Ze kwamen uit IJsland, via Portugal en Duitsland naar Amsterdam. Mijn huisgenoten in Skagaströnd. Ik verheugde me mateloos om ze weer te zien en had W ook uitgenodigd, mede omdat M had gevraagd: 'Zien we Vim ook?' Ja. Vim zouden we ook zien. Die prepareerde namelijk weer een fantastische viscurry. 
M en O en L overnachtten in de boot, en ik ging naar mijn laatste bijeenkomst psychologie. Daarna fietste ik opgewekt door alle nieuw opgedane kennis naar de datsja, over de Weteringschans waar de boekhandelaar met de bekende Ruslandschrijver en de oude uitgever op een terras aan de grappa en de sigaren zaten.  
De fles kwam naar buiten en ik begon aan het ritueel met de boekhandelaar. Hij biedt me een sigaartje aan, ik pak er een, doe net alsof ik hem aan wil laten steken, hij zegt dat ik de enige vrouw ben die hij kent die sigaren rookt, en dan leg ik de sigaar weer terug. Het zit er zo ingebeiteld dat we het niet eens meer opmerken.  
Toen kwam er nog een professor en een zanger langs die ook onmiddellijk aanschoven. En ik dacht aan het dorp Amsterdam waar ik het met M&O over had gehad. En hoe dat dorp eigenlijk gewoon dorp moest blijven, maar dat de verandering zich al onomkeerbaar had ingezet. 

Vandaag heb ik een kapitein van een rondvaartboot ontmoet. We zaten allebei op het terras en hij wilde graag dat ik op zijn rugzak paste. 
Hij vertelde dat hij overwoog klompen te kopen. Dat leek mij een erg goed idee. Een rondvaartbootkapitein op klompen. Maar dan zou het niet meer mogen regenen, zei hij. Dat zou alles verpesten. 

De dag begon met een uitnodiging over het hek van de Kappertjes (ze lieten geen boom of struik staan) om te komen ontbijten. Daarna ging ik op de fiets naar noord voor mijn intercambio met de Chileense. Het was alsof ik op vakantie was, ik verdwaalde natuurlijk, ondanks app, en slingerde langs parkjes en watertjes door achterafbuurtjes waar ik nog nooit was geweest.
De Chileense bakte een biscotcho, terwijl de dochter van tien af en toe chagrijnige orders aan haar moeder gaf en de parkiet continu rakelings langs mijn hoofd baantjes door de lucht trok.
Wat dat in het Spaans is, weet ik niet. 
De terugweg vond ik in een keer, yeah. Met de pont ging ik naar de Houthavens, reed door het Westerpark - waar het water onzichtbaar was door alle kinderen die erin rondrenden - naar de datsja, werd opgepikt door R om een tuin die te koop staat te inspecteren. We vertrapten brandnetels en kraakten de bouwval af. Er schoot een gigantische rat langs ons heen. De kaplaarzen onder mijn rokje waren opeens heel passend en angstwerend. 
Daarna kwam J eten en kon de wijn open. Ze was er voor het eerst, ik heb haar opgedaan uit de make-up workshop, en zij wilde onmiddellijk ook zo'n romantische supermooie bijzondere grote tuin. Ik begreep haar. 

Ik had mijn best gedaan om M mee naar de Diesviering van de roeiclub te nemen. Mijn vermoeden was, hem kennende, dat hij zou afhaken, dus zette ik ook nog in op R. 
M liet het als eerste afweten en R volgde de volgende dag.
Ik kende daar niemand, maar ik ging toch. 
Toen ik het prachtige terras opstapte, besefte ik dat ik een grove inschattingsfout had gemaakt. De gemiddelde leeftijd lag boven de 75.
Ik bestelde een glas wijn, en bedacht plotseling dat ik hier zeker niet zou blijven. Dit ging ik mezelf niet aandoen. Ik manoeuvreerde langzaam richting de brandtrap. Net toen ik de laatste stap wilde zetten, kwam er een man het terras op. Hij versperde mijn vluchtweg. Hij droeg een korte broek en had slippers aan. De rest van het gezelschap was jasje dasje. Hij groette me vrolijk, niet wetende dat hij mijn escape had getorpedeerd. Maar binnen tien minuten stelde ik voor sámen die brandtrap te nemen. Hij twijfelde. Hij vond het een aantrekkelijk idee. Hij zou zijn geld terugvragen op grond van zijn underdressedheid en dan zouden we samen spareribs bij de IJsbreker gaan eten. Ik vond dat hij goed op dreef was, maar hij besloot uiteindelijk dat het zielig was voor de club. Er was ingedekt. We gingen lijden. 

Het is weer tijd voor de Wizard! In 2013 liep ik met hem van Finisterre door naar Muxia. Het jaar erop liepen we van Porto naar Santiago en momenteel  loopt hij door Cornwall
Of ik weer zin had om onder de sterren te slapen. Dat had ik. Dus het wordt weer pelgrimeren en genieten van de Wizard die overal iedereen zacht maakt, alles weggeeft en een spoor van liefde achter zich laat. Daar ga ik weer even bij zijn.  

In de datsja kapte ik vroeg in de ochtend huizenhoge Japanse Knoop weg. Prachtig, maar een extreme woekeraar waar mijn buurtjes zich zorgen om maken.
Ik zwaaide met mijn kapmes, de buurvrouw kwam naar buiten. Of ik te veel lawaai maakte? 
'Nee hoor, helemaal niet. En het is heerlijk om wakker te worden en een ander al te zien tobben.'

Ik had intussen bedacht dat het kwijt zijn van mijn stem zeer symbolisch was. De 93.000 woorden die ik op IJsland schreef, bestempelde ik inmiddels als bagger. En ik kwam niet meer voor- of achteruit. Mijn bestaansrecht zo'n beetje onder me uitgeslagen. 
De oude uitgever had mijn gepiep over Valtijd al van tafel geveegd, zonder daar een woord van gelezen te hebben. Maar toch zakte ik weg in een steeds dieper moeras van waarheen waarvoor. 
Na heel veel aarzeling stuurde ik het op aan mijn Ouwe Trouwe, zoals ik hem noem.
Gisteren de reactie. Het is geen bagger. 

Na IJsland vond ik dat ik weer lekker onder de mensen moest en gaf ik me niet alleen  op voor een Crash Cursus Psychologie, maar ook voor de middag You Only Die once. Al was het maar voor de titel.
We verzamelden bij De Nieuwe Ooster, waar M zo mooi en ook al weer zo lang ligt. Er stond een stoet voor de aula en ik voelde me misplaatst met mijn aantekeningenboekje en goede humeur.
De eerste twee uur praatten we over doodgaan en werden diverse filosofen aangehaald. Daarna liepen we anderhalf uur over een adembenemende begraafplaats van 33 hectare. Een arboretum. Onwaarschijnlijk mooi en geweldig zo midden in de stad. Er waren zo veel mooie plekken dat ik niet kon kiezen waar ik zou willen liggen. Dat vond ik een goed teken. Nog maar even door. Eerst dat boek over de dood afschrijven...