te rekbaar in, dus de Sinterklaasmanier kon geen kwaad.
Ik had in gedachten het paard dat ik toegewezen kreeg al gekozen, dus was gelukkig. Een cognackleurige. Ze zag er mooi uit, maar het werd weer eens duidelijk dat 'looks' niet alles was. Niet vooruit te branden, behalve toen we langs een niet-gecastreerde hengst reden die het op haar had voorzien. Toen vloog ze alle kanten op om daarna weer heel gemoedelijk her en der grazend de heuvels te beklimmen. 

We zaten drie dagen aan de voet van de Etna, wat nog spannend was want op de dag van onze aankomst was de luchthaven dicht geweest vanwege een uitbarsting. Vanuit het vliegtuig zagen we de vlammen hoog oplaaien. Na eindeloos omrijden omdat er iets aan de routebeschrijving niet klopte, kwamen we bij een station aan waar onze gastheer Francesco geduldig stond te wachten. Hij reed voor ons uit. De boerderij was geweldig, vooral de haard die Francesco aanmaakte, hij hield van grote vuren. Engels kon hij niet, maar een goede fik maken des te beter. Tevreden staarde hij in het vuur, zei een aantal keer 'Okey!' en verdween.
We zaten om twaalf uur met onze voeten omhoog in de vlammen te staren met een glas wijn uit eigen wijngaard. 

Ik was uitgenodigd door de wizard. Op 22-02-22 een ritueel op de Thor van Glastonbury. Iets met heel veel liefde en light en hartjes en regenbogen. Hier nam ik voor het eerst en laatst LSD. 
Het is een van mijn dierbare herinneringen, mijn week tussen de rainbow people in 2014. Daarom. 

Met mijn zus uit de VS ging het goed en niet goed. Ze was al de hele middag bezig met haar zorgverzekering. Automatische afschrijving was gestopt omdat er een tekort aan 2 euro was. Ze had blijkbaar het verkeerde bedrag ingevuld. De verzekering was er niet zeker van of ze nog een keer werd aangenomen, want ze was een wanbetaler.  
Maar er was ook hoop, of troost, hoe je het noemen wil. Het land heeft ook een Margarita Tuesday-dag. Dus ging ze het op een zuipen zetten. 

Met P heb ik het over appen. En dan met name over appen met dates. 'Vrouwen gebruiken puntjes. Dat moet dan staan voor een gedachte. Mannen doen dat niet, die hebben geen idee. Waar staan die puntjes voor?! Wat moet ik daarop invullen? Kan ik een letter kopen of zo?' 

De vrienden kwamen door de storm naar Amsterdam om op de boot te logeren. Met eindeloze vertraging. Toch lukte het ze om vanuit Brussel bij ons te geraken. Wij zouden de trein naar Hilversum nemen. Maar die reden niet. Wel ik weet niet hoeveel bussen met ik weet niet hoeveel slagen om de arm. Het hoosde. We keken hoe duur een Uber zou zijn. Die tikte de 120 euro aan. P en ik keken elkaar aan. Dacht de een wat de ander dacht? We knikten, doken internet in en boekten een hotel.
Bij aankomst vroeg de man of we goed door de storm heen waren gekomen. Wij zeiden niet dat we alleen maar de Noord-Zuidlijn hadden gepakt, en knikten stilletjes. Het voelde toch een beetje gek om te bekennen dat we aan de andere kant van de stad woonden. Ik nam de provinciale rol serieus en vroeg of alle kamers vergelijkbaar waren, of was er toevallig eentje die hij veel mooier vond? De man ging op zoek en vond er een op de 16e etage. We kregen kamer 1616, dineerden op de 17e, genoten van het uitzicht en de tv. Die bleek backlight te hebben, ik had totaal geen idee dat het überhaupt bestond. De muur die meekleurde met de beelden. Magisch.
Ik beken. Ik woon 37 jaar in de stad. Maar kom uit de provincie.  

De compostbak zat helemaal vol, dus wilde ik de inhoud uitstrooien. Maar toen ik erin prikte schoot een rat razendsnel weg. Ik kalmeerde mezelf door het standaardpraatje op te hangen dat dat beest erger van mij was geschrokken dan ik van hem. Ik verplichtte mezelf gewoon door te gaan met het andere klusje vlak naast de bak: takken klein knippen. Af en toe liep ik hard stampend langs de bak naar mijn schuur. Het beest bleef op zijn plek, maar uiteindelijk  duurde het de rat denk ik te lang, opeens schoot hij door de opening aan de onderkant naar buiten en vloog onder mijn huisje. Hart in mijn keel. 
Toen ik met R lunchte vertelde ik wat er gebeurd was. Zij was meteen in alle staten.
'Een rát?!!!' 
'Yep.' 
Ik had me voorgenomen koel te blijven, als ik mee ging doen werd ik nóg banger en er is al genoeg waar ik bang voor ben.
'Gatver, dan heb je die weer.'
'Ach, ze zitten overal.' Intussen dacht ik wel dat ik het fijn vond een klamboe te hebben, geeft toch het idee dat ze in de nacht niet over me heen gaan tippelen.  
Later kwam R mijn tuin op, waar die rat precies heenging? Ik wees en haalde mijn schouders op.
​'Ik vind het wel knap hoe rustig jij blijft!' 

Uit de rugzak kwamen flessen Spa, handdoeken en de zwembroek van W die een sportbroek bleek te zijn. Zijn man had hem in mijn brievenbus gedaan, maar het deerde niet. Het stond hem goed. 
We hadden anderhalf uur om door het grote raam te turen, de schemering te zien optrekken en ons om het kwartier in het water van het IJ te dompelen. Zonder sauna doe ik het al elke ochtend, dus gloeiend heet afdalen was erg lekker omdat ik voor de verandering geen ademnood had. W bleef er bijna in, maar hij ging dan ook kopje onder (3x!), iets wat ik echt niet in mijn hoofd haalde. Daarna douchten we koud na, gooiden de ijswateremmer als toetje over ons heen, liepen stoer heen en weer en doken de hitte weer in. 

Ik had alles grondig voorbereid. Een route uitgestippeld zodat W geen vermoeden zou hebben van wat er ging gebeuren, de verrassing geboekt en een rugzak volgepakt.
We namen de pont naar noord, een glas en een bite in Hangar. Omdat ik zei dat dit de eerste pitstop was, dacht W dat we op verschillende locaties in de stad een verspreid diner zouden nuttigen. Dat was het niet, maar ik gaf toe. Met een overvolle rugzak was het misschien niet helemaal aannemelijk. Maar toen hij daarnaar vroeg zei ik dat zich daarin de apotheose bevond. Toen vond ik het ook opeens heel aannemelijk.
De tweede stop was bij Homeland. Expres via de hoofdingang benaderd, anders had hij de verrassing zien staan. De leuke man achter de balie zei dat we niet naar binnen konden omdat het vol was. Daar ging mijn uitgekiende planning. Ik vroeg of we wel naar de wc mochten. Ik deed net alsof ik ging, kwam er weer uit en zei tegen de leuke man dat ik over een half uur geboekt had, dat het een verrassing was en of we op de bank in de hal mochten zitten. Dat mocht want hij vond het allemaal prachtig. 
Ik had het idee dat we opvallend gek zaten daar in de hal naast de balie en dacht dat W allang doorhad wat er zou gebeuren. Maar hij had het te druk met gasten helpen die een storende piep in hun kamer hadden. Hij wist namelijk veel van rookmelders. Toen dat geregeld was en W weer op de bank zat, kwam de man die de sauna had gebouwd binnen. W was ontzettend enthousiast, hij had het in Het Parool gelezen, o was dat hier, wat superleuk allemaal, echt een geweldig idee. Intussen wisselde ik binnenpretlachjes met de leuke man, die op een gegeven moment in zijn computer keek en zei: 'Ik heb om half zes een boeking van Caroline Ligthart.' En nog duurde het even voordat W begreep dat hij in dat geweldige idee mocht gaan zitten. 

Met vrienden van de tuin aten we op de boot. De bedoeling was dat K, een getalenteerde tuinier, ons Dahlia's zou overhandigen. Verder had hij bedacht dat ik het art deco bestek van hem zou krijgen. Ik dekte de tafel met damast en verheugde me. 
We kregen dahlia's noch bestek. De beloftes waren helemaal vergeten. Zijn man had zich al afgevraagd waarom de app-groep Dahlia-etentje had geheten.