verjaren

Vandaag werd ik 58. Dat is op zich geen bijzondere prestatie, hoewel. Als je weet dat de jaren niet vanzelfsprekend aanwassen, komt dat wellicht in een ander licht te staan. Ach nee, dan eigenlijk ook niet omdat je er zelf totaal geen invloed op hebt, hoe graag je dat ook zou willen. Niet mijn dagen, maar mijn jaren zijn geteld. Volgens de statistieken zou ik hier nog ongeveer zo'n 3,5 jaar kunnen rond banjeren. Wat ik met die tijd doe? Gewoon, ja, echt gewoon doen wat ik de laatste jaren al deed. Intens genieten van momenten, klein en groot. Groot: met vrienden rond de tafel, zoals ik vanavond deed, de liefde voelen die alle kanten op stroomde. Klein: eigenlijk is klein groot en vice versa.
​De vrienden zijn naar huis. De vaatwasser loopt, de kaarsen branden nog, de laatste wijn laat ik ronddansen in mijn glas en over een wekker denk ik niet na. 
Ik denk na over dit. Nu. Het nu waarvan ik denk dat het inderdaad de oplossing is. Wat wil je nog als je echt in het nu leeft? Niets, toch? Er is alleen maar liefde. De liefde van het meemaken van dit moment.